عبدالرحمن بن عبد رب انصاری
از شهدای کربلا | |
مشخصات فردی | |
---|---|
نام کامل | عبدالرحمان بن عبد رب انصاری خزرجی |
نسب/قبیله | خزرج |
محل زندگی | کوفه |
شهادت | ۱۰ محرم سال ۶۱ق، کربلا |
مدفن | حرم امام حسین(ع) |
مشخصات دینی | |
از یاران | صحابه پیامبر(ص)، یاران امام علی(ع) و یاران امام حسین(ع) |
فعالیتها | راویان غدیر، واقعه رحبه، شهدای کربلا |
عبدالرحمان بن عبد رب انصاری خزرجی از اصحاب پیامبر(ص) و امام علی(ع) و از شهدای کربلا. او در واقعه غدیر حضور داشت و از راویان حدیث غدیر است. او از کسانی است که در روز رحبه در برابر مردم به ماجرای غدیر و سخن پیامبر درباره ولایت امام علی(ع) شهادت داد.
واقعه غدیر
عبدالرحمان از کسانی است که پیامبر را درک کردهاند. او در واقعه غدیر خم حضور داشت و از راویان حدیث غدیر است[۱] نقل شده است که امام علی(ع) به او قرآن آموخت.[۲]
امیرالمؤمنین در روز رحبه از صحابهای که شاهد ماجرای جانشینی او در روز غدیر بودند خواست تا از جای برخیزند و به خلافت او شهادت دهند. پس عدهای چون ابوایوب انصاری، ابوعمره بن عمرو بن محصن، ابوزینب، سهل بن حنیف، خزیمة بن ثابت، حبشی بن جناده سلولی، عبید بن عاذب، لقمان بن عجلان انصاری، ثابت بن ودیعه انصاری، ابو فضاله انصاری و عبدالرحمن بن عبد ربّ انصاری از جای برخاستند و گفتند: ما شهادت میدهیم که از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدهایم که فرمود: «ألا إن الله عز وجل ولیی وأنا ولی المؤمنین، ألا فمن کنت مولاه فعلی مولاه؛ آگاه باشید، بهدرستی که خداوند، ولی من است و من ولی مومنین هستم، بدانید کسی را که من مولای او هستم، علی مولای اوست.»[۳]
واقعه کربلا
عبدالرحمن از مکه با کاروان امام حسین(ع) همراه شد.[۴] نقل شده است روز تاسوعا، بریر بن خضیر با عبدالرحمن مزاح و شوخی میکرد. عبدالرحمن به او گفت: این ساعت، زمان شوخی و بذلهگویی نیست. بریر در پاسخ گفت:
به گفته برخی منابع او در حمله نخستین سپاه عمر سعد به شهادت رسید.[۶]
پانویس
منابع
- سماوی، إبصار العین فی أنصار الحسین علیهالسلام، قم، دانشگاه شهید محلاتی، ۱۴۱۹ق.
- طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، دوم، بیروت، دار التراث، ۱۳۸۷ق.
- ابن حجر عسقلانی، الإصابة فی تمییز الصحابة، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۵ق.
- امینی، الغدیر فی الکتاب و السنة و الأدب، قم، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیة، ۱۴۱۶ق.
- بحرانی اصفهانی، عبدالله، عوالم العلوم و المعارف، دوم، قم، مؤسسة الإمام المهدی، ۱۳۸۲ش.