روضه‌خوانی (آیین)

مقاله قابل قبول
بدون عکس
عدم رعایت شیوه‌نامه ارجاع
از ویکی شیعه
سوگواری محرم
تابلوی عصر عاشورا
رویدادها
نامه‌های کوفیان به امام حسین(ع)نامه امام حسین(ع) به اشراف بصرهروز عاشوراواقعه کربلاواقعه عاشورا (از نگاه آمار)روزشمار واقعه عاشورااسیران کربلا
افراد
امام حسین(ع)علی اکبرعلی‌اصغرعباس بن علیحضرت زینب(س)سکینه بنت حسینفاطمه دختر امام حسینمسلم بن عقیلشهیدان کربلااسیران کربلا
جای‌ها
حرم امام حسین(ع)تل زینبیهحرم حضرت عباس(ع)گودال قتلگاهبین‌الحرمیننهر علقمه
مناسبت‌ها
تاسوعاعاشورادهه محرماربعیندهه صفر
مراسم
مرثیه‌خوانینوحهتعزیهروضهزنجیرزنیسینه‌زنیسقاخانهسنج و دمامدسته عزاداریشام غریبانتشت‌گذارینخل‌گردانیقمه‌زنیراهپیمایی اربعینتابوت‌گردانیمراسم تابوت

رَوضه‌خوانی یاهمان رُوضه خوانی در زبان عامیانه، شیوه‌ای از سوگواری که به ذکر مصیبت‌های امام حسین(ع) و سایر معصومان می‌پردازد. به مجالس عزاداری، مجلس روضه‌خوانی نیز گفته می‌شود. در این مراسم، روضه‌خوان بر منبر یا صندلی می‌نشیند و مصیبت یکی از بزرگان دین را با صدایی بلند و حزین برای اهل مجلس می‌خواند. پیشینه ورود واژه‌های روضه و روضه‌خوانی به ادبیات عزاداری شیعیان، به قرن دهم و انتشار کتاب روضة الشهداء برمی‌گردد.

واژ‌ه شناسی

روضه در لغت به معانی باغ، بستان بهشت، گلزار و...آمده است.[۱] روضه در اصطلاح به ذکر مصیبت امام حسین(ع) و سایر معصومان(ع) گفته می‌شود که به صورت نثر بیان می‌گردد. هر چند روضه‌خوان به کسی گفته می‌شود که شغل و پیشۀ او روضه‌خوانی باشد.ولی براساس آموزه‌های دینی به این کار نباید مانند دیگر شغل‌ها و حرفه‌ها بنگرد.به برپایی سوگواری امام حسین(ع) نیز روضه‌خوانی می‌گویند.[۲]

تاریخچه

پیشینه ورود واژه‌های روضه و روضه‌خوانی، به ادبیات عزاداری شیعیان در قرن دهم و انتشار کتاب روضة الشهدا برمی‌گردد. محدث نوری که خود لؤلؤ و مرجان را درباره شرایطِ روضه‌خوان نگاشته است،[۳] می‌گوید: «این صنف از مؤمنین [روضه‌خوان‌ها] اسمی مخصوص نداشتند تا‌... ملاحسین کاشفی کتاب روضة الشهدا را تألیف نمود».[۴]

سبب نامیدن مرثیه‌خوانی به روضه‌خوانی آن است که مرثیه‌خوانان در گذشته حوادث کربلا را از کتاب روضة الشهداءِ ملا حسین کاشفی (درگذشته ۹۱۰ق) می‌خواندند. چون خوانندگان، عیناً کتاب روضة الشهداء را برای مردم می‌خواندند، آنان را روضه‌خوان یعنی روضةالشهدا‌خوان می‌گفتند.[۵] کم کم روضه مصطلحی شد برای مصیبت امام حسین(ع) و روضه خوان به کسی اطلاق شد که مصیبت امام حسین را بخواند؛ اگر چه به روضة الشهدا هم مراجعه نکرده باشد.[۶] محمدهادی یوسفی غروی، پیدایش واژه روضه و روضه‌خوانی را به کتاب روضة الواعظین فَتّال نیشابوری (درگذشته ۵۰۸ق) دانسته و معتقد است چون نوحه‌سرایان کتاب روضة الواعظین را می‌خوانده‌اند ترکیب روضه‌خوانی شکل گرفته است.[۷]

روضه‌خوانان در عصر صفوی کار مناقب خوانان، مداحان و مرثیه‌سرایان گذشته را انجام می‌دادند. از سوی دیگر جای قصه گویان و مقتل‌خوانان و حتی واعظان را هم گرفته بودند. از این زمان به بعد وعظ، خطابه و مرثیه سرائی در روضه‌خوانان جمع شده بود و آنان با در هم آمیختن نظم و نثر، مردم را به گریه وا می‌داشتند.[۸] در سفرنامه‌هایی که در این دوره نوشته شده است، به برگزاری مراسم روضه‌خوانی اشاره شده است.[۹]

در دوره افشاریان، عزاداری و روضه‌خوانی به وسیله نادرشاه، محدود شد؛[۱۰] اما در دوره قاجاریه، عزاداری امام حسین(ع) رونق گرفت، فتحعلی شاه قاجار در بعضی از شب‌های جمعه‌، به خصوص در ماه رمضان و ماه‌های محرم و صفر، روضه‌خوانی برپا می‌کرد‌.[۱۱] ناصر الدین شاه نیز به هنگام ماه محرّم، تشکیل مجلس روضه و شرکت در آن را بر خود واجب می‌دانست.[۱۲] البته رونق بی‌سابقه تعزیه‌خوانی و ساخت تکیه دولت، از رونق روضه‌خوانی کاست؛[۱۳] تا جایی که روضه‌خوانی و مرثیه‌خوانی، دیگر به‌اندازۀ تعزیه، رسمیت نداشت‌.[۱۴]

رضا شاه در نیمه دوم سلطنت‌ش، شعائر مذهبی عامه مردم را خرافات نامید.[۱۵] پس از واقعه گوهرشاد، سخت‌گیری درباره برپایی مجالس روضه افزایش یافت و مأموران شهربانی موظف شدند که از برگزاری مجالس عزاداری جلوگیری کنند. در بعضی شهرها وعاظ و برپاکنندگان مجالس روضه را به زندان می‌فرستادند.[۱۶]

عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم، در ترویج مجالس روضه‌خوانی، نقش داشت. او مراسم شبیه‌خوانی را در قم ممنوع اعلام کرد و مجالس بزرگ تعزیه را به مجلس روضه‌خوانی تبدیل کرد.[۱۷]

در دوره سلطنت پهلوی دوم، همچنین مجالس روضه خانگی و زنانه، رشد مخصوصی داشت؛ تا آنجا که گستره شهرت و فعالیت برخی خطیبان زن به بیرون از مجالس خانگی هم کشیده و مجالس زنانه بزرگ تشکیل می‌شد. چهره شاخص این مجالس در تهران، شریفه کاتوزیان (مدیر وقت دبستان دین و دانش) بود.[۱۸]

شیوه برگزاری

مجالس روضه خوانی در ایام شهادت معصومان، به ویژه در ماه محرم و صفر برپا می‌شود. این مجالس در خانه، حسینیه، تکیه، مسجد و... برگزار می‌گردد.[۱۹] در مراسم روضه‌خوانی، روضه‌خوان بر منبر یا صندلی‌ای قرار می‌گیرد و با خواندن مصیبت امام حسین(ع) و دیگران با صدایی حزین، اهل مجلس را به گریه وا می‌دارد. روضه‌خوانان از دو طیف واعظان و ذاکران هستند. واعظان معمولا پیش از خواندن روضه، بر منبر سخن می‌رانند و در پایان، مصیبت یکی از معصومین را می‌خوانند؛ اما ذاکران تنها به خواندن مصیبت اکتفا می‌کنند.[۲۰]

مجالس روضه‌خوانی به دو شکل مردانه و زنانه برگزار می‌شود. در روضه‌خوانی زنانه، اهل مجلس فقط زنان هستند.[۲۱]در برخی از مساجد وتکایا و حسینیه‌ها نیز مجالس روضه خوانی برای عموم و با حضور مردان و زنان برگزار می‌شود. تکیه دولت در عصر قاجار نمونه‌ای معروف از این تکیه‌هاست.[۲۲]

ترویج عقائد شیعه

روضه خوانی، در تثبیت مذهب شیعه و شناساندن مصائب ائمه معصومین(ع) و شهدای کربلا تأثیرگذار بوده است. امام خمینی فلسفهٔ روضه‌خوانی برای سیدالشهداء را حفظ مکتب او می‌داند و معتقد است مجالس عزاداری و روضه‌خوانی نقشی تعیین‌کننده، در حفظ مذهب شیعه داشته است.[۲۳]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. دهخدا، لغت‌نامه، ج۸، ص۱۲۳۸۹.
  2. دهخدا، لغت‌نامه، ج۸، ص۱۲۳۹۱-۱۲۳۸۹.
  3. حسینی‌جلالی، فهرس‌التراث، ج۲، ص۲۳۷.
  4. نوری، لؤلؤ و مرجان، ص۷۸.
  5. قمی، فوائدالرضویه، ص۱۴۶؛ آقا بزرگ، الذریعه، ج۷، ص۹۳.
  6. قمی، فوائدالرضویه، ص۱۴۶.
  7. اعتبارسنجی منابع عاشورا به گزارش یوسفی غروی، سایت دین‌آنلاین.
  8. محرمی، تاریخ عزاداری برای امام حسین(ع)، ص۲۹۵-۲۹۶.
  9. پیتر و دلاوله، سفرنامه، ج۲، ص۱۲۴؛ تاورنیه، سفرنامه، ج۲، ص۴۱۲-۴۱۷.
  10. مظاهری،رسانه شیعه، ص۴۲.
  11. مظاهری، رسانه شیعه، ص۸۱.
  12. دوست‌علی‌خان معیرالممالک، یادداشت‌هایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه، ص۴۶؛ مظاهری، رسانه شیعه، ص۴۳.
  13. مظاهری، رسانه شیعه، ص۴۳.
  14. الگار، دین و دولت در ایران، ص۲۱۱-۲۱۲.
  15. مظاهری، رسانه شیعه، ص۱۴۷ به نقل از بصیرت‌منش، علما و رژیم رضاشاه، تهران، عروج، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۰.
  16. مظاهری، رسانه شیعه، ص۱۴۷ به نقل از بصیرت منش، علما و رژیم رضاشاه، تهران، عروج، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۳-۱۴۴.
  17. مظاهری، رسانه شیعه، ص۱۴۹ به نقل از خمینی، کشف‌الاسرار، بی‌نا، بی‌تا، ص۱۷۳.
  18. مظاهری، رسانه شیعه، ص۱۹۲.
  19. یاراحمدی، روضه‌خوانی به مثابه یک نظام نمایشی، ص۱۷۴.
  20. مستوفی، شرح زندگانی من، ج۱، ص۲۷۵.
  21. یاراحمدی، روضه‌خوانی به مثابه یک نظام نمایشی، ص۱۷۴.
  22. رمضان نرگسی، «عزاداری در عصر قاجار»، ص۳.
  23. امام خمینی، صحیفه نور، ج۸، ص۵۲۶.

یادداشت

منابع

پیوند به بیرون