روز دوح
روز دَوح نام دیگر روز غدیر است؛ روزی که پیامبر اکرم(ص)، امام علی(ع) را به‌عنوان ولی و جانشین خود به مردم معرفی کرد.
سبب نامگذاری
دَوح جمع دَوحَه به معنای درخت تنومند و پرشاخ و برگ و پرسایه است. چون در مکانی که پیامبر اکرم(ص)، علی(ع) را به خلافت نصب کرد(غدیر خم)، چند عدد از این‌گونه درختان بیابانی (سمرات) وجود داشت. [یادداشت ۱] و به هنگام ظهر در سایه آنها نماز گزاردند، «روز غدیر» را «یوم الدوح» نیز گفته‌اند؛ چنان‌که شاعر قدیم شیعه، کمیت بن زید اسدی (درگذشت ۱۲۶ق) در قصیده معروفش به نام هاشمیات می‌گوید:[۱]
ويَومَ الدَّوحِ دَوحِ غَديرِ خُم
أبانَ لَهُ الوَِلايَةَ لَو اُطيعا
ترجمه: در روز دوح، دوحِ غدير خم * ولايت را براى او آشكار کرد، اگر از آن، اطاعت می‌شد. همچنین، امام علی در خطبه‌ای که در یکی از روزهای جمعه که مصادف با عید غدیر بود ایراد کرده، با عبارت «یَوم الدَوح» به روز غدیر اشاره کرده است.[۲]
جستارهای وابسته
پانویس
یادداشت
- ↑ به این درخت طلح و ام غیلان هم می‌گویند. اُم غیلان درخت خارداری است . که در بادیه می‌روید عوام، طلح و اهل بادیه سمر و بفارسی مغیلان گویند. دهخدا، لغت نامه، ذیل ام غیلان
منابع
- حکیمی، محمدرضا، حماسه غدیر، قم، دلیل ما، ۱۳۸۹ش.