زنای محصنه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ←منابع |
Shamsoddin (بحث | مشارکت‌ها) جز ←منابع: اصلاح ناوبری |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
{{احکام خانواده}} | {{احکام خانواده}} | ||
{{ | {{حد و تعزیر}} | ||
<onlyinclude>{{درجه‌بندی | <onlyinclude>{{درجه‌بندی | ||
نسخهٔ ۲ ژانویهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۲۵
| بخشی از احکام عملی و فقهی |
|---|
 |
زِنای مُحصَنه، زنای مرد یا زن همسردار که با چندین شرط تحقق پیدا می‌کند و مجازات آن سنگسار است. زنای محصنه با چهار شاهد یا چهار بار اقرار ثابت می‌شود.
معنا
در شریعت اسلام، به زنای مرد یا زن همسردار، «زنای محصنه» می‌گویند. به مرد و زنی که احصان داشته باشند، «مُحصَن» و «محصَنه» یا «ثیِّب» و «ثیِّبه» می‌گویند.[۱]
شرایط
بر پایه فقه امامیه، برای تحقق زنای محصنه، علاوه بر شرائط ویژه باب زنا و شرایط عمومی تکلیف مانند بلوغ، عقل و اختیار، چندین شرط دیگر نیز ضروری دانسته شده که عبارتند از:
- زناکار همسر دائمی داشته باشد.
- با همسرش آمیزش کرده باشد.
- همسرش شبانه روز در دسترس او باشد.
- امکان آمیزش او با همسرش وجود داشته باشد.[۲]
احکام
فقیهان معتقدند اگر اموری همانند حیض، نفاس، مسافرت، حبس، بیماری‌های مانع از آمیزش جنسی، در همسر شخص زناکار، وجود داشته باشد، زنای او، «زنای محصنه» نیست.[۳] همچنین اگر زن و مرد در یک خانه باشند ولی زن تمکین نکند، زوج محصن نخواهد بود.[۴] بر پایه فقه اسلامی، طلاق بائن سبب خروج از احصان می‌شود؛ اما در اینکه آیا طلاق رجعی باعث خروج زن و مرد از احصان می‌شود، اختلاف نظر وجود دارد.[۵] عده‌ای دیگر معتقدند اگر مرد مرتد فطری گردد، از احصان خارج می‌گردد.[۶]
اثبات
زنای محصنه با اقرار خود شخص در چهار مرحله متفاوت، یا به وسیله شهادت دادن چهار شاهد مردی که عاقل و بالغ باشند و هر چهار نفر باهم این عمل را دیده باشند ثابت می‌شود.[۷]
مجازات
در شریعت اسلامی، مجازات «زنای محصنه» با شخص عاقل و بالغ، سنگسار است.[۸] به علاوه اگر زناکار، پیرمرد یا پیرزن باشد، قبل از سنگسار، صد ضربه تازیانه نیز بر او می‌زنند.[۹] حد شرعی زنای شخصی که شرایط کامل احصان را ندارد و همچنین مجازات «زنای محصنه» با دیوانه یا نابالغ، صد ضربه تازیانه است.[۱۰] برخی از فقهاء معتقدند مجازات کسی که ازدواج کرده ولی با همسرش آمیزش نکرده، صد ضربه تازیانه همراه تبعید به شهر دیگر است.[۱۱] عده‌ای از فقیهان معتقدند اگر کسی همسر خود را در حال زنا با دیگری ببیند، می‌تواند هر دو را به قتل برساند؛ ولی برخی دیگر، چنین کاری را جایز نمی‌دانند.[۱۲]
پانویس
منابع
- تبریزی، جواد، اسس الحدود و التعزیرات، قم، دفتر مولف، ۱۴۱۷ق.
- دانشنامه بزرگ جهان اسلام، تهران، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۹۵ش.
- رساله توضیح المسائل مراجع، قم، انتشارات تفکر، ۱۳۷۲ش.
- طباطبایی بروجردی، حسین، منابع فقه شیعه، ترجمه مهدی حسینیان و م صبوری، تهران، فرهنگ سبز، ۱۴۲۹ق.
- کدخدایی، محمدرضا، «بررسی حکم سنگسار در اسلام»، در کاوشی نو در فقه اسلامی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، بهار ۱۳۹۰ش.
- گلپایگانی، محمدرضا، مجمع المسائل، قم، دارالقرآن الکریم، ۱۴۰۹ق.
- مجله فقه اهل بیت، قم، موسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی، بی‌تا.
- منتظری، حسین‌علی، مجازات‌های اسلامی و حقوق بشر، قم، ارغوان دانش، ۱۴۲۹ق.
- موسوی اردبیلی، سید عبدالکریم، فقه الحدود والتعزیرات، قم، موسسةالنشر الجامعه للمفید، ۱۴۳۷ق.
- موسوی خمینی، روح‌الله، ترجمه تحریر الوسیله، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۲۵ق.
- هاشمی شاهرودی، محمود، موسوعةالفقه الاسلامی طبقا لمذهب اهل البیت، قم، مرکز دایرةالمعارف فقه اسلامی، ۱۴۲۳ق.
- ↑ دانشنامه جهان اسلام، ۱۳۹۵ش، ج۲۱، ذیل مدخل زنا، ص۵۹۶؛ هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۰۷.
- ↑ رساله توضیح المسائل مراجع، ۱۳۷۲ش، ص۸۹۶؛ تبریزی، اسس الحدود والتعزیرات، ۱۴۱۷ق، ص۲۹؛ رساله توضیح المسائل مراجع، ۱۳۷۲ش، ص۸۹۶.
- ↑ منتظری، مجازات‌های اسلامی و حقوق بشر، ۱۴۲۹ق، ص۱۵۱؛ موسوی خمینی، ترجمه تحریر الوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۴، ص۱۷۷.
- ↑ گلپایگانی، مجمع المسائل، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۵۴۳.
- ↑ موسوی اردبیلی، فقه الحدود والتعزیرات، ۱۴۳۷ق، ج۱، ص۲۳۴.
- ↑ موسوی خمینی، ترجمه تحریر الوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۴، ص۱۷۸.
- ↑ هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۹۳؛ کدخدایی، «بررسی حکم سنگسار در اسلام»، ص۲۸.
- ↑ موسوی اردبیلی، فقه الحدود والتعزیرات، ۱۴۳۷ق، ج۱، ص۱۹۸.
- ↑ هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۹۳.
- ↑ طباطبایی بروجردی، منابع فقه شیعه، ترجمه حسینیان و صبوری، ۱۴۲۹ق، ج۳۰، ص۶۳۷.
- ↑ موسوی خمینی، ترجمه تحریر الوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۴، ص۱۷۹.
- ↑ مجله فقه اهل بیت، بی‌تا، ج۲۲، ص۱۶۷.