سوره سجده یا الم سجده یا الم تنزیل، سی و دومین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء ۲۱ قرآن جای دارد. این سوره به سبب آیه پانزدهم که قرائت یا شنیدن آن باعث سجده واجب می‌شود، سجده نام گرفته است. سوره سجده درباره معاد، خلقت هستی در شش زمان و خلقت انسان از گِل سخن می‌گوید و به منکرانِ قیامت هشدار عذاب می‌دهد و ثواب مؤمنان را پاداشی معرفی می‌کند که برای انسان قابل تصور نیست.
آیات شانزدهم و هجدهم این سوره را نازل شده در شأن امیرالمؤمنین(ع) دانسته‌اند. در فضیلت تلاوت سوره سجده آمده است هر کس این سوره را هر شب جمعه بخواند، خداوند نامه اعمالِ او را به دست راستش می‌دهد و گذشته او را می‌بخشد و از دوستان محمد(ص) و اهل بیتش خواهد بود.
معرفی
نامگذاری
نامگذاری این سوره به نام «سجده» به این دلیل است که با قرائت یا شنیدنِ آیه پانزدهم[یادداشت ۱]
آن، سجده بر انسان واجب می‌شود.[۱] سوره سجده در برخی روایات و در نزد برخی مفسران «الم سجده» و «الم تنزیل» نامیده شده و برای متمایز ساختن آن از سوره حم سجده (سوره فصلت) «سجده لقمان» نیز خوانده می‌شود؛ چراکه بعد از سوره لقمان قرار گرفته است.[۲]فخر رازی نیز به تناسب آیه شانزدهم نام «مضاجع» را از جمله نام‌های این سوره ذکر کرده است.[۳]
سوره سجده ۳۰ آیه، ۳۷۵ کلمه و ۱۵۶۴ حرف دارد. این سوره از سوره‌های مثانی و نسبتاً کوچک قرآن و مقداری کمتر از یک حزب است. سوره سجده یکی از چهار سوره‌ای است که سجده واجب دارند و سوره‌های عَزائِم نام گرفته‌اند. سوره سجده هفدهمین سوره‌ای است که با حروف مُقَطَّعه شروع شده و آخرین سوره‌ای است که با حروف مقطعه «الف، لام، میم» آغاز می‌شود.[۵]
این سوره را در شمار سوره‌های ممتحنات نیز آورده‌اند[۶] که گفته شده این سوره‌ها با سوره ممتحنه تناسب محتوایی دارند.[۷][یادداشت ۲]
محتوا
علامه طباطبایی هدف اصلی سوره سجده را اقامه برهان بر مبدأ و معاد و رفع شبهات پیرامون این دو مسئله دانسته است.[۸] مسئله کتاب و نبوت، بیان تفاوت دو گروه مؤمنان به آیات الهی و فاسقانی که ازراه و رسم عبودیت خدا خارج شده‌اند و اشاره به وعده ثواب خارج از تصور به مؤمنان و هشدار به عذاب فاسقان در دنیا و آخرت، از موضوعاتی است که در این سوره به آن پرداخته شده است.[۹]به نظر علامه طباطبایی در آیه دوم در عبارت (مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ) براعت استهلال[یادداشت ۳]
به کار رفته است زیرا هدف سوره اثبات وحدانیت خدا و معاد است که هر دو را وثنیون انکار می کنند و قائل به موجودى به نام رب العالمین نیستند و براى هر عالمى ربى قائلند،و در جمله (رب العالمین) نیز این نکته به کار رفته ، و به خواننده از همان آغاز سوره مى فهماند که در این سوره از وحدانیت خدا و معادى که وثنیین بت پرست منکر آنند گفتگو شده است زیرا ربّ العالمین یعنی خدای همه هستی و جهانیان. [۱۰]
تفسیر نمونه هدف سوره سجده را تقویت ایمان به مبدا و معاد و ایجاد موج نیرومندی برای حرکت به سوی تقوا و بازداری از سرکشی و طغیان و توجه به ارزش مقام والای انسان می‌داند و مباحث آن را در چند بخش ترسیم کرده است:
انس بن مالک می‌گوید که آیه ۱۶ سوره سجده«تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا...؛ پهلوهايشان از خوابگاه‌ها جدا مى‌گردد [و] پروردگارشان را از روى بيم و طمع مى‌خوانند...» درباره ما انصار نازل شد؛ زیرا ما پیوسته نماز مغرب را با رسول خدا(ص) می‌خواندیم و به خانه‌های خود بازنمی‌گشتیم تا نماز عشاء را نیز با پیامبر بخوانیم.[۱۳]
از امام باقر(ع) نقل شده است آیه شانزدهم سوره سجده درباره امام علی (ع) و پیروان او از شیعیان ما نازل گردیده که در ابتدای شب می‌خوابند و وقتی یک‌سوم شب گذشت با حال ترس و خوف از خدا و با رغبت و میل شدید به طاعت او، برای عبادت از خواب برمی‌خیزند.[۱۴]
عدم تساوی مومن و فاسق
ابن ابی لیلیسبب نزول آیه ۱۸ سوره سجده «أَفَمَن كَانَ مُؤْمِنًا كَمَن كَانَ فَاسِقًا ۚ لَّا يَسْتَوُونَ؛ آیا کسی که باایمان باشد همچون کسی است که فاسق است؟! نه، هرگز این دو برابر نیستند.» را درباره برتری‌جویی ولید بن عقبه[یادداشت ۴] نسبت به علی بن ابی طالب(ع) دانسته است؛ زمانی که ولید به امام علی(ع) گفت زبانم از زبانت پهن‌تر و دندان‌های من تیزتر است و این جمله را کنایه از برتری خود می‌گفت و امام پاسخ داد چنین نیست که تو می‌گویی ای فاسق.» پس از این گفتگو بود که آیه فوق نازل شد. این روایت در منابع اهل سنت نیز آمده است.[۱۵]
ذیل برخی از آیات از جمله آیه چهارم و آیه هفتم سوره سجده نکته‌های تفسیری خاصی ارائه شده است.
استواء علی العرش
علامه طباطبایی ذیل آیه ۴ سوره سجده «الَلهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَینَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیامٍ ثُمَّ اسْتَوَیٰ عَلَی الْعَرْشِ...؛ خدا کسی است که آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است، در شش هنگام آفرید، آنگاه بر عرش (قدرت) استیلا یافت»، استواء خداوند بر عرش را کنایه از مقام تدبیر و حکومت بر موجودات بعد از خلقت آنها دانسته و بر این باور است که هرگاه خداوند از این عبارت استفاده کرده است، یکی از تدبیرهای خود را به عنوان نمونه ذکر می‌کند؛ مانند آیه ۵۴ سوره اعراف که از تدبیر شب و روز و پی در پی آمدن آن به امر خدا نام می‌برد.[۱۶] منظور از روز را نیز در این آیه به پاره‌ای از زمان[۱۷] و مرحله[۱۸] یا دوران دانسته‌اند نه روز به معنای ۲۴ ساعت.[۱۹]
به گفته مکارم شیرازی در تفسیر نمونه آیه ۷ سوره سجده «الَّذِی أَحْسَنَ کلَّ شَیءٍ خَلَقَهُ...؛ همان کسی که هر چیزی را که آفریده‌است نیکو آفریده...» اشاره به نظام احسن در آفرینش است؛ اما پرسشی که مطرح می‌کند چگونگی جمع مسئله شر با نظام احسن است.[۲۰]علامه طباطبایی در این باره بر این باور است هر موجودی برای خودش حُسنی دارد که کامل‌تر و تمام‌تر از آن قابل تصور نیست؛ اما اینکه موجودی را زشت و ناپسند می‌بینیم، به سبب دو دلیل است: ۱. بدی و ناپسندی به دلیل نبود یک حُسن است. مثلا ظلم ظالم بدان جهت که فعلی از افعال است زشت نیست؛ بلکه بدان جهت که حقی را معدوم و باطل می‌کند، زشت است. ۲. زشتی به دلیل این است که موجود مورد نظر را با موجودی دیگر مقایسه می‌کنیم و به سبب همین مقایسه به نظر می‌رسد که زشت است و حال آنکه زشتی و بدی ذاتی آن چیز نیست، مثلا خار در مقایسه با گُل، زشت به نظر می‌رسد.[۲۱]جمع بندی دیدگاه قرآن در باره خلقت موجودات این است که ازیک سو خداوند خالق تمام هستی است و از دیگر سو هر چیزی را که آفریده به نیکوترین وجه آفریده در نتیجه آفرینش ملازم با زیبایی و حُسن است و هر مخلوقی زیباست و زشتی در خلقت راه ندارد و اگر بدى و قبحى بر او عارض شود از جهت نسبت‌ها و اضافات و امور دیگرى است که خارج از ذات او است و ربطى به واقعیت و وجود حقیقی اش که منسوب به خداى سبحان است ندارد و معصیت و نافرمانى و گناهان از آن جهت که گناه و زشت و بدند مخلوق خدا نیستند، و بدی‌ها همه از ناحیه قیاس پدید مى آید [۲۲]
آیا ت مشهور
مؤمنان و نمازشب
تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ(۱۶) (ترجمه: مؤمنان(شب‌ها) پهلو از بستر خواب تهی کنند و با بیم و امید (و ناله اشتیاق در نماز شب) خدای خود را بخوانند و آنچه روزی آنها کرده‌ایم (به مسکینان) انفاق کنند.) رعایت اعتدال در عبادت از سوی مؤمنان در دل شب ، آن هنگامى که چشم‌ها به خواب و بدن‌ها بى حرکت افتاده این گونه است که خدا را مى‌خوانند، اما نه تنها از خوف ، تا نومیدى از رحمت خدا بر آنان مسلط شود، و نه فقط از روی طمع به رحمت الهی تا خویش را از غضب و مکر خدا ایمن بدانند، بلکه هم از ترس و هم به طمع ، او را مى‌خوانند، و در دعاى خود بر اساس هدایتی که یافته‌اند ادب عبودیت را بیشتر رعایت مى‌کنند. این جداشدن از بستر استراحت و دعا بر نماز شب انطباق دارد.[۲۳]
وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا ۖ وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ(۲۴)(ترجمه: و برخی از آن بنی اسرائیل را امام و پیشوایانی که خلق را به امر ما (نه به امر خلق) هدایت کنند قرار دادیم برای آنکه (در راه حق) صبر کردند و در آیات ما مقام یقین یافتند.)
در روایتی از امام صادق(ع) است که پیامبر در تمام حالات صبر کرد تا این که خداوند او را به امامانی صابر از عترتش با نزول آیه ۲۴ سوره سجده مژده داد و در روایتی دیگر از امام باقر(ع) است که این آیه درباره امامان از فرزندان فاطمه نازل شده‌است. [۲۴]
در فضیلت تلاوت سوره سجده نقل شده است هر کس سوره الم تنزیل (سوره سجده) و تبارک الذی بیده الملک (سوره ملک) را بخواند مانند آن است که شب قدر را احیا گرفته است. همچنین روایت شده هر کس سوره سجده را هر شب جمعه بخواند، خداوند نامه اعمالِ او را به دست راست او می‌دهد و گذشته او را می‌بخشد و از دوستان محمد(ص) و اهل بیتش خواهد بود.[۲۵] در مورد خواص سوره نیز نقل شده است اگر کسی آن را بنویسید و همراه داشته باشد، از تب و سردرد و درد مفاصل در امان خواهد بود.[۲۶]
﴿آیا می‌گویند آن را بربافته است [نه چنین است] بلکه آن حق و از جانب پروردگار توست تا مردمی را که پیش از تو بیم‌دهنده ای برای آنان نیامده است هشدار دهی امید که راه یابند ٣﴾
﴿خدا کسی است که آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفرید آنگاه بر عرش [قدرت] استیلا یافت برای شما غیر از او سرپرست و شفاعتگری نیست آیا باز هم پند نمی‌گیرید ٤﴾
﴿کار [جهان] را از آسمان [گرفته] تا زمین اداره می‌کند آنگاه [نتیجه و گزارش آن] در روزی که مقدارش آن چنان‌که شما [آدمیان] برمی‌شمارید هزار سال است به سوی او بالا می‌رود ٥﴾
﴿و کاش هنگامی را که مجرمان پیش پروردگارشان سرهاشان را به زیر افکنده‌اند می‌دیدی [که می‌گویند] پروردگارا دیدیم و شنیدیم ما را بازگردان تا کار شایسته کنیم چرا که ما یقین داریم ١٢﴾
﴿تنها کسانی به آیات ما می‌گروند که چون آن [آیات] را به ایشان یادآوری کنند سجده‌کنان به روی درمی‌افتند و به ستایش پروردگارشان تسبیح می‌گویند و آنان بزرگی نمی‌فروشند ١٥﴾
﴿و اما کسانی که نافرمانی کرده‌اند پس جایگاهشان آتش است هر بار که بخواهند از آن بیرون بیایند در آن بازگردانیده می‌شوند و به آنان گفته می‌شود عذاب آن آتشی را که دروغش می‌پنداشتید بچشید ٢٠﴾
﴿آیا برای آنان روشن نگردیده که چه بسیار نسلها را پیش از آنها نابود گردانیدیم [که اینان] در سراهایشان راه می‌روند قطعاً در این [امر] عبرتهاست مگر نمی‌شنوند ٢٦﴾
﴿پس از ایشان روی برتاب و منتظر باش که آنها نیز در انتظارند ٣٠﴾
﴿به نام خداوند رحمتگر مهربان. الف لام میم ١ نازل شدن این کتاب که هیچ [جای] شک در آن نیست از طرف پروردگار جهان هاست ٢ آیا می‌گویند آن را بربافته است [نه چنین است] بلکه آن حق و از جانب پروردگار توست تا مردمی را که پیش از تو بیم‌دهنده ای برای آنان نیامده است هشدار دهی امید که راه یابند ٣ خدا کسی است که آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفرید آنگاه بر عرش [قدرت] استیلا یافت برای شما غیر از او سرپرست و شفاعتگری نیست آیا باز هم پند نمی‌گیرید ٤ کار [جهان] را از آسمان [گرفته] تا زمین اداره می‌کند آنگاه [نتیجه و گزارش آن] در روزی که مقدارش آن چنان‌که شما [آدمیان] برمی‌شمارید هزار سال است به سوی او بالا می‌رود ٥ اوست دانای نهان و آشکار که شکوهمند مهربان است ٦ همان کسی که هر چیزی را که آفریده است نیکو آفریده و آفرینش انسان را از گل آغاز کرد ٧ سپس [تداوم] نسل او را از چکیده آبی پست مقرر فرمود ٨ آنگاه او را درست‌اندام کرد و از روح خویش در او دمید و برای شما گوش و دیدگان و دلها قرار داد چه اندک سپاس می‌گزارید ٩ و گفتند آیا وقتی در [دل] زمین گم شدیم آیا [باز] ما در خلقت جدیدی خواهیم بود [نه] بلکه آنها به لقای پروردگارشان [و حضور او] کافرند ١٠ بگو فرشته مرگی که بر شما گمارده شده جانتان را می‌ستاند آنگاه به سوی پروردگارتان بازگردانیده می‌شوید ١١ و کاش هنگامی را که مجرمان پیش پروردگارشان سرهاشان را به زیر افکنده‌اند می‌دیدی [که می‌گویند] پروردگارا دیدیم و شنیدیم ما را بازگردان تا کار شایسته کنیم چرا که ما یقین داریم ١٢ و اگر می‌خواستیم حتماً به هر کسی [از روی جبر] هدایتش را می‌دادیم لیکن سخن من محق ق گردیده که هر آینه جهنم را از همه جنیان و آدمیان خواهم آکند ١٣ پس به [سزای] آنکه دیدار این روزتان را از یاد بردید [عذاب را] بچشید ما [نیز] فراموشتان کردیم و به [سزای] آنچه انجام می‌دادید عذاب جاودان را بچشید ١٤ تنها کسانی به آیات ما می‌گروند که چون آن [آیات] را به ایشان یادآوری کنند سجده‌کنان به روی درمی‌افتند و به ستایش پروردگارشان تسبیح می‌گویند و آنان بزرگی نمی‌فروشند ١٥ پهلوهایشان از خوابگاه‌ها جدا می‌گردد [و] پروردگارشان را از روی بیم و طمع می‌خوانند و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق می‌کنند ١٦ هیچ‌کس نمی‌داند چه چیز از آنچه روشنی‌بخش دیدگان است به [پاداش] آنچه انجام می‌دادند برای آنان پنهان کرده‌ام ١٧ آیا کسی که مؤمن است چون کسی است که نافرمان است‌یکسان نیستند ١٨ اما کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند به [پاداش] آنچه انجام می‌دادند در باغهایی که در آن جایگزین می‌شوند پذیرایی می‌گردند ١٩ و اما کسانی که نافرمانی کرده‌اند پس جایگاهشان آتش است هر بار که بخواهند از آن بیرون بیایند در آن بازگردانیده می‌شوند و به آنان گفته می‌شود عذاب آن آتشی را که دروغش می‌پنداشتید بچشید ٢٠ و قطعاً غیر از آن عذاب بزرگتر از عذاب این دنیا [نیز] به آنان می‌چشانیم امید که آنها [به خدا] بازگردند ٢١ و کیست بیدادگرتر از آن کس که به آیات پروردگارش پند داده شود [و] آنگاه از آن روی بگرداند قطعاً ما از مجرمان انتقام‌کشنده‌ایم ٢٢ و به راستی [ما] به موسی کتاب دادیم پس در لقای او [با خدا]تردید مکن و آن [کتاب] را برای فرزندان اسرائیل [مایه] هدایت قرار دادیم ٢٣ و چون شکیبایی کردند و به آیات ما یقین داشتند برخی از آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت می‌کردند ٢٤ در حقیقت پروردگار تو خود روز قیامت در آنچه با یکدیگر دربارهٔ آن اختلاف می‌کردند میانشان داوری خواهد کرد ٢٥ آیا برای آنان روشن نگردیده که چه بسیار نسلها را پیش از آنها نابود گردانیدیم [که اینان] در سراهایشان راه می‌روند قطعاً در این [امر] عبرتهاست مگر نمی‌شنوند ٢٦ آیا ننگریسته‌اند که ما باران را به سوی زمین بایر می‌رانیم و به وسیله آن کشته‌ای را برمی‌آوریم که دامهایشان و خودشان از آن می‌خورند مگر نمی‌بینند ٢٧ و می‌پرسند اگر راست می‌گویید این پیروزی [شما] چه وقت است ٢٨ بگو روز پیروزی ایمان کسانی که کافر شده‌اند سود نمی‌بخشد و آنان مهلت نمی‌یابند ٢٩ پس از ایشان روی برتاب و منتظر باش که آنها نیز در انتظارند ٣٠﴾
↑
إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ ترجمه:تنها کسانی که به آیات ما ایمان می‌آورند که هر وقت این آیات به آنان یادآوری شود به سجده می‌افتند و تسبیح و حمد پروردگارشان را بجا می‌آورند، و تکبّر نمی‌کنند.
↑ممتحنات ۱۶ سوره قرآن است که گفته شده سیوطی آنها را به نام ممتحنات ذکر کرده است.رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۲ش، ص۵۹۶ این سوره‌ها عبارتند از: فتح، حشر، سجده، طلاق، قلم، حجرات، تبارک، تغابن، منافقون، جمعه، صف، جن، نوح، مجادله، ممتحنه و تحریم (رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۲ش، ص۳۶۰.)
↑ براعت استهلال این است که در ابتداى کتاب یا نامه سخنى گفته شود که به خواننده بفهماند در کتاب یا نامه چه چیزهایى آمده است. موسوی همدانی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۳۶۴. یا آن که شاعر یا نویسنده در ابتدای شعر یا نوشته خود، عباراتی را بیآورد که خواننده از همان آغاز دریابد که با چه نوعی از نوشته یا شعری سر و کار دارد.دهخدا، لغتنامه، ذیل براعت استهلال.
↑ برادر مادری عثمان بن عفان و از آزار دهندگان پیامبر، پدرش ازمشرکان کشته شده در بدر و خودش محکوم به فسق بر اساس آیه قرآن، در سال فتح مکه مسلمان شده است.
