ولایت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وِلایت''' و مشتقات آن به‌معنای سرپرستی، مالکیت تدبیر و صاحب اختیار بودن از واژه‌های پراستعمال [[قرآن کریم‌]] است. ولایت، گاهی اشاره به فعل [[خدا|خداست]] که در این صورت عین [[توحید]] و یکی از [[اسما و صفات|اسماء و صفات]] خداوند است. این نوع ولایت که [[ولایت تکوینی]] و رابطه علّی و معلولی بین خالق و مخلوق است، منحصر به خداست. از آنجا که ولایت خداوند ذاتی است، بنابراین، ولایت برخی از [[نبوت|پیامبران]] و [[ائمه معصومین]]، ظهور و تجلی ولایت خداست. ولایت گاهی نیز تشریعی، یعنی قراردادی و اعتباری است و به‌معنای قانون‌گذاری در جهان خلقت است. این ولایت نیز متعلق به خداوند دانسته شده است.

ولایت تشریعی بر خلاف ولایت تکوینی، اعتباری و قراردادی است و رابطه علت و معلولی بین دو طرف ولایت وجود ندارد.<ref>جوادی آملی، ولایت فقیه، ۱۳۷۸ش، ص۱۲۵.</ref> در واقع ولایت تشریعی مقام و منصب قانونی است که خداوند به برخی از افراد به عنوان مقام رسمی عطا کرده است تا به امور دینی و اجتماعی انسان‌ها رسیدگی کنند.<ref>همتی، ولایت تکوینی، ۱۳۶۳ش، ص۸۱.</ref> خداوند در آیات ۲۵۷ [[سوره بقره]]، ۶۸ [[سوره آل‌عمران|سوره آل عمران]]، ۱۹ [[سوره جاثیه]] و ۳۶ [[سوره احزاب]] به [[ولایت تشریعی]] اشاره کرده است.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۶، ص۱۸-۲۰.</ref>