پرش به محتوا

روز عاشورا: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
Bazeli (بحث | مشارکت‌ها)
Bazeli (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۱۳: خط ۱۳:
[[اهل سنت]] روز عاشورا را سالگرد روزی می‌دانند که [[حضرت موسی(ع)]] دریای سرخ را شکافت و به همراه پیروانش از آن عبور کرد و این روز را گرامی داشته و روزه گرفتن در این روز را مستحب می‌دانند.<ref>[http://alisabah.com/روز-عاشورا-را-چگونه-بگذرانیم/ اسحاق دبیری، روز عاشورا را چگونه بگذرانیم؟]</ref>
[[اهل سنت]] روز عاشورا را سالگرد روزی می‌دانند که [[حضرت موسی(ع)]] دریای سرخ را شکافت و به همراه پیروانش از آن عبور کرد و این روز را گرامی داشته و روزه گرفتن در این روز را مستحب می‌دانند.<ref>[http://alisabah.com/روز-عاشورا-را-چگونه-بگذرانیم/ اسحاق دبیری، روز عاشورا را چگونه بگذرانیم؟]</ref>


== عاشورا پس از واقعه کربلا==
== روز عاشورا و واقعه کربلا==
[[واقعه کربلا]] در [[جمعه]] دهم مُحَرَّم [[سال ۶۱ قمری]] رخ داد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبین، موسسه اعلمی للمطبوعات، ص۸۴.</ref>
[[واقعه کربلا]] در [[جمعه]] دهم مُحَرَّم [[سال ۶۱ قمری]] رخ داد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبین، موسسه اعلمی للمطبوعات، ص۸۴.</ref>


[[بنی‏‌امیه]] پس از واقعه کربلا با اقداماتی مانند شروع به ذخیره آذوقه یک سال خود، تبریک و شادباش گفتن و لباس‌های نو پوشیدن، و روزه گرفتن، روز عاشورا را مبارک شمردند<ref>کلیات مفاتیح الجنان، ص۲۹۰.</ref> چنانکه در [[زیارت عاشورا]] آمده، «هذا یومٌ تَبَرَّکت ‏بِهِ بَنُوأُمَیةَ؛ این روزی است که [[بنی‌امیه]] آن را مبارک می‌دانستند».<ref>قمی، مفاتیح الجنان، ذیل «زیارت عاشورا».</ref>
[[بنی‏‌امیه]] پس از واقعه کربلا با اقداماتی مانند ذخیره آذوقه یک سال خود، تبریک و شادباش گفتن و لباس‌های نو پوشیدن و روزه گرفتن، روز عاشورا را مبارک شمردند<ref>کلیات مفاتیح الجنان، ص۲۹۰.</ref> چنانکه در [[زیارت عاشورا]] آمده است: «هذا یومٌ تَبَرَّکت ‏بِهِ بَنُوأُمَیةَ؛ این روزی است که بنی‌امیه آن را مبارک می‌دانستند».<ref>قمی، مفاتیح الجنان، ذیل «زیارت عاشورا».</ref>


[[امامان معصوم]] شیعه از روزه عاشورا نهی کرده‌اند و در برخی موارد گفته‌اند که در روز عاشورا تا نزدیک غروب چیزی نخورید و نیاشامید، اما نزدیک غروب چیزی بخورید تا روزه اصطلاحی نباشد.<ref>نک: عاشوراشناسی، مقاله پیشینه عاشورا، رضا استادی، ص۴۲ </ref>
[[امامان شیعه]] از روزه روز عاشورا نهی کرده‌اند و در برخی موارد گفته‌اند که در روز عاشورا تا نزدیک غروب چیزی نخورید و نیاشامید؛ اما نزدیک غروب چیزی بخورید تا روزه اصطلاحی نباشد.<ref>نک: عاشوراشناسی، مقاله پیشینه عاشورا، رضا استادی، ص۴۲ </ref>


==سوگواری در روز عاشورا==
==سوگواری در روز عاشورا==

نسخهٔ ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۱

سوگواری محرم
تابلوی عصر عاشورا
رویدادها
نامه‌های کوفیان به امام حسین(ع)نامه امام حسین(ع) به اشراف بصرهروز عاشوراواقعه کربلاواقعه عاشورا (از نگاه آمار)روزشمار واقعه عاشورااسیران کربلا
افراد
امام حسین(ع)علی اکبرعلی‌اصغرعباس بن علیحضرت زینب(س)سکینه بنت حسینفاطمه دختر امام حسینمسلم بن عقیلشهیدان کربلااسیران کربلا
جای‌ها
حرم امام حسین(ع)تل زینبیهحرم حضرت عباس(ع)گودال قتلگاهبین‌الحرمیننهر علقمه
مناسبت‌ها
تاسوعاعاشورادهه محرماربعیندهه صفر
مراسم
مرثیه‌خوانینوحهتعزیهروضهزنجیرزنیسینه‌زنیسقاخانهسنج و دمامدسته عزاداریشام غریبانتشت‌گذارینخل‌گردانیقمه‌زنیراهپیمایی اربعینتابوت‌گردانیمراسم تابوت

عاشورا، روز دهم از ماه محرّم. اهمیت این روز برای شیعیان به‌دلیل واقعه کربلا در روز ۱۰ محرم سال ۶۱ قمری است. امام حسین(ع) در روز عاشورا به همراه یارانش در کربلا در جنگ با سپاه کوفه به فرماندهی عمر بن سعد به شهادت رسید.

شیعیان همه‌ساله با آغاز ماه محرم عزاداری می‌کنند. مراسم عزاداری در بیشتر مناطق تا روزهای ۱۱ و ۱۲ محرم و در بعضی مناطق تا پایان ماه صفر ادامه می‌یابد. اوج این عزاداری‌ها در روز عاشوراست. این روز در تقویم رسمی ایران، عراق، افغانستان، پاکستان و هند، تعطیل است.

معنی لغوی

عاشور، عاشورا و عاشوراء، بنا به قول مشهور علمای لغت، دهم محرم را گویند و آن روزی است که حسین بن علی(ع) شهید شد.[۱] در «جمهرة اللغة» آمده است روز عاشورا پس از اسلام به این نام خوانده شده و در جاهلیت چنین نامی وجود نداشته است.[۲] بعضی از واژه‌شناسان عاشورا را کلمه‌ای عبرانی و مُعَرَّب (عربی شده) واژه عاشور دانسته‌اند. عاشورا در زبان عبری برای نامیدن روز دهم ماه تشری (ماه یهودی) به کار می‌رود.[۳]

پیش از واقعه کربلا

در روایتی از امام باقر(ع) نقل شده: روزه در عاشورا قبل از واجب شدن روزه ماه رمضان معمول بوده، ولی پس از آن ترک شده است.[۴]

اهل سنت روز عاشورا را سالگرد روزی می‌دانند که حضرت موسی(ع) دریای سرخ را شکافت و به همراه پیروانش از آن عبور کرد و این روز را گرامی داشته و روزه گرفتن در این روز را مستحب می‌دانند.[۵]

روز عاشورا و واقعه کربلا

واقعه کربلا در جمعه دهم مُحَرَّم سال ۶۱ قمری رخ داد.[۶]

بنی‏‌امیه پس از واقعه کربلا با اقداماتی مانند ذخیره آذوقه یک سال خود، تبریک و شادباش گفتن و لباس‌های نو پوشیدن و روزه گرفتن، روز عاشورا را مبارک شمردند[۷] چنانکه در زیارت عاشورا آمده است: «هذا یومٌ تَبَرَّکت ‏بِهِ بَنُوأُمَیةَ؛ این روزی است که بنی‌امیه آن را مبارک می‌دانستند».[۸]

امامان شیعه از روزه روز عاشورا نهی کرده‌اند و در برخی موارد گفته‌اند که در روز عاشورا تا نزدیک غروب چیزی نخورید و نیاشامید؛ اما نزدیک غروب چیزی بخورید تا روزه اصطلاحی نباشد.[۹]

سوگواری در روز عاشورا

صحنه ای از پرده‌خوانی؛ نوعی از عزاداری که تا دوره قاجار رونق داشته است.[۱۰]

روز عاشورا مهم‌ترین روز عزاداری در فرهنگ شیعیان است. در هر جایی که گروهی از شیعیان حضور داشته باشند در این روز مراسم سوگواری برگزار می‌شود. کشورهای شیعه‌نشین در این روز تعطیل رسمی هستند. بازارها و کسب و کار نیز تعطیل است. عزاداری که در ده روز اول محرم معمولا شب‌ها و در مکان‌های سرپوشیده برگزار می‌شد به کوچه و خیابان‌ها منتقل می‌شود و مردم به صورت دسته‌های عزاداری حرکت می‌کنند. دسته‌های عزادار با خود پرچم‌های عزا، عَلَم، کتل، توغ، سایر نشان‌های مربوط به عزاداری امام حسین(ع) را حمل می‌کنند. عزاداری روز عاشورا تا ظهر طول می‌کشد. دسته‌جات عزا معمولا به اماکن مذهبی عمومی مثل حرم امامان یا امامزادگان منطقه و منزل عالمان ساکن هر شهر می‌روند. در برخی مناطق نیز آخرین نقطه حرکت عزادارن قبرستان و محل دفن اموات است.[نیازمند منبع]

نخستین بار آل بویه این روز را تعطیل عمومی اعلام کردند و مردم به عزاداری مشغول شدند.[۱۱]

شیعیان و حتی برخی اهل سنت و ادیان غیراسلامی، روز عاشورا را برای زنده‌داشت شهیدان کربلا به سوگ می‌نشینند. سوگواری محرم، در آغاز با گریه و شعرخوانی مُنشِدان صورت می‌گرفت؛ اما رفته‌رفته مداحی، روضه‌خوانی، شمایل‌کشی، سینه‌زنی، تعزیه و جز آن بر مراسم سوگواری افزوده شد. بیشتر این آیین‌ها در دوران آل‌بویه، صفویه و قاجار شکل گرفتند. برخی از عالمان دینی و روشنفکران مقابله‌هایی با بعضی از این آیین‌ها (به‌ویژه قمه‌زنی) داشته‌اند.[نیازمند منبع]

اعمال روز عاشورا

شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان می‌گوید: «شایسته است شخص در این روز مشغول کاری از کارهای دنیا نگردد و غمگین باشد و این امر در نحوه پوشش و خوراکش نمایان باشد. این روز را بر امام حسین(ع) عزاداری کند و آن حضرت را زیارت کند. خواندن هزار مرتبه توحید، دعای عشرات، خودداری از خوردن و آشامیدن اما بدون قصد روزه و هزار مرتبه لعن بر قاتلان امام حسین(ع) نیز از اعمال ذکر شده برای این روز است.»[۱۲]

عاشورا پیش از اسلام

یهودیان، مسیحیان و اعراب زمان جاهلیت عاشورا را بزرگ می‌داشته و این روز را روزه می‌گرفته‌اند.[۱۳] از رسول خدا(ص) روایت شده: یک روز قبل از عاشورا و یک روز بعد از آن را هم روزه بگیرید تا از شباهت به یهود که فقط روز دهم را روزه می‌گرفتند خارج شوید.[۱۴]

شیخ صدوق در کتاب المقنع گفته است که هر کس روز عاشورا روزه بگیرد، گناهان هفتاد سالش آمرزیده می‌شود و وقایع زیر را برای آن روز نقل کرده است:

جستارهای وابسته

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • ابن دريد، محمد بن حسن، جمهرة اللغة، بيروت، دار العلم للملايين، ۱۹۸۷م.
  • استادی، رضا، عاشوراشناسی: مقاله پیشینه عاشورا، قم، زمزم هدایت، ۱۳۸۷ش.
  • ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبین، بیروت، موسسه اعلمی للمطبوعات، بی‌تا.
  • دایرة المعارف تشیع، زیر نظر احمد صدر، کامران فانی، بهاءالدین خرمشاهی، تهران، موسسه انتشاراتی حکمت، چ اول، ۱۳۹۰ ش/۱۴۳۲ق.
  • دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، تهران،۱۳۷۷ش.
  • قمی، عباس، مفاتیح الجنان، قم، اسوه، بی‌تا.


  1. نک: دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ذیل واژه «عاشورا».
  2. ابن دريد، جمهرة اللغة، ۱۹۸۷م، ج۲، ص۷۲۷.
  3. دایرة المعارف تشیع، ج۱۱، ص۱۵.
  4. صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۸۵.
  5. اسحاق دبیری، روز عاشورا را چگونه بگذرانیم؟
  6. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبین، موسسه اعلمی للمطبوعات، ص۸۴.
  7. کلیات مفاتیح الجنان، ص۲۹۰.
  8. قمی، مفاتیح الجنان، ذیل «زیارت عاشورا».
  9. نک: عاشوراشناسی، مقاله پیشینه عاشورا، رضا استادی، ص۴۲
  10. کتابخانه مدرسه فقاهت
  11. موسسه شیعه شناسی، سنت عزاداری و منقبت‌خوانی، ص۷۹
  12. کلیات مفاتیح الجنان، ص۲۸۹-۲۸۸.
  13. نک: استادی، رضا، پیشینه عاشورا، در عاشوراشناسی، ص۳۹-۳۸.
  14. عاشوراشناسی، مقاله پیشینه عاشورا، استادی، ص۳۷-۳۸، به نقل از بیهقی، ج۴، ص ۲۸۷، صحیح مسلم، ج۳، ص ۱۵۰، صحیح بخاری، ج۳، ص ۵۷.
  15. صدوق، المقنع، ۱۴۱۵ق، ص۲۰۸.