اصحاب کساء: تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Sayedisphahani بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو:کتابشناسی ناقص}} | {{الگو:کتابشناسی ناقص}} | ||
[[پرونده:پنج تن آل عبا(ع).jpg|بندانگشتی|پوستری با نام [[پنج تن]] اصحاب کساء]] | [[پرونده:پنج تن آل عبا(ع).jpg|بندانگشتی|پوستری با نام [[پنج تن]] اصحاب کساء]] | ||
'''اصحاب کِساء'''، یا اصحاب عبا، لقبی برای | '''اصحاب کِساء'''، یا اصحاب عبا، لقبی برای [[حضرت محمد(ص)]]، [[حضرت علی(ع)]]، [[فاطمه(س)]]، [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] است. از آنجا که بنابر [[روایات]]، پس از نزول [[آیه تطهیر]]، پیامبر(ص) برای مشخص کردن مصداق [[اهل بیت]]، [[عبا]]ی خویش را بر سر خود و چهار نفر دیگر کشید، این پنج نفر را اصحاب کساء نامیدهاند. تعابیر خمسه اصحاب کساء، [[پنج تن]] آل عبا، پنج تن و آل عبا نیز به همین ماجرا اشاره دارند. | ||
این رویداد بر فضلیت اصحاب کساء بر دیگران و اینکه این پنج نفر «بهترین افراد | این رویداد بر فضلیت اصحاب کساء بر دیگران و اینکه این پنج نفر «بهترین افراد مردم» و «کریم ترین مخلوقات و شریف ترین آنها نزد خدا» هستند دلالت دارد. | ||
== تعداد اصحاب کِساء == | == تعداد اصحاب کِساء == | ||
احادیثی که از طرق [[شیعه]] درباره [[حدیث کساء]] وارد شده است همه دلالت دارند که اصحاب کساء پنچ نفر هستند: [[ | احادیثی که از طرق [[شیعه]] درباره [[حدیث کساء]] وارد شده است همه دلالت دارند که اصحاب کساء پنچ نفر هستند: [[رسول خدا(ص)]]، [[حضرت علی(ع)]]، [[فاطمه(س)]]، [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]]. طبق این روایات، [[ام سلمه]] نیز از [[پیامبر(ص)]] اجازه خواست که به جمع آنان بپیوندد، اما پیامبر(ص) به وی اجازه نداد. | ||
{{اصلی|حدیث کساء}} | {{اصلی|حدیث کساء}} | ||
[[امام صادق]](ع) در حدیثی صریحاً میفرماید: | [[امام صادق]](ع) در حدیثی صریحاً میفرماید: | ||
:::اصحاب کساء که کریمترین مخلوقات و شریفترین آنها نزد خدا بوده پنج تن میباشند. و در ادامه این پنج | :::اصحاب کساء که کریمترین مخلوقات و شریفترین آنها نزد خدا بوده پنج تن میباشند. و در ادامه این پنج نفر را نام میبرد.<ref>شیخ صدوق، علل الشرائع، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۷۳۳.</ref> | ||
'''خامس آل عبا''' | '''خامس آل عبا''' یکی از القاب [[امیرالمؤمنین(ع)]] در زیارتنامه ایشان توسط [[امام صادق(ع)]] بیان شده است<ref>سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ۱۴۰۹ق ج۲، ص۵۷۲؛ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۳۰۲ و ۳۷۳.</ref> و در زیارتنامهای دیگر، '''خامس اصحاب کِساء''' از القاب امام حسین(ع) معرفی شده است.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۲۳۵.</ref> | ||
[[محمد(ص)|پیامبر]] نزول [[آیه تطهیر]] را در پنج تن منحصر کرده است.<ref>شیخ حر عاملی، اثبات الهداة، ۱۴۲۵ق، ج۲، ص۲۰۱.</ref> | [[محمد(ص)|پیامبر]] نزول [[آیه تطهیر]] را در پنج تن منحصر کرده است.<ref>شیخ حر عاملی، اثبات الهداة، ۱۴۲۵ق، ج۲، ص۲۰۱.</ref> | ||
[[علامه حلی]] در مورد [[آیه]] تطهیر میگوید: | [[علامه حلی]] در مورد [[آیه]] تطهیر میگوید: | ||
:::نزول آیه تطهیر در مورد پنج نفر اصحاب کساء از [[تواتر|مُتواتِرات]] است و در مورد این مطلب کسی شک نمیکند؛ مگر اینکه | :::نزول آیه تطهیر در مورد پنج نفر اصحاب کساء از [[تواتر|مُتواتِرات]] است و در مورد این مطلب کسی شک نمیکند؛ مگر اینکه معاند و مغرض باشد.<ref>علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۲۳۰.</ref> | ||
اصطلاح «اصحاب کِساء» بین [[تفسیر قرآن|مفسران]] و [[روایت|راویان]] معروف بود؛ یعنی به جای اینکه نام تک تک پنج تن را بیاورند، میگفتند این آیه در حق اصحاب کساء نازل شده است؛ برای نمونه در مورد [[شأن نزول]] [[آیه]] {{متن قرآن|'''وَيطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَیٰ حُبِّهِ مِسْکينًا وَيتِيمًا وَأَسِيرًا''' ﴿۸﴾|سوره=انسان|آیه=۸}} [[علامه مجلسی]] میگوید: | اصطلاح «اصحاب کِساء» بین [[تفسیر قرآن|مفسران]] و [[روایت|راویان]] معروف بود؛ یعنی به جای اینکه نام تک تک پنج تن را بیاورند، میگفتند این آیه در حق اصحاب کساء نازل شده است؛ برای نمونه در مورد [[شأن نزول]] [[آیه]] {{متن قرآن|'''وَيطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَیٰ حُبِّهِ مِسْکينًا وَيتِيمًا وَأَسِيرًا''' ﴿۸﴾|سوره=انسان|آیه=۸}} [[علامه مجلسی]] میگوید: |
نسخهٔ ۷ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۳۸
کتابشناسی یا ارجاعات این مقاله ناقص است. میتوانید با اصلاح نحوهٔ ارجاع به منابع بر طبق شیوهنامهٔ ارجاع به منابع، به ویکیشیعه کمک کنید. |
اصحاب کِساء، یا اصحاب عبا، لقبی برای حضرت محمد(ص)، حضرت علی(ع)، فاطمه(س)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) است. از آنجا که بنابر روایات، پس از نزول آیه تطهیر، پیامبر(ص) برای مشخص کردن مصداق اهل بیت، عبای خویش را بر سر خود و چهار نفر دیگر کشید، این پنج نفر را اصحاب کساء نامیدهاند. تعابیر خمسه اصحاب کساء، پنج تن آل عبا، پنج تن و آل عبا نیز به همین ماجرا اشاره دارند.
این رویداد بر فضلیت اصحاب کساء بر دیگران و اینکه این پنج نفر «بهترین افراد مردم» و «کریم ترین مخلوقات و شریف ترین آنها نزد خدا» هستند دلالت دارد.
تعداد اصحاب کِساء
احادیثی که از طرق شیعه درباره حدیث کساء وارد شده است همه دلالت دارند که اصحاب کساء پنچ نفر هستند: رسول خدا(ص)، حضرت علی(ع)، فاطمه(س)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع). طبق این روایات، ام سلمه نیز از پیامبر(ص) اجازه خواست که به جمع آنان بپیوندد، اما پیامبر(ص) به وی اجازه نداد.
امام صادق(ع) در حدیثی صریحاً میفرماید:
- اصحاب کساء که کریمترین مخلوقات و شریفترین آنها نزد خدا بوده پنج تن میباشند. و در ادامه این پنج نفر را نام میبرد.[۱]
خامس آل عبا یکی از القاب امیرالمؤمنین(ع) در زیارتنامه ایشان توسط امام صادق(ع) بیان شده است[۲] و در زیارتنامهای دیگر، خامس اصحاب کِساء از القاب امام حسین(ع) معرفی شده است.[۳]
پیامبر نزول آیه تطهیر را در پنج تن منحصر کرده است.[۴]
علامه حلی در مورد آیه تطهیر میگوید:
- نزول آیه تطهیر در مورد پنج نفر اصحاب کساء از مُتواتِرات است و در مورد این مطلب کسی شک نمیکند؛ مگر اینکه معاند و مغرض باشد.[۵]
اصطلاح «اصحاب کِساء» بین مفسران و راویان معروف بود؛ یعنی به جای اینکه نام تک تک پنج تن را بیاورند، میگفتند این آیه در حق اصحاب کساء نازل شده است؛ برای نمونه در مورد شأن نزول آیه وَيطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَیٰ حُبِّهِ مِسْکينًا وَيتِيمًا وَأَسِيرًا ﴿۸﴾[انسان–۸] علامه مجلسی میگوید:
پانویس
منابع
- قرآن.
- شیخ صدوق، محمدبن علی، علل الشرایع، ترجمه ذهنی تهرانی، قم، انتشارات مومنین، ۱۳۸۰ش.
- سید بن طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۹ق.
- شیخ حر عاملی، محمد بن حسن، اثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، بیروت، اعلمی، ۱۴۲۵ق.
- علامه حلی، حسن بن یوسف بن مطهر، نهج الحق و کشف الصدق، بیروت، دارالکتاب اللبنانی، ۱۹۸۲م.
- مجلسی، محمدباقر بن محمد تقی، بحارالانوار، بیروت، داراحیاءالتراث العربی، ۱۴۰۳ق.
- ↑ شیخ صدوق، علل الشرائع، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۷۳۳.
- ↑ سید بن طاووس، إقبال الأعمال، ۱۴۰۹ق ج۲، ص۵۷۲؛ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۳۰۲ و ۳۷۳.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۸، ص۲۳۵.
- ↑ شیخ حر عاملی، اثبات الهداة، ۱۴۲۵ق، ج۲، ص۲۰۱.
- ↑ علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۲۳۰.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۵، ص۲۵۶.