تَهْذیبُ الْاَحْکام مجموعه‌ای حدیثی اثر ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (د ۴۶۰ق/۱۰۶۸م) که مشتمل بر روایات حاوی احکام شرعی است. تهذیب الاحکام از جوامع روایی معتبر شیعه، سومین کتاب از کتب اربعه و مورد قبول علما و فقهای شیعه است که شیخ طوسی آن را قبل از کتاب الاستبصار نگاشته است. این مجموعه حدیثی، حاوی روایات فقهی و احکام شرعی منقول از اهل بیت(ع) است.
کتاب تهذیب الاحکام، بیشتر روایات مورد نیاز برای اجتهاد فقها و مجتهدان را فراهم کرده و افزون بر آن مباحث اصولی و رجالی نیز در بر دارد.
ادله‌ای که شیخ طوسی در این کتاب به آنها استدلال می‌کند، برگرفته از قرآن (ظاهر، صریح، محتوا، دلیل و یا معنای قرآن)، احادیث قطعی (مانند خبر متواتر و اخبار دارای قرائن قطعی دال بر صحت آنها) و اجماع مسلمین و یا اجماع علمای شیعه است و در آخر به روایات مشهور میان اصحاب نیز اشاره دارد.
به نوشته شیخ طوسی در مقدمه تهذیب الاحکام، یکی از دوستان وی از وجود احادیث به ظاهر متعارض در منابع شیعی با او سخن گفته و یادآور شده که این موضوع موجب انتقاد شدید مخالفان و جدا شدن برخی شیعیان ناآگاه از مذهب شیعه گردیده است، به همین جهت از مؤلف درخواست کرده که شرحی استدلالی بر کتاب مقنعه شیخ مفید بنگارد که در آن علاوه بر ذکر مستندات قطعی هر مسئله و احادیث مشهور، احادیث متعارض هم آورده شود و شیوه رفع ناسازگاری این احادیث با یکدیگر و تأویل آنها یا وجوه ضعف احادیث متعارض بیان گردد.
 | |
| اطلاعات کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | شیخ طوسی |
| تاریخ نگارش | پیش از ۴۱۳ق |
| موضوع | احادیث فقهی |
| سبک | حدیثی |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | ۱۰ |
| اطلاعات نشر | |
| ناشر | دار التعارف للمطبوعات |
معرفی اجمالی
تهذیب الاحکام، از مجموعه‌های روایی معتبر شیعه، سومین کتاب از کتب اربعه و مورد قبول علما و فقهای شیعه است. این مجموعه حدیثی، حاوی روایات فقهی و احکام شرعی است که از اهل بیت(ع) روایت شده است. شیخ طوسی این کتاب را در شرح و توضیح کتاب المقنعه اثر شیخ مفید نگاشته است. [۱]البته شیخ طوسی باب‌های مرتبط با اصول اعتقادات را که در مقدمه المقنعه صدوق آمده در تهذیب شرح نکرده است زیرا هم طولانی می شده وهم غرض شیخ طوسی در تهذیب شرح اصول اعتقادی نبوده است. [۲]
کتاب تهذیب الاحکام بسیاری از روایات مورد نیاز برای اجتهاد فقها و مجتهدان فراهم کرده است و افزون بر این شامل مباحث اصولی و رجالی نیز است. ترتیب عنوان‌های این کتاب، همانند کتاب المقنعه است. ادله‌ای که شیخ طوسی در این کتاب به آنها استدلال می‌کند، برگرفته از قرآن (ظاهر، صریح، محتوا، دلیل و یا معنای قرآن)، احادیث قطعی (مانند خبر متواتر و اخبار دارای قرائن قطعی دال بر صحت آنها) و اجماع مسلمین و یا اجماع علمای شیعه است و در آخر به روایات مشهور میان اصحاب نیز اشاره دارد. این کتاب شامل ۳۹۳ باب و ۱۳۵۹۰ حدیث است.
در آخر کتاب، بخش مشیخه اجازه آمده که حاوی استناد شیخ طوسی به کتاب‌هایی است که از آنها روایت نقل کرده است. بر مشیخه کتاب تهذیب نیز شرح‌هایی نگاشته شده است؛ مانند شرح علامه سید هاشم بحرانی به نام «تنبیه الأریب و تذکرة اللبیب فی ایضاح رجال التهذیب».
نخستین باب کتاب درباره کارهای ده‌گانه‌ای است که موجب طهارت می شود و با تحقق آنها انسان باید طهارت(وضو، غسل یا تیمم) به دست بیاورد و نخستین روایت این باب از امام صادق(ع) است درباره حکم کسی که در حال سجده(در نماز) به خواب می‌رود که امام پاسخ داده که باید منصرف شود و وضو بگیرد.[۳]
آخرین روایت کتاب تهذیب در کتاب دیات از امام صادق(ع) درباره مرد مسلمانی است که در سرزمین شرک توسط مسلمانان کشته می‌شود و پس از آن امام با خبر می‌شود که حضرت در پاسخ فرمود: بر اساس آیه ۹۲ سوره نساء(فَإِنْ كَانَ مِنْ قَوْمٍ عَدُوٍّ لَكُمْ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ)[یادداشت ۱] به جای او برده باایمانی آزاد می‌شود. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۶۵ش، ج۱۰، ص ۳۱۶.
غرض از تألیف
به نوشته شیخ طوسی در مقدمه تهذیب الاحکام، یکی از دوستان وی از وجود احادیث به ظاهر متعارض در منابع شیعی با او سخن گفته و یادآور شده که این موضوع موجب انتقاد شدید مخالفان و جدا شدن برخی شیعیان ناآگاه از مذهب حق گردیده است، به همین جهت از مؤلف درخواست کرده که شرحی استدلالی بر کتاب مقنعه، اثر فقهی شیخ مفید بنگارد که در آن علاوه بر ذکر مستندات قطعی هر مسئله و احادیث مشهور، احادیث متعارض هم آورده شود و شیوه رفع ناسازگاری این احادیث با یکدیگر و تأویل آنها یا وجوه ضعف احادیث متعارض بیان گردد.[۴] کتاب تهذیب شیخ طوسی، در پاسخ به این درخواست تألیف شده و در واقع، خاستگاهی کلامی دارد.[۵]
زمان تألیف
زمان تالیف کتاب تهذیب الاحکام، به روشنی مشخص نیست، اما برخی محققان از برخی نشانه‌ها تاریخ تالیف کتاب را استخراج کرده‌اند. بر این اساس، از تعبیر «ایّده الله»، درباره شیخ مفید، در مقدمه کتاب و بارها در جلد نخست و دو بار در آغاز جلد دوم، و تبدیل آن به «رَحِمَهُ اللَه» پس از آن، برداشت شده است که تألیف تهذیب در حیات شیخ مفید آغاز شده و پس از وفات وی (رمضان ۴۱۳ق) ادامه و پایان یافته است.[۶]
تهذیب الاحکام اولین تألیف شیخ طوسی بوده و در آن اشاره به هیچ یک از آثار دیگر وی دیده نمی‌شود؛[۷] اما در دیگر آثار شیخ طوسی، بارها به این اثر ارجاع داده شده است.[۸]
به نوشته شیخ طوسی، تألیف کتاب استبصار، پس از پایان تألیف تهذیب الاحکام آغاز شده[۹] و کتاب العُدّة فی اصول الفقه پس از این دو نوشته شده است.[۱۰] بر پایهٔ نظر برخی محققان، تألیف تهذیب الاحکام چندان طول نکشیده است. [۱۱]
روش تألیف
طرح اولیه کتاب تهذیب الاحکام، بر پایه شرح کاملِ تمامِ مسائل کتاب مقنعه با استدلال به ادله قطعی (مانند قرآن، سنت متواتر، سنّت همراه با قرائن قطعی، اجماع) و نیز ذکر احادیث مشهور امامیان و تأویل یا تضعیف احادیث متعارض بوده است.[۱۲] در این شیوه تألیف که بیشترِ مبحثِ طهارت بر طبق آن نگاشته شده، مؤلف گاه به ادلّه‌ای چون اجماع مركّب (به اصطلاح متأخران)، اقوال مشایخ و وجوهی شبه عقلی استناد کرده[۱۳] و به احادیث اهل سنّت به طور مرسل اشاره نموده است.[۱۴] در این بخش کتاب، مباحث گوناگون قرآنی، ادبی (صرف و نحو و لغت) و دیدگاه‌های اصولی بسیاری بیان شده است.[۱۵]
شیخ طوسی گرچه ابتدا کتاب تهذیب الاحکام را با شرح کامل تمام مسائل کتاب مقنعه و همراه با استدلال به ادله قطعی مانند قرآن، سنت متواتر، اجماع و احادیث مشهور امامیه آغاز کرد، اما در ادامه برای پرهیز از پرحجم شدن کتاب و همچنین خارج نشدن از معیارهای یک کتاب حدیثی، روش خود را تغییر داد و تنها به ذکر احادیث شیعی و رفع تعارض آنها بسنده کرده است. وی سپس تصمیم گرفته که بدون تقید داشتن به مباحث مقنعه، بیشتر یا تمام احادیث فقهی را ذکر کند. از همین رو در سه جلد نخست، ابواب زیارات را افزوده است.[۱۶] بنابراین، کتاب تهذیب الاحکام شیخ طوسی، با دو روش مختلف تألیف شده است که علاوه بر تفاوت در حجم، در شیوه نقل سند احادیث هم با یکدیگر متفاوت‌اند.[۱۷]
اهمیت و جایگاه
کتاب تهذیب الاحکام، نسبت به سایر کتب چهارگانه، بیشترین احادیث فقهی را دربردارد [۱۸] و از مهمترین منابع استنباط فقهی فقهای امامی به شمار می‌رود.[۱۹]
| جوامع مهم حدیثی شیعه | مؤلف | متوفای | تعداد احادیث | توضیحات |
|---|---|---|---|---|
| المحاسن | احمد بن محمد برقی | ۲۷۴ق | حدود ۲۶۰۴ | مجموعه روایاتی با موضوعات مختلف مانند فقه و اخلاق |
| کافی | محمد بن یعقوب کلینی | ۳۲۹ق | حدود ۱۶۰۰۰ | اقسام احادیث اعتقادی، اخلاقی، آداب و فقهی |
| کتاب من لایحضره الفقیه | شیخ صدوق | ۳۸۱ق | حدود ۶۰۰۰ | احادیث فقهی |
| تهذیب الاحکام | شیخ طوسی | ۴۶۰ق | حدود ۱۳۶۰۰ | احادیث فقهی |
| الاستبصار فیما اختلف من الاخبار | شیخ طوسی | ۴۶۰ق | حدود ۵۵۰۰ | احادیث فقهی |
| الوافی | فیض کاشانی | ۱۰۹۱ق | حدود ۵۰۰۰۰ | دربردارنده احادیث کتب اربعه با حذف مکررات و شرح بعضی از آنها |
| وسائل الشیعه | شیخ حر عاملی | ۱۱۰۴ق | ۳۵۸۵۰ | احادیثِ فقهی کتب اربعه و بیش از هفتاد کتاب حدیثی دیگر |
| بحارالانوار | علامه مجلسی | ۱۱۱۰ق | حدود ۸۵۰۰۰ | جمع‌آوری اکثر روایات معصومین در موضوعات مختلف |
| مستدرک الوسائل | میرزا حسین نوری | ۱۳۲۰ق | ۲۳۵۱۴ | تکمیل احادیث فقهی وسائل الشیعه |
| سفینة البحار | شیخ عباس قمی | ۱۳۵۹ق | ۱۰ جلد | ارائه فهرستی موضوعی بر اساس الفبا برای کتاب بحار الانوار |
| مستدرک سفینة البحار | شیخ علی نمازی | ۱۴۰۵ق | ۱۰ جلد | تکمیل سفینة البحار |
| جامع احادیث شیعه | آیت الله بروجردی | ۱۳۸۰ق | ۴۸۳۴۲ | گردآوری و باب‌بندی احادیث فقهی شیعه |
| میزان الحکمه | محمدی ری شهری | معاصر | ۲۳۰۳۰ | ۵۶۴ عنوان غیر فقهی |
| الحیات | محمدرضا حکیمی خراسانی | معاصر | ۱۲ جلد | ۴۰ فصل در موضوعات مختلف فکری ـ عملی |
اهمیت فقهی
کتاب تهذیب الاحکام، به گفته بحرالعلوم، غالبا فقها را از دیگر کتب حدیثی بی‌نیاز می‌کند.[۲۰] سید ابن طاووس، کتاب‌های کافی و تهذیب را از بزرگترین کتب فقهی شمرده است.[۲۱] علامه حلّی، تهذیب الاحکام را »اصلِ فقه» دانسته و آن را به همراه مقنعه از بزرگترین منابعی دانسته که از آنها استفادهٔ فقهی می‌توان کرد.[۲۲]
در منابع فقهی، دیدگاه‌های شیخ طوسی در تهذیب، فتوای او تلقی شده و به وسیلهٔ توسط فقها و عالمان دیگر، در موارد زیادی نقل و بررسی شده است.[۲۳]
برخی فتاوای شیخ طوسی در تهذیب الاحکام، از آرای اختصاصی او بوده یا قائلانی اندک داشته است.[۲۴] گاه فتوای وی در این کتاب و کتاب استبصار، با فتوایش در سایر آثار فقهی او متفاوت است.[۲۵]
اهمیت حدیثی
کتاب تهذیب الاحکام افزون بر جنبه فقهی، از نظر حدیثی نیز در نگاه فقها و عالمان شیعه، مهم شمرده می‌شود[۲۶] و علاوه بر کتاب‌های فهرست که به ذکر و توصیف آن پرداخته‌اند،[۲۷] در آثار حدیثی بعدی همواره به تهذیب الاحکام استناد و از آن نقل شده است.[۲۸] همچنین ابن ادریس شماری از احادیث جالب توجه آن را برگزیده و در پایان السرائر آورده است.[۲۹]
برخی عالمان اخباری به استناد سخن شیخ طوسی در العُدّة فی اصول الفقه[۳۰] صحت احادیث تهذیب (مانند دیگر کتب چهارگانه حدیث) را مورد تایید قرار داده‌اند[۳۱]. با این حال آیت الله خویی با استناد به تصریح شیخ طوسی درباره ضعف بسیاری از احادیث متعارض، نظر عالمان اخباری مذکور را زیر سؤال برده است.[۳۲]
شروح و حواشی
آقا بزرگ تهرانی در کتاب خود الذریعة، شانزده شرح و بیست حاشیه بر تهذیب معرفی کرده است.[۳۳] برخی منابع، از آثار دیگری هم نام برده‌اند که حاشیه بر تهذیب الاحکام بوده‌اند؛ مانند حواشی شیخ احمد احسائی،[۳۴] حواشی میرداماد بر کتب اربعه[۳۵] و «جامع الحواشی».[۳۶]
همچنین ملاذ الاخیار اثر علامه مجلسی در ۱۶ جلد، شرح کامل تهذیب الاحکام است.[۳۷] در این شرح، مطالب بسیاری از دیگر شروح تهذیب، به‌ویژه، شرح محمدتقی مجلسی و عبدالله تستری نقل شده است.[۳۸]
آثار مرتبط با تهذیب الاحکام
علاوه بر کتاب‌های شرح تهذیب الاحکام و حواشی آن، ترجمه‌ها و خلاصه‌هایی از این کتاب هم چاپ شده است؛ از جمله:
- ترجمه تهذیب الاحکام، از محمدتقی گیلانی.[۳۹]
- ترجمه تهذیب الاحکام، اثر محمدیوسف گورکانی.[۴۰]
- مختصر مزار کتاب التهذیب، از محمد جاوجانی.[۴۱]
- گزیده تهذیب، از محمدباقر بهبودی.[۴۲]
- تنبیه الاریب و تذکرة اللبیب فی ایضاح رجال التهذیب، اثر سید هاشم بحرانی و گزیده آن: انتخاب الجید من تنبیهات السید، از حسن دمستانی.[۴۳]
- رسالة فی اسانید التهذیب، از فخرالدین طُرَیحی.[۴۴]
- تصحیح الاسانید، اثر میرزا محمد اردبیلی، مؤلف جامع الرواة.[۴۵]
- ترتیب اسانید کتاب التهذیب، اثر آیت الله بروجردی با خط حسن نوری همدانی. چاپ نخست این کتاب با نام «تنقیح اسانید التهذیب» چاپ شده است.[۴۶]
نسخه‌ها و چاپ‌های تهذیب
سید بن طاوس به نسخهٔ اصلی تهذیب الاحکام که به خط خود شیخ طوسی بوده، دسترسی داشته و از آن نقل نموده است.[۴۷] شهید ثانی نیز دسترسی‌ای به نسخهٔ اصل شیخ داشته‌است.[۴۸] نسخه‌های خطی فراوانی از کتاب تهذیب الاحکام در کتابخانه‌های اسلامی نگهداری می‌شود.[۴۹] قدیمی‌ترین نسخه تاریخ‌دار تهذیب الاحکام (تاریخ کتابت: ۵۷۵ق) که جلد چهارم و بخشی از جلد پنجم کتاب را در بردارد، در کتابخانه آیت‌الله گلپایگانی در قم نگهداری می‌شود.[۵۰]
کتاب تهذیب الاحکام اولین بار به تصحیح احمد شیرازی و باقر قوچانی در ۱۳۱۷ و ۱۳۱۸ش چاپ سنگی شد.[۵۱] چاپ‌های دیگر تهذیب الاحکام در قطع وزیری و در ده جلد است؛ یکی به تصحیح سید حسن موسوی خرسان که در نجف چاپ شده و دیگری به تصحیح محمدجعفر شمس الدین که در بیروت انتشار یافته و آخری، به تصحیح علی اکبر غفاری، چاپ تهران.[۵۲]
پانویس
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۱، ص۳.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۱، ص۳.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۱، ص۶.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۷۸-۱۳۸۲ق، ج۱، ص۲-۳.
- ↑ عابدی، «شیوه شیخ طوسی در تهذیب الاحکام»، ص۳۳-۳۵.
- ↑ شبیری، «مصادر الشیخ الطوسی فی کتابه تهذیب الاحکام»، ص۱۸۶.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۲.
- ↑ شیخ طوسی، النهایة، ۱۳۹۰ق، ص۲۳۵و۲۴۳؛ شیخ طوسی، الجمل والعقود فی العبادات، ۱۳۴۷ق، ص۱۶۰؛ شیخ طوسی، کتاب الخلاف، ۱۴۰۷-۱۴۱۷ق، ج۴، ص۱۵و۱۱۰؛ شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۳۵۶، ج۷، ص۱۲۳؛ شیخ طوسی، التبیان، بیروت، ج۳، ص۱۲۱؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۷۸-۱۳۸۲ق، ج۱، ص۲و۱۰و۱۴و۱۳۳و۱۳۷و۱۵۵و۱۷۵.
- ↑ شیخ طوسی، الاستبصار، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۲-۳.
- ↑ شیخ طوسی، العدة فی اصول الفقه، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۱۳۷.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۲.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۷۸-۱۳۸۲ق، ج۱، ص۳.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۷۸-۱۳۸۲ق، ج۱، ص۲۵و۲۹و۷۵و۹۵و۲۹۰و۲۹۴.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۷۸-۱۳۸۲ق، ج۱، ص۶۳و۸۳-۸۴و۹۶.
- ↑ شبیری، «مصادر الشیخ الطوسی فی کتابه تهذیب الاحکام»، ص۱۷۹-۱۸۷.
- ↑ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۳۷۸-۱۳۸۲ق، ج۱۰، مشیخه، ص۴.
- ↑ شبیری، «چهار مقاله»، ص۱۸۱ـ۱۸۴.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۳.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۲.
- ↑ بحرالعلوم، الفوائد الرجالیه، ۱۳۶۳ش، ج۳، ص۲۲۹.
- ↑ ابن طاووس، فتح الابواب، ۱۴۰۹ق، ص۲۹۲.
- ↑ علامه حلی، مختلف الشیعه، ۱۴۱۷-۱۴۱۹ق، ج۲، ص۳۵۵.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۲. برای آگاهی از برخی نمونه‌ها، نگاه کنید به: ابن ادریس حلّی، السرائر، ۱۴۱۰-۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۳۴-۳۳۵؛ نیلی، نزهة الناظر فی الجمع بین الاشباه والنظائر، ۱۳۸۶ق، ص۹و۱۱؛ محقق حلّی، المعتبر فی شرح المختصر، ۱۳۶۴ق، ج۱، ص۳۴و۴۳و۵۵؛ آبی، کشف الرموز فی شرح المختصر النافع، ۱۴۰۸-۱۴۱۰ق، ج۱، ص۴۸و۶۰و۱۰۸؛ علامه حلّی، منتهی المطلب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۲۹و۵۶؛ علامه حلی، تذکرة الفقها، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۳۲۵، ج۴، ص۱۳۰؛ شهید اول، الدروس، ۱۴۱۲-۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۰۳و۲۰۱.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۳.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۳.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۳.
- ↑ شیخ طوسی، الفهرست، ص۴۴۷.
- ↑ طبرسی، مکارم الاخلاق، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۳۲و۱۳۷.
- ↑ ابن ادریس حلی، السرائر، ۱۴۱۰-۱۴۱۱ق، ج۳، ص۶۲۸-۶۳۲.
- ↑ شیخ طوسی، العدة فی اصول الفقه، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۱۳۷.
- ↑ فیض کاشانی، کتاب الوافی، ۱۳۶۵-۱۳۷۴ش، ج۱، ص۲۳-۲۴.
- ↑ خویی، معجم رجال الحدیث، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۹۵-۹۷.
- ↑ نگاه کنید به: آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۳۰۷، ج۴، ص۵۰۵-۵۰۷، ج۶، ص۵۱-۵۳و۲۵۷، ج۱۳، ص۱۵۶-۱۵۹، ج۱۶، ص۱۸.
- ↑ بحرانی، انوار البدرین، ۱۴۰۷ق، ص۴۱۲.
- ↑ علامه مجلسی، بحارالانوار، ۱۳۸۰ش، ج۱۱۰، ص۴.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۵۱.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ج۲۲، ص۱۹۱.
- ↑ رجایی، «مقدمه» در: ملاذ الاخیار، ج۱، ص۴۳.
- ↑ مجلسی، رساله انساب خاندان مجلسی، ۱۳۷۰ش، ص۲۶۷.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۹۲.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۲۰۸.
- ↑ صفره، «کتابشناسی جوامع حدیثی چهارگانه شیعه»، ص۲۲۶.
- ↑ مدیرشانه‌چی، تاریخ حدیث، ۱۳۷۷ش، ص۱۴۶.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۱۱، ص۶۴.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۹۳.
- ↑ صفره، «کتابشناسی جوامع حدیثی چهارگانه شیعه»، ص۲۲۶.
- ↑ سید بن طاووس، الإقبال بالأعمال الحسنة، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۸۱.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۹.
- ↑ شهرستانی، «نسخه‌های خطی مؤلفات شیخ طوسی...»، ص۱۰۴ـ۱۱۳.
- ↑ مدیرشانه‌چی، تاریخ حدیث، ۱۳۷۷ش، ص۱۴۵.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۹.
- ↑ شبیری، «تهذیب الاحکام»، ص۶۹۹.
یادداشت
- ↑ و اگر [مقتول] از گروهى است كه دشمنان شمايند و [خود] وى مؤمن است، [قاتل] بايد بنده مؤمنى را آزاد كند [و پرداخت خونبها لازم نيست].
منابع
- آبی، حسن بن ابی طالب، کشف الرموز فی شرح المختصر النافع، تحقیق و تصحیح علی‌پناه اشتهاردی و حسین یزدی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۰۸-۱۴۱۰ق.
- آقابزرگ تهرانى، محمدمحسن، الذريعة إلى تصانيف الشيعة، قم، اسماعيليان و تهران، كتابخانه اسلاميه ۱۴۰۸ق.
- ابن ادریس حلّی، محمد بن منصور، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۰-۱۴۱۱ق.
- ابن طاووس، علی بن موسی، الاقبال بالاعمال الحسنة، چاپ فضل اللَه نوری، چاپ افست، ۱۳۶۷ش.
- ابن طاووس، علی بن موسی، فتح الابواب بین ذوی الالباب و بین رب الارباب فی الاستخارات، تحقیق و تصحیح حامد خفاف، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.
- بحرانی، علی بن حسن، انوار البدرین فی تراجم علماء القطیف و الاحساء و البحرین، قم، چاپ محمدعلی محمدرضا طبسی، چاپ افست، ۱۴۰۷ق.
- جزایری، عبدالله، الاجازة الکبیرة، قم، چاپ محمد سمامی حائری، ۱۴۰۹ق.
- حسینی اشکوری، سید جعفر، اجازات الحدیث التی کتبها شیخ المحدثین و محیی معالم الدین المولی محمدباقر المجلسی الاصبهانی، ۱۴۱۰ق.
- خوئی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، بیروت، ۱۴۰۳ق.
- شبیری، محمدجواد، چهار مقاله، قم، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، ۱۳۷۲ش.
- شبیری، محمدجواد، «مصادر الشیخ الطوسی فی کتابه تهذیب الاحکام»، در مجله علوم الحدیث، سال ۳، ش۶.
- شهرستانی، سید صالح، «نسخه‌های خطی مؤلفات شیخ طوسی در کتابخانه ملی ملک»، در یادنامه شیخ طوسی، ج۱، مشهد، دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ش.
- شهید اول، محمد بن مکی، الدروس الشرعیة فی فقه الامامیة، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ـ۱۴۱۴ق.
- شیخ طوسی، الاستبصار فیما اختلف من الاخبار، تحقیق و تصحیح حسن موسوی خرسان، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ اول، ۱۳۹۰ق.
- شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، تصحیح احمد حبیب عاملی، بیروت، دار احیاء‌التراث العربی، بی‌تا.
- شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، نجف، چاپ حسن موسوی خرسان، ۱۳۷۸ـ۱۳۸۲ق.
- شیخ طوسی، الجمل و العقود فی العبادات، مشهد، چاپ محمد واعظ‌زاده خراسانی، ۱۳۴۷ش.
- شیخ طوسی، العدة فی اصول الفقه، تحقیق و تصحیح محمدرضا انصاری قمی، قم، ستاره، ۱۳۷۶ش.
- شیخ طوسی، کتاب الخلاف، قم، ۱۴۰۷ـ۱۴۱۷ق.
- شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الامامیة، تحقیق و تصحیح محمدتقی کشفی، تهران، المکتبة المرتضویة لإحیاء الآثار الجعفریة، چاپ سوم، ۱۳۸۷ق.
- شیخ طوسی، النهایة فی مجرد الفقه و الفتاوی، بیروت، دار الکتب العربیه، ۱۳۹۰ق.
- صفره، حسین، «کتابشناسی جوامع حدیثی چهارگانه شیعه»، علوم حدیث، شماره ۳۲، تابستان ۱۳۸۳ش.
- طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، قم، چاپ علاء آل جعفر، ۱۴۱۶ق.
- عابدی، احمد، «شیوه شیخ طوسی در تهذیب الاحکام»، در آینه پژوهش، سال ۹، ش۱.
- علامه حلّی، حسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
- علامه حلّی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعة فی احکام الشریعة، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۷ـ۱۴۱۹ق.
- علامه حلّی، حسن بن یوسف، منتهی المطلب فی تحقیق، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، تهران، ۱۳۸۰ش.
- علامه مجلسی، محمدباقر، ملاذ الاخیار فی فهم تهذیب الاخبار، تحقیق مهدی رجائی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۶-۱۴۰۷ق.
- فخرالمحققین حلی، محمد بن حسن، ایضاح الفوائد فی شرح اشکالات القواعد، قم، چاپ حسین موسوی کرمانی و دیگران، ۱۳۸۷ـ۱۳۸۹ق.
- فیض کاشانی، محسن، کتاب الوافی، اصفهان، چاپ ضیاءالدین علامه اصفهانی، ۱۳۶۵ـ۱۳۷۴ش.
- مجلسی، حیدرعلی، رساله انساب خاندان مجلسی، چاپ علی دوانی، تهران، ۱۳۷۰ش.
- محدث نوری، میرزا حسین، خاتمة مستدرک الوسائل، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، ۱۴۱۵ـ۱۴۲۰ق.
- محقق حلّی، جعفر بن حسن، المعتبر فی شرح المختصر، قم، ۱۳۶۴ش.
- مدیرشانه‌چی، کاظم، تاریخ حدیث، تهران، ۱۳۷۷ش.
- نجاشی، احمد بن علی، فهرست اسماء مصنّفی الشیعة (رجال النجاشی)، قم، چاپ موسی شبیری زنجانی، ۱۴۰۷ق.
- نیلی، حسین بن محمد، نزهة الناظر فی الجمع بین الاشباه و النظائر، نجف، چاپ احمد حسینی و نورالدین واعظی، ۱۳۸۶ق.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دانشنامه جهان اسلام
- دایرةالمعارف بزرگ اسلامی