حسنین

حَسَنین به‌معنای «دو حَسَن» به امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) اشاره دارد. در برخی روایات، از این دو امام به «حَسَنین» تعبیر شده است. این تعبیر، در خطبه شِقشِقیه در عبارت «حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنانِ»، گاه به‌معنای امام حسن(ع) و امام حسین(ع) معنا شده (=به‌طوری‌که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند) و گاه به‌معنای دو انگشت ابهام است.

این کلمه از نظر قواعد زبان عربی وقتی در موقعیت نصب و جرّ باشد به صورت «حسنین» به کار برده می‌شود و وقتی در موقعیت رفع باشد به صورت «حسنان» استعمال می‌شود.

منابع

• ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، قم، انتشارات علامه، ۱۳۷۹ق.
• شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۱۳ق.
• محدث نوری٬ میرزا حسین٬ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، بیروت، مؤسسه آل البیت، ۱۴۰۸ق.