انگشتر سلیمان، از نشانه‌ها و نمادهای نبوت و قدرت سلیمان(ع) و از مواریث نبوت که شیعیان معتقدند به پیامبران بعدی منتقل شده و سرانجام به امامان شیعه رسیده است. به باور شیعیان این انگشتر اکنون نزد حضرت مهدی(عج) است و در هنگام ظهور، آن را همراه خواهد داشت. در کتاب‌های تاریخی، قصص انبیا و تفاسیر، مطالبی درباره آن آمده که از اسرائیلیات دانسته شده است.
ویژگی‌های ظاهری
در روایات شیعه و سنی، مطالبی درباره جنس، شکل و نقش روی این انگشتر نقل شده است از جمله از اینکه حلقه آن از نقره است،[۱] نگینش از آسمان آمده،[۲] یاقوت[۳] و هشت‌گوش است.[۴]
در روایتی از امام رضا(ع)، نقل شده است که روی انگشتر حضرت سلیمان(ع)، چنین نوشته شده است: «منزه است خدایی که جنیان را به کلمات خود لجام کرد.»[۵] همچنین در کتاب ینابیع المودة، آمده است که نقش انگشتر سلیمان، اسم اعظم و مرکب از حروف مقطعه قرآن است.[۶] ابن عساکر، نقش انگشتر مذکور را «لا اله الا الله وحده لاشریک له محمد رسول الله» دانسته است.[۷]
ویژگی‌های معنوی
در روایات برای این انگشتر، ویژگی‌هایی ذکر کرده‌اند مانند:
- از امام صادق(ع) نقل شده که خدا پادشاهی سلیمان را در انگشترش قرار داده بود. هنگامی که آن را در دست می‌کرد، جن، انس، شیاطین و همه پرندگان و وحشیان(حیوانات صحرا) نزد او حاضر می‌شدند، و از او اطاعت می‌کردند.[۸] در روایتی وقتی ایشان به‌جهت بیماریِ شخصی دعایی کتابت کردند در پایان آن، ۷ مرتبه عبارت «خاتم سلیمان» (به‌فارسی: انگشتر سلیمان) را نوشتند.[۹]
- خاتم حضرت سلیمان از نشانه‌های نبوت و حکومت او بوده، مانند عصای موسی، اما پیامبری و حکومتش به آن وابسته نبود.
- این انگشتر جزء مواریث نبوت است که نزد امامان معصوم بوده و گاهی برای حقانیت امامت خود به آن احتجاج می‌کردند. حسین بن موسی بن جعفر می‌گوید: روزی در دست امام رضا(ع) انگشتری از نقره دیدم که باریک و نازک شده بود. گفتم: شخصی مثل شما چنین انگشتری می‌پوشد؟ گفت: این، انگشتری سلیمان بن داود است.[۱۰]
- این انگشتر نزد حضرت مهدی(عج) است و به هنگام ظهور نمایان می‌شود.[۱۱] و امام معصوم با آن کافران و مؤمنان واقعی را تشخیص و جدا می‌سازد.[۱۲]
در اشعار
شاعران متعددی درباره انگشتر سلیمان مضامین متنوعی را درقالب اشعار خویش بیان کرده‌اند که به عنوان نمونه عبارتند از:
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۲۶، ص۲۲۲.
- ↑ هیثمی، مجمع الزوائد، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۱۵۲.
- ↑ بحرانی، مدینة المعاجر، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۴۵؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۲۷، ص۳۴.
- ↑ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۴۴۴.
- ↑ شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۶۰.
- ↑ قندوزی، ینابیع الموده، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ج۳، باب ۹۷، ص۵۴.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۲۲، ص۲۴۵.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۹۹.
- ↑ طبرسی، مکارم الأخلاق، ۱۳۷۰ ش، ص: ۴۰۲.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۲۶، ص ۲۲۲.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۵۲، ص۱۹۴؛ ابن ماجة، سنن، داراحیاءالتراث العربی، ج۲، ب ۳۱، ص۱۳۵۱، ح۴۰۶۶؛ ترمذی، سنن، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۲۱.
- ↑ علامه مجلسی، حق اليقين، انتشارات اسلامیه، ج۲، ص۳۳۶.
منابع
- ابن شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، تحقیق لجنة من اساتذة النجف الاشرف، نجف، مطبعة الحیدریه، ۱۳۷۶ق.
- ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینة دمشق الکبیر، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.
- ابن ماجه، محمد بن یزید قزوینی، سنن، تحقیق محمد فؤاد عبدالباقی، داراحیاءالتراث العربی، بی‌تا.
- بحرانی، سید هاشم، مدینة المعاجز، تحقیق عزت الله مولائی همدانی، قم، مؤسسة معارف اسلامی، ۱۴۱۳ق.
- ترمذی، محمد بن عیسی، سنن، تصحیح عبدالرّحمن محمد عثمان، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۳ق.
- شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۴ق.
- صفار،محمد بن حسن، بصائر الدرجات، تهران، مؤسسة الأعلمی، ۱۳۶۲.
- طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، قم، الشریف الرضی، ۱۳۷۰ش.
- علامه مجلسی، حق اليقين، قم، انتشارات اسلامیه، بی‌تا.
- قندوزی، سلیمان، ینابیع الموده، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، [بی تا].
- کلینی، محمد بن یعقوب، الأصول من الکافی، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۳۸۱ ق.
- مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۹۰ق.
- هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۸ق.
پیوند به بیرون