مفتاح الفلاح (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
←ترجمه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{یادداشت|' به '{{یاد|') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
|||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
کتاب مفتاح الفلاح مورد توجه بسیاری بوده و پژوهش‌های متعددی پیرامون آن صورت گرفته است: | کتاب مفتاح الفلاح مورد توجه بسیاری بوده و پژوهش‌های متعددی پیرامون آن صورت گرفته است: | ||
=== ترجمه‌ها === | === ترجمه‌ها === | ||
* | * ترجمه‌ای از [[آقا جمال خوانساری]] که به نام شاه سلیمان صفوی انجام شده است.<ref>تهرانی، الذریعه، ج۴، ص۱۳۸.</ref> | ||
* ترجمه‌ای از محمد شریف بن احمد جیلانی که با نام «''عروة النجاح فی ترجمة مفتاح الفلاح''» منتشر شده و در آن خاتمۀ کتاب را که تفسیر سورۀ حمد بوده حذف کرده و در عوض دعاهای ایام هفته و [[زیارت|زیارات]] [[معصومین]] و ادعیۀ مشهوری مانند [[دعای کمیل|کمیل]]، [[دعای سمات|سمات]] و... را به آخر آن افزوده است. | * ترجمه‌ای از محمد شریف بن احمد جیلانی که با نام «''عروة النجاح فی ترجمة مفتاح الفلاح''» منتشر شده و در آن خاتمۀ کتاب را که تفسیر سورۀ حمد بوده حذف کرده و در عوض دعاهای ایام هفته و [[زیارت|زیارات]] [[معصومین]] و ادعیۀ مشهوری مانند [[دعای کمیل|کمیل]]، [[دعای سمات|سمات]] و... را به آخر آن افزوده است. | ||
* ترجمه کتاب با نام «[[آداب عباسی]]» از صدر الدین محمد بن محب تبریزی، که شاگرد شیخ بهایی بوده و در زمان حیات مؤلف کتاب را ترجمه کرده است. یک نسخه از کتاب نیز به صورت خلاصۀ آداب عباسی که حواشی و بیان‌های شیخ بهایی را حذف کرده موجود است. | * ترجمه کتاب با نام «[[آداب عباسی]]» از صدر الدین محمد بن محب تبریزی، که شاگرد شیخ بهایی بوده و در زمان حیات مؤلف کتاب را ترجمه کرده است. یک نسخه از کتاب نیز به صورت خلاصۀ آداب عباسی که حواشی و بیان‌های شیخ بهایی را حذف کرده موجود است. | ||
| خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
{{یادداشت‌ها}} | {{یادداشت‌ها}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* آقابزرگ تهرانی، | * آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن بن علی، الذریعه الی تصانیف الشیعة، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۳ق. | ||
* امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، بیروت، دارالتعارف. | * امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، بیروت، دارالتعارف. | ||
* بسطامی، علی بن طیفور، منهاج النجاح فی ترجمة مفتاح الفلاح، تهران، حکمت، ۱۳۸۴ش. | * بسطامی، علی بن طیفور، منهاج النجاح فی ترجمة مفتاح الفلاح، تهران، حکمت، ۱۳۸۴ش. | ||