پرش به محتوا

فارقلیط

مقاله نامزد خوبیدگی
از ویکی شیعه

فارقْلیط، به معنای بسیار ستوده و معادل احمد است که در انجیل به کار رفته است و به باور مسلمانان به پیامبر اسلام اشاره دارد.

فاقلیط معادل عربی واژه یونانی پاراکلیتوس است که در انجیل یوحنا به کار رفته است.[۱] مسیحیان آن را به «تسلیٰ‌دهنده» ترجمه کرده و معتقدند به روح‌القُدُس اشاره دارد،[۲] اما مسلمانان با استناد به عباراتی از انجیل یوحنا بر این باورند که اصل این واژه در اِنجیل، «پریکلوتوس» به معنای «بسیار ستوده» بوده که به پاراکلیتوس تحریف شده است.[۳] آنان این عنوان را منطبق بر اسامی احمد و محمد می‌دانند و معتقدند که پیش‌بینی آمدن پیامبر اسلام در کتاب‌های پیشین آمده است.[۴]

محمد صادقی تهرانی (درگذشت: ۱۳۹۰ش) مفسر شیعه، با استناد به ویژگی‌های ذکرشده برای فارقلیط در انجیل از جمله آمدنش پس از عیسی(ع)، شخصیت روحانی و جهانی، و تکمیل‌کننده تعالیم پیشین، آن را اشاره به پیامبر اسلام می‌داند.[۵] همچنین برخی از مفسران، با استناد به آیه ۶ سوره صف که به بشارت حضرت عیسی(ع) درباره پیامبری با نام احمد اشاره شده، این نام را معادل فارقلیط دانسته‌اند.[۶] بر پایه روایتی که در برخی منابع شیعی نقل شده جبرئیل، پیامبر(ص) را با عنوان «یا فارقلیط» خطاب کرده است.[۷]

پانویس

  1. انجیل یوحنا، باب ۱۴، آیه ۱۶ و ۲۶؛ باب ۱۵، آیه ۲۶ و باب ۱۶، آیه ۷.
  2. Nicoletti, «The Paraclete», P2-3.
  3. صادقی تهرانی، بشارت عهدین، ۱۳۹۲ش، ص۱۹۰-۱۹۱؛ سبحانی، احمد موعود انجیل، ص۱۰۵.
  4. صادقی تهرانی، بشارت عهدین، ۱۳۹۲ش، ص۱۹۰-۱۹۱؛ سبحانی، احمد موعود انجیل، ص۱۰۵.
  5. صادقی تهرانی، بشارت عهدین، ۱۳۹۲ش، ص۱۹۱-۱۹۲.
  6. طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۳۷۳؛ آلوسی، تفسیر روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۴، ص۲۸۱؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۴، ص۷۴.
  7. شاذان قمی، الفضائل، ۱۳۶۳ش، ص۳۳.

منابع

  • قرآن کریم.
  • انجیل یوحنا.
  • آلوسی، محمود بن عبدالله، تفسیر روح المعانی، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۵ق.
  • سبحانی، جعفر، احمد موعود انجیل، قم، انتشارات مؤسسه امام صادق(ع)، بی‌تا.
  • شاذان قمی، شاذان به جبرئیل، الفضائل، قم، الشریف الرضی، ۱۳۶۳ش.
  • صادقی تهرانی، محمد، بشارات عهدین، قم، شکرانه، ۱۳۹۲ش.
  • طبرسی،فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، الناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات - بيروت - لبنان، چاپ اول، ۱۴۱۵ق، ۱۹۹۵م.
  • مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ۱۳۷۴ش.