خلف بن مسلم بن عوسجه
خَلَف بن مُسْلِمِ بنِ عَوْسَجِه از نوجوانان شهید در واقعه کربلا است. وی روز عاشورا پس از شهادت پدرش، به تشویق مادرش به میدان رفت و به شهادت رسید.
نام و نسب
برخی منابع از او به عنوان پسر مسلم بن عوسجه تعبیر كرده و نامش را نگفته‌اند.[۱] ولی برخی از معاصرین، وی را خلف[۲] و جمعی دیگر عبدالله نامیده‌اند.[۳] شیخ عباس قمی درباره جوان شهیدی كه ناظر شهادت پدر در کربلا بوده[۴] ولی نام او در تاریخ درج نگردیده می‌گوید: به احتمال، او فرزند مسلم بن عوسجه است.[۵]
واقعه کربلا
خلف، فرزند مسلم بن عوسجه در روز عاشورا دوازده سال داشت.[۶] هنگام شهادت پدر تصمیم گرفت با دشمن مبارزه کند؛ ولی امام حسین علیه‌السلام او را از رفتن به میدان بازداشت. مادرش، وی را ترغیب کرد و گفت: ای پسر! اگر به جنگ نروی هرگز از تو خشنود نمی‌شوم. پس از این سخن، خلف وارد معرکه شد و با نوای بشارت مادر بر سیراب شدن از دست ساقی کوثر شجاعانه جنگید. بیست و به قولی سی تن[۷][یادداشت ۱] را کشت و سرانجام به شهادت رسید. سرش را نزد مادر انداختند. او به سر بریده می‌نگریست و به آن آفرین می‌گفت.[۸] این رجز را در برخی از منابع به او نسبت داده‌اند چنان‌چه به عمرو بن جناده انصاری هم نسبت داده شده است
ترجمه: امیر من، حسین است و چه نیکو امیرى؛ که شادى دل پیامبرِ بشیر و نذیر است.على و فاطمه پدر و مادر اویند، آیا شما براى او همانندى مى شناسید؟! طلعتش مانند خورشید نیم روز است و چهره‌اش چون ماه شب چهارده درخشان است.[۹]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ روضة الشهداء، واعظ کاشفی، نشر نوید اسلام، ج۱، ص۲۹۷
- ↑ روضة الشهداء، واعظ کاشفی، نشر نوید اسلام، ج۱، ص۲۹۷
- ↑ كتاب علماء معاصرین، واعظ خیابانی، ج۱، ص۲۶۹
- ↑ مقتل الحسین علیه‌السلام، خوارزمی، ۱۴۲۳ق، ج۲، ص۲۵
- ↑ نفس المهموم، محدث قمی، الناشر : المكتبة الحيدرية، ج۱، ص۲۶۶
- ↑ ریاض الشّهادة، معصوم قزوینی، ج۲، ص۱۴۰
- ↑ ناسخ التواریخ، محمد تقی سپهر کاشانی،۱۴۲۷ق، ج۲، ص۳۹۰
- ↑ روضة الشهداء، واعظ کاشفی، نشر نوید اسلام، ج۱، ص۲۹۷
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۲۷؛ قمی، نفس المهموم، الناشر : المكتبة الحيدرية، ص۲۶۵.
یادداشت
- ↑ ناسخ التواریخ این مطلب را از کتاب روضة الاحباب جمال‌الدین عطاءالله دشتکی شیرازی (درگذشت: ۹۱۱ق/۱۵۰۵م)نقل کرده و اسمی برای پسر مسلم بن عوسجه ذکر نکرده است.
منابع
- واعظ کاشفی، حسین، روضة الشهداء، تصحیح حسن ذوالفقاری و علی تسمیعی، نشر معین، ۱۴۳۳ق.
- ملاعلی واعظ خیابانی تبریزی، علماء معاصرین، نشر اسلامیه، ۱۳۶۶ق.
- خوارزمی، محمد بن احمد، مقتل الحسین علیه‌السلام، قم، انوار الهدی، ۱۴۲۳ق.
- قمی، عباس، نفس المهموم، نشر ذوی القربی، ۱۳۷۹ش.
- معصوم قزوینی، محمدحسن، ریاض الشهاده و کنوز السعاده، بمبئی، ۱۲۷۴ق.
- سپهر، محمدتقی، لسان الملک، ناسخ التواریخ، تهران، اساطیر، ۱۳۸۰ش.