آیه قذف
این مقاله دربارهٔ قَذف در قرآن است. برای آشنایی با مفهوم قَذف و احکام آن، مدخل قذف را ببینید.
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| نام آیه | قَذف |
| واقع در سوره | نور |
| شماره آیه | ۴ |
| جزء | ۱۸ |
| اطلاعات محتوایی | |
| موضوع | حکم تهمت زنا |
| درباره | تهمت زنا بدون شاهد |
آیه قذف چهارمین آیه سوره نور، حکم قذف را بیان می‌کند. بر اساس این آیه، فردی که زنان پاک دامن را به زنا متهم مى‌کنند و چهار شاهد (بر مدعاى خود) نمى‌آورند، به تحمل هشتاد ضربه تازیانه به عنوان حد قذف محکوم می‌شوند و شهادتشان نیز دیگر هرگز پذیرفته نمی‌شود.
متن و ترجمه آیه
وَالَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِينَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا ۚ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ«نورـ۴»
|
و کسانى که زنان پاک دامن را متهم مى کنند، سپس چهار شاهد (بر مدعاى خود) نمى آورند، آن ها را هشتاد تازیانه بزنید و شهادتشان را هرگز نپذیرید؛ و آنها همان فاسقان‌اند.
|
مفهوم‌شناسی
قذف به معنای پرتاب کردن (رمی) تیر، سنگریزه و صدور کلام [۱]، انداختن با گذاشتن و قرار دادن [۲] و پرتاب کردن با قدرت به کار رفته است [۳]. این واژه به صورت مجازی در معنای عام دشنام و نیز معنای خاص «نسبت دادن زنا» نیز به کار می رود [۴] در این آیه، برای اشاره به این معنا از واژه «رمی» استفاده شده است و در متون فقهی، برای اشاره به این معنا از واژه قذف استفاده شده است.[۵] با توجه به همین رویکرد فقهی، این آیه را آیه قذف نامیده‌اند.[۶]
کاربرد فقهی
فقها برای اثبات حد قذف به این آیه استناد کرده‌اند.[۷]
پانویس
- ↑ فراهیدی،کتاب العین، ۱۴۱۰،ج ۵، ص ۱۳۵.
- ↑ ابن فارس، معجم مقائیس اللغه،۱۴۰۴، ج ۵، ۱۸.
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴، ج ۹، ص ۲۷۷.
- ↑ راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۱۴۱۲، ص ۱۹۱.
- ↑ طوسی، تهذیب الاحکام،۱۴۰۷، ج ۹، ص ۱۰.
- ↑ فرهنگ فقه، بی تا، ج۱، ص ۲۰۰
- ↑ علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۵۴۷؛ شهید ثانی، الروضة البهیة، ۱۴۱۰ق، ج۹، ص۱۸۸.
منابع
- ابن فارس،احمد،معجم مقائیس اللغه، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۱۴ق.
- ابن منظور، ابوالفضل، لسان العرب، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع،دار صادر، ۱۴۱۴ق.
- راغب اصفهانی،حسین،مفردات الفاظ القرآن،لبنان_سوریه، دارالعلم،الدار الشامیه، ۱۴۱۲ق.
- شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، حاشیه و شرح کلانتر، قم، کتابفروشی داوری، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.
- طوسی، محمد بن حسن، تهران،دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.
- علامه حلی، حسن بن یوسف، قواعد الاحکام فی معرفة الحلال و الحرام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
- فراهیدی، خلیل بن احمد،کتاب العین، قم، نشر هجرت، ۱۴۱۰ق.