حسنین
حَسَنین به‌معنای «دو حَسَن» به امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) اشاره دارد. در برخی روایات، از این دو امام به «حَسَنین» تعبیر شده است. این تعبیر، در خطبه شِقشِقیه در عبارت «حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنانِ»،[۱] گاه به‌معنای امام حسن(ع) و امام حسین(ع) معنا شده (=به‌طوری‌که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند) و گاه به‌معنای دو انگشت ابهام است.[۲]
این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت «حسنین» به کار برده می‌شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت «حسنان» استعمال می‌شود.
پانویس
منابع
- ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، قم، انتشارات علامه، ۱۳۷۹ق.
- شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۱۳ق.
- محدث نوری٬ میرزا حسین٬ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، بیروت، مؤسسه آل البیت، ۱۴۰۸ق.