تطایر کتب
| خداشناسی | |
|---|---|
| توحید | اثبات خدا • توحید ذاتی • توحید صفاتی • توحید افعالی • توحید عبادی • صفات ذات • صفات فعل |
| فروع | توسل • شفاعت • تبرک • استغاثه |
| عدل الهی | |
| حُسن و قُبح • بداء • امر بین الامرین | |
| نبوت | |
| عصمت پیامبران • خاتمیت • پیامبر اسلام • معجزه• اصالت قرآن | |
| امامت | |
| باورها | عصمت امامان • ولایت تكوینی • علم غیب • خلیفة‌الله • غیبت • مهدویت • انتظار فرج • ظهور• رجعت • امامت تنصیصی |
| امامان | امام علی • امام حسن • امام حسین • امام سجاد • امام باقر • امام صادق • امام کاظم • امام رضا • امام جواد • امام هادی • امام عسکری • امام مهدی |
| معاد | |
| برزخ • معاد جسمانی • حشر • صراط • تطایر کتب • میزان | |
| مسائل برجسته | |
| اهل‌بیت • چهارده معصوم • کرامت • تقیه • مرجعیت • ولایت فقیه • ایمان مرتکب کبیره | |
تَطایرِ کُتُب، از جایگاه‌های قیامت است که در آن آدمی نامه اعمال خود را مشاهده می‌کند. این باور از اعتقادات اسلامی است و در احادیث به آن تصریح شده است.
مفسران بر اساس احادیث معصومین، این اصطلاح را برگرفته از آیات ۱۳ و ۱۴ سوره اسراء دانسته و فقها تصدیق اجمالی آن را واجب می‌دانند.
لغت
تطایر در لغت به معنای پریدن، پراکنده شدن و منتشر شدن است.[۱]
اگرچه اصطلاح تطایر کتب در قرآن ذکر نشده، اما مفسران با استناد به احادیثی از پیامبر اکرم و امامان ، این اصطلاح را بر گرفته از آیۀ سیزدهم سوره اسراء دانسته‌اند که طبق آن، کردار نیک و بد هر انسانی را همچون طوقی به گردنش می‌آویزند (وَكُلَّ إِنْسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِي عُنُقِهِ ۖ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنْشُورًا) [و كارنامه هر انسانى را به گردن او بسته‌ايم، و روز قيامت براى او نامه‌اى كه آن را گشاده مى‌بيند بيرون مى‌آوريم.] [۲]
تفسیر
مفسران در تفسیر واژه «طائر» در این آیه، دو وجه ذکر کرده‌اند:
وجه اول
طائر از طیر گرفته شده است. مردم عرب برای شناخت نیک و بد اعمالی که قصد انجام دادن آنها را داشتند، از پراندن طیر (پرنده) الهام می‌گرفتند و کثرت تکرار این عمل سبب شد که خودِ نیک و بد، از باب تسمیه شیء به اسم لازم آن، طائر نامیده شود.[یادداشت ۱]
وجه دوم
قول ابو عُبَیده است که طبق آن مرادِ اَعراب از طائر، نصیب (حَظ) است که در فارسی به آن «بَخت» گویند[۳] در ادامۀ این آیه خداوند خبر می‌دهد که در قیامت همین طائر( نامۀ اعمال بندگان) را که در دنیا آن را ندیده‌اند، بیرون می‌آورد و در مقابل آنها می‌گشاید[۴] همین موقف و جایگاه است که در روایات از آن به تطایر کتب یا تطایر صحف تعبیر شده است.[۵] در حدیثی که عایشه از پیامبر(ص) نقل کرده، آمده است که آدمی در سه موقف از مواقف قیامت هیچکس را نمی‌شناسد و به یاد نمی‌آورد: میزان، تطایر صحف یا تطایر کتب، و صراط[۶]
در روایتی از امام باقر(ع) نیز در توضیح این آیه آمده که طایر به معنای خیر و شری است که همیشه همراه انسان است تا روز قیامت که نامه اعمالش را به دستش دهند.[۷]
بنابراین، می‌توان گفت که مأموران الاهی کردارهای آدمیان را، از نیک و از بد، در دنیا ثبت و ضبط می‌کنند[۸] و در قیامت، در موقف تطایر کتب، این مطالب همچون نامه یا کتابی در مقابلشان گشوده می‌شود.
متکلمان و فقیهان تصدیق اجمالی تطایر کتب را به عنوان موقفی از مواقف قیامت، به سبب امکان عقلی آن و نیز خبردادن قرآن از آن، واجب شمرده‌اند[۹] به همین سبب فقها اقرار به حق بودن آن را در شمار مطالبی آورده‌اند که در قبر به میت تلقین می‌شود.[۱۰] هم‌چنین در روایت مشهوری از امام رضا(ع) است که وعده داده در سه جا به فریاد زیارت کننده‌اش می‌رسد و او را از سختی‌ها می‌رهاند که یکی از آنها هنگام پخش شدن نامه اعمال است. [یادداشت ۲][۱۱]
پانویس
- ↑ جوهری، ذیل «طیر»؛ زوزنی، ج۲، ص۶۱۳؛ ابن منظور، ذیل «طیر»؛ فیروزآبادی، ج۲، ص۸۰
- ↑ طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعیلیان، ج۱۳، ص۵۵.
- ↑ نک: طوسی، التبیان؛ فخررازی، ذیل آیه
- ↑ فخررازی، تفسیر کبیر(مفاتیح الغیب)، ج۲۰، ص۳۰۹
- ↑ نک: مجلسی، ج۷، ص۳۰۶-۳۲۵، ج۹۴، ص۵۳
- ↑ قرطبی، ص۱۸۲
- ↑ قمی، ج۲، ص۱۷
- ↑ نک: انفطار: ۱۰-۱۲؛ ق: ۱۷-۱۸
- ↑ نک: مفید، ص۴۶-۴۷؛ طوسی، الرسائل، ص۹۹؛ علامه حلّی، انوار الملکوت، ص۱۸۰؛ علامه حلی، کشف المراد، ص۴۲۵؛ جرجانی، ج۸، ص۳۲۰؛ محقق کرکی، ج۱، ص۶۳
- ↑ نک: حکیم،ناشر دار إحياء التراث العربي، ج۴، ص۲۵۸؛ غروی تبریزی، ج۹، ص۱۹۹.
- ↑ ابن قولویه قمی، کامل الزیارات،الناشر مكتبة الصدوق، ص۳۱۹.
یادداشت
- ↑ یعنی خود نیک و بد به معنای طائر نیست ولی چون یکی از لازمه‌های شناخت کارهای نیک و بد طیر وپریدن پرنده و مانند آن بوده اسم این لازمه (طایر) را روی نیک و بد گذاشته‌اند.
- ↑ مَنْ زَارَنِي عَلَى بُعْدِ دَارِي وَ شُطُونِ مَزَارِي أَتَيْتُهُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ فِي ثَلاَثَةِ مَوَاطِنَ حَتَّى أُخَلِّصَهُ مِنْ أَهْوَالِهَا إِذَا تَطَايَرَتِ اَلْكُتُبُ يَمِيناً وَ شِمَالاً وَ عِنْدَ اَلصِّرَاطِ وَ عِنْدَ اَلْمِيزَانِ.
منابع
- ابن قولویه قمی، جعفر بن محمد، الناشر مكتبة الصدوق، بی تا، بی جا.
- ابن منظور، محمد بن مكرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق.
- جرجانی، علی بن محمد، شرح المواقف، چاپ محمد بدرالدین نعسانی حلبی، مصر ۱۳۲۵/۱۹۰۷، چاپ افست قم، ۱۳۷۰ش.
- جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، بیروت، چاپ احمد عبدالغفور عطار، بی‌تا، چاپ افست تهران، ۱۳۶۸ش.
- حکیم، سید محسن، مستمسک العروة الوثقی، چاپ افست قم، ۱۴۰۴ق.
- خمینی، روح اللّه، رسالة توضیح المسائل، تهران ۱۳۷۲ش.
- زوزنی، حسین بن احمد، کتاب المصادر، چاپ تقی بینش ، مشهد، ۱۳۴۰-۱۳۴۵ش.
- طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیرالقرآن، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت، داراحیاء التراث العربی، بی‌تا.
- طوسی، محمد بن حسن، الرسائل العشر، چاپ محمد واعظ زاده خراسانی: قم، رسالة مسائل کلامیه، ۱۴۰۴ق.
- علامه حلی، حسن بن یوسف، انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، قم، چاپ محمد نجمی زنجانی، ۱۳۶۳ش.
- علامه حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، قم، چاپ حسن حسن زاده آملی، ۱۴۰۷ق.
- غروی تبریزی، علی، التنقیح فی شرح العروة الوثقی، تقریرات درس آیة اللّه خوئی، ج۹، قم، ۱۴۱۴ق.
- فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیرا لکبیر، قاهره، بی‌تا، چاپ افست تهران، بی‌تا.
- فیروزآبادی، محمدبن یعقوب، القاموس المحیط، بیروت، دارالعلم، بی‌تا.
- قرطبی، محمد بن احمد، یوم الفزع الاکبر: مشاهد یوم القیامة و اهوالها، قاهره، چاپ محمد ابراهیم سلیم، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۴م.
- قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، قم، چاپ طیب موسوی جزائری، ۱۴۰۴ق.
- مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۴ق.
- محقق کرکی، علی بن حسین، رسائل المحقق الکرکی، قم، چاپ محمد حسون، ج۱: الرسالة النجمیة، ۱۴۰۹ق.
- مفید، محمد بن محمد، النکت الاعتقادیة، قم، ۱۴۱۳ق.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دانشنامه جهان اسلام