آیه مجیء
| آیه مجیء | |
|---|---|
| مشخصات آیه | |
| نام آیه | مجیء |
| واقع در سوره | فجر |
| شماره آیه | ۲۲ |
| جزء | ۳۰ |
| اطلاعات محتوایی | |
| مکان نزول | مکه |
| موضوع | اعتقادی |
| درباره | صفات خبری |
| سایر | آيات متشابه |
آیه مَجیء یا آیه صفت مَجیء بیست و دومین آیه سوره فجر است که صفت آمدن را به خدا در روز قیامت نسبت داده است. از نگاه کلام شیعه صفتهای مخلوقات مثل آمدن و رفتن را نمی‌توان به خدا نسبت داد. از این رو مفسران این آیه را به معنای آمدنِ حکم و امر خدا تفسیر کرده‌اند. این آیه از آیات متشابه دانسته شده که با آیات مُحکم تفسیر می‌شود.
متن آیه
وَجَآءَ رَبُّكَ وَٱلمَلَكُ صَفًّا صَفًّا
|
و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند
|
واژه‌شناسی
واژه مجئ برگرفته شده از کلمه جاء به معنای آمدن است. [۱]
در بیست و دومین آیه سوره فجر صفت آمدن به خدا در روز قیامت نسبت داده شده است از این رو نام آن را آیه مجئ یا آیه صفت مجئ گفتهاند.[۲]
تفسیر
آیه ۲۲ سوره فجر از جمله آیات متشابه دانسته شده است که با آیات محکم تفسیر می‌شود.[۳]
این آیه به خدا صفت آمدن را نسبت داده که از جمله ویژگی مخلوقات و از صفات خبری است. فرقه مُشَبِّهه یا مُجَسِّمه از این آیه برای اثبات مدعای خود مبنی بر شباهت خداوند به مخلوقات و جسمانی بودن او، استدلال کرده است.[۴] این‌گونه نسبت‌ها به خداوند از نگاه کلام شیعه صحیح نیست.[۵] مفسران براساس برخی آیات و روایات از امامان معصوم، این صفت را به آمدنِ امر و حکم خداوند دانسته‌اند.[۶] برخی دیگر از جمله فیض کاشانی، بنابر روایتی از امام رضا(ع) آمدن و مجیئ را به معنای ظهور و آشکار شدن قدرت خداوند تفسیر کرده‌اند.[۷]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، ذیل ماده جیأ.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگ نامه علوم قرآن، ۱۳۹۴ش، ج۱، ص۱۰۲.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲۰، ص۲۸۴.
- ↑ حلی، نهج الحق وكشف الصدق، دارالکتاب اللبنانی، ص۴۷.
- ↑ حلی، نهج الحق وكشف الصدق، دارالکتاب اللبنانی، ص۴۷.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۲۰، ص۲۸۴.
- ↑ فیض کاشانی، الصافی، ۱۳۷۳ش، ج۵، ص ۳۲۶.
منابع
- ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بیتا.
- حلی، یوسف بن مطهر، نهج الحق وكشف الصدق، بیروت، دارالکتاب اللبنانی، بیتا.
- دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگ نامه علوم قرآن، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۹۴ش.
- طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، الاعلمی، ۱۳۹۰ق.
- فیض کاشانی، ملامحسن، الصافی، تهران، مکتبه الصدر، ۱۳۷۳ش.
