التماس دعا
| نیایش |
|
التماس دعا درخواست دعای خیر از دیگران است.[۱] التماس دعا معمولاً از کسی که به مکان‌های زیارتی می‌رود یا عبادتی انجام می‌دهد، خواسته می‌شود.[۲] فقیهان شیعه بر اساس روایتی،[۳] التماس دعایِ عیادت‌کننده از مریض را مستحب دانسته‌اند.[۴] همچنین سفارش شده که پس از کمک به فقیر، از او درخواست دعای خیر شود؛ زیرا دعای فقیر در حق کسی که به او کمک کرده، مستجاب است.[۵]
برخی فقیهان شیعه، درخواست دعای خیر از مؤمنان را نیز مستحب دانسته‌اند.[۶] طبق برخی روایات، خدا به موسی(ع) سفارش کرد با زبانی که گناه نکرده او را بخواند و پس از پرسش موسی درباره چگونگی آن، به او گفته شد با زبان غیر خودش دعا کند.[۷] اجابتِ درخواستِ کسی که التماس دعا گفته، واجب نیست.[۸]
عده‌ای از فقیهان بر اساس آیه ۹۷ سوره یوسف، التماس دعا را شامل درخواست آمرزش از خدا نیز دانسته‌اند؛[۹] طبق این آیه، برادران یوسف(ع) پس از پشیمانی از انداختن یوسف در چاه، از پدرشان یعقوب(ع) درخواست کردند برایشان طلب آمرزش کند.[۱۰]
درخواست دعا از مردگان
شیعیان در التماس دعا تفاوتی بین مرده و زنده نگذاشته و درخواست دعا از مردگان را هم جایز دانسته‌اند.[۱۱] در مقابل، وهابیان، طلب دعا از مردگان حتی از پیامبر(ص) را غیرجایز و بدعت شمرده‌اند.[۱۲] استدلال آنها این است که مردگان صدای زندگان را نمی‌شنوند (سماع موتی)[۱۳] و اینکه هیچ‌کدام از صحابه این کار را انجام نداده‌اند.[۱۴] عالمان شیعه معتقدند مردگان صدای زندگان را به اذن خدا می‌شنوند[۱۵] و صحابه پس از رحلت پیامبر(ص) از او طلب دعای خیر می‌کردند.[۱۶]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه التماس دعا داشتن.
- ↑ انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۵۲۸ و ۵۲۹.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۳۸۷ش، ج۵، ص۳۱۶.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴، ص۵؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴، ص۵؛ علوی گرگانی، المناظر الناضرة، ۱۳۹۵ش، ج۶، ص۶۴.
- ↑ حر عاملی، هدایة الامة، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۲۳.
- ↑ کاشف‌الغطاء، هدی المتقین، ۱۴۲۳ق، ص۸۵؛ صددی، مجموع الرسائل الفقهیه، ۱۴۳۴ق، ص۵۹۵.
- ↑ ابن فهد حلی، عدة الداعی، ۱۴۰۷ق، ص۱۳۱.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به صددی، مجموع الرسائل الفقهیه، ۱۴۳۴ق، ج۱، ص۵۹۵.
- ↑ صددی، مجموع الرسائل الفقهیه، ۱۴۳۴ق، ص۵۹۵.
- ↑ سوره یوسف، آیه ۹۷.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به کاشف‌الغطاء، منهج الرشاد، ۱۳۷۹ش، ص۴۶.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ابن عثیمین، فقه العبادات للعثیمین، ۱۴۳۱ق، ص۹۰؛ ابابطین، الرد علی البردة، دار الآثار، ص۴۸.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ابن عثیمین، فقه العبادات للعثیمین، ۱۴۳۱ق، ص۹۰؛ ابابطین، الرد علی البردة، دار الآثار، ص۴۸.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ابن عثیمین، مجموع فتاوی ورسائل محمد بن صالح العثیمین، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۳۹؛ زینو، مجموعة رسائل التوجیهات الإسلامیة، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۷۵.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به سبحانی، الوهابیة، ٰ۱۴۲۶ق، ص۳۰۵–۳۰۷؛ کاشف‌الغطاء، منهج الرشاد، ۱۳۷۹ش، ص۴۶ و ص۵۵.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به سبحانی، الوهابیة، ۱۴۲۶ق، ص۳۰۵–۳۰۷.
منابع
- ابابطین، عبدالله بن عبدالرحمن، الرد علی البردة، تحقیق ابوعبدالاعلی خالد محمد، بی‌جا، دار الآثار، چاپ اول، بی‌تا.
- ابن عثیمین، محمد بن صالح، فقه العبادات، اللجنة العلمیة فی مؤسسة الشیخ محمد بن صالح العثمین الخیریة، تاریخ انتشار در شامله: ۸ ذوالحجة ۱۴۳۱ق.
- ابن عثیمین، محمد بن صالح، مجموع فتاوی ورسائل محمد بن صالح العثیمین، گردآوری فهد بن ناصر السلیمان، دار الوطن، دار الثریا، ۱۴۱۳ق.
- ابن فهد حلی، احمد بن محمد، عدة الداعی و نجاح الساعی، به تحقیق و تصحیح احمد موحدی قمی، دار الکتب الإسلامی، ۱۴۰۷ق.
- انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، تهران، انتشارات سخن، ۱۳۹۰ش.
- حر عاملی، محمد بن حسن، هدایة الامة الی احکام الائمه(ع)، تحقیق قسم الحدیث فی مجمع البحوث الاسلامیة، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۴۱۲ق.
- دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، بی‌جا، دانشگاه تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ، ۱۳۹۰ش.
- زینو، محمد بن جمیل، مجموعة رسائل التوجیهات الإسلامیة لإصلاح الفرد والمجتمع، ریاض، دار الصمیعی للنشر والتوزیع، ۱۴۱۷ق.
- سبحانی، جعفر، الوهابیة بین المبانی الفکریة والنتائج العملیة، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۶ق.
- صددی، علی‌فاضل، مجموع الرسائل الفقهیة، قم، طلاب البحرین فی الحوزة العلمیة بمدینة قم المقدسة، ۱۴۳۴ق.
- علوی گرگانی، محمدعلی، المناظر الناضرة فی أحکام العترة الطاهرة (الطهارة)، قم، فقیه اهل بیت(ع)، ۱۳۹۵ش.
- کاشف‌الغطاء، جعفر، منهج الرشاد لمن آراد السداد نص الرسالة الجوابیة التی بعث بها الشیخ جعفر کاشف الغطا الی الامیر عبدالعزیز بن سعود، قم، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیة، ۱۳۷۹ش.
- کاشف‌الغطاء، هادی، هدی المتقین الی شریعة سید المرسلین، نجف، مؤسسة کاشف الغطاء، ۱۴۲۳ق.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، به کوشش محمدحسین درایتی، قم، دار الحدیث، ۱۳۸۷ش.
- نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، تحقیق عباس قوچانی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۶۲ش.
پیوند به بیرون