تَوّابین (به‌معنای توبه‌کنندگان) گروهی از اهالی کوفه که به رهبری سلیمان بن صُرَد خُزاعی در سال ۶۵ق برای خونخواهی امام حسین(ع) علیه حکومت بنی‌امیه قیام کردند و بیشتر آنان در جنگ با سپاه ابن‌زیاد در عینُ الوَرده به شهادت رسیدند.[۱] برخی از اینان با ارسال نامه به امام حسین(ع) از او دعوت کرده بودند تا به کوفه برود و او را یاری می‌کنند؛ با این حال در واقعه کربلا امام را یاری نکردند. آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و برای خونخواهی امام حسین علیه حکومت اموی قیام کردند و به توّابین شهرت یافتند.[۲] این نخستین قیام شیعی پس از واقعه کربلا بود.[۳]
تعداد توابین را چهار هزار تن گفته‌اند.[۴] سلیمان بن صرد، رِفاعة بن شَدّاد بَجَلی، مُسَیّب بن نَجبه، عبدالله بن سعد اَزْدی و عبدالله بن وال تیمی از سران توابین بودند به جز رفاعه چهار نفر دیگر در این قیام به شهادت رسیدند.[۵]
پانویس
منابع
- ابن‌سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبیر، علی محمد عمر، مکتبة الخانجی، قاهره، ۱۴۲۱ق/۲۰۰۱م.
- ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، بیروت، مؤسسة الرسالة، ۱۴۱۴ق/۱۹۹۴م.
- سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، مؤسسه امام صادق، ۱۴۲۸ق.
پیوند یه بیرون