سوره حاقه: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[حدیث|روایت]] آمده است وقتی [[آیه]] ۱۲ [[سوره]] الحاقه نازل شد، «لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَ‌ةً وَتَعِیهَا أُذُنٌ وَاعِیةٌ: تا آن را برای شما [مایه‌] تذكری گردانیم و گوش‌های شنوا آن را نگاه دارد»، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به [[امام علی(ع)]] گفت که منظور [از اذن در] آیه، گوش‌های توست.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۲۳.</ref> از [[امیرالمؤمنین]] نیز روایت شده است که «من آن گوش شنوا هستم».<ref>بحرانی، هاشم این سلیمان، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص۴۷۱، به نقل از معانی‌الاخبار، ج۱ ص۶۰.</ref> برخی مفسران [[اهل سنت]] هم این آیه را درباره امام علی(ع) دانسته‌اند.<ref>سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۶، ص۲۶۰.</ref><ref>ثعلبی، الکشف و البیان، ۱۴۲۲ق، ج۱۰، ص۲۸. </ref>

همچنین در بسیاری از کتاب‌های [[تفسیر|تفسیری]] و حدیثی آمده است پیامبر(ص) هنگام نزول این آیۀ گفت: «من از خدا خواستم كه گوش علی را از این گوش‌های شنوا و نگهدارندۀ حقایق قرار دهد». از امام علی(ع) نقل شده است: «من هیچ سخنی بعد از آن، از رسول خدا نشنیدم كه آن را فراموش كنم؛ بلكه همیشه آن را به خاطر داشتم».<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۵، ص۲۶۲. </ref>