اسدالله (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها
imported>M.bahrami |
اصلاح |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امام علی}} | {{امام علی}} | ||
'''اَسَدُالله''' لقب [[حمزه بن عبدالمطلب]]<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، | '''اَسَدُالله''' به معنای شیر خدا، هنگامی که درباره انسان به کار رود کنایه از شجاعت است. | ||
این لقب برای [[حمزه بن عبدالمطلب]]<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۶۹.</ref> و [[امام علی علیه السلام|امام علی(ع)]]<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۲۵۹.</ref> استفاده شده است. | |||
==حمزه== | |||
حمزه را به دلیل شجاعت در جنگ‌ها، اسدالله(شیر [[خدا]])<ref> ابن حیون، شرح الاخبار فی فضائل الائمه، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۲۲۸.</ref> و لیث [[الله]] می‌نامیدند.<ref>ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۵۱۲. </ref> | |||
بر پایه [[حدیث|روایتی]] که در منابع روایی و تاریخی آمده، بر ستون [[عرش]] نوشته شده که حمزه «اسدالله و اسد [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول الله]]» است.<ref> کلینی، الکافی، ۱۴۰۷، ج۱، ص۲۲۴.</ref> | |||
بر پایه [[حدیث|روایتی]] که در منابع روایی و تاریخی آمده، بر ستون [[عرش]] نوشته شده که حمزه «اسدالله و اسد [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول الله]]» است.<ref> کلینی، الکافی، ۱۴۰۷، ج۱، | |||
حمزه نیز در رجزی که در [[جنگ بدر]] می‌خواند خود را اسدالله و اسد رسول‌الله معرفی کرد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۸؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۷۴.</ref> در [[زیارتنامه|زیارتنامه‌ای]] که به او منسوب است با همین لقب به او [[سلام]] داده شده است.<ref>ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۲.</ref> | حمزه نیز در رجزی که در [[جنگ بدر]] می‌خواند خود را اسدالله و اسد رسول‌الله معرفی کرد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۸؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۷۴.</ref> در [[زیارتنامه|زیارتنامه‌ای]] که به او منسوب است با همین لقب به او [[سلام]] داده شده است.<ref>ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۲.</ref> | ||
==امام علی(ع)== | |||
همچنین [[پیامبر(ص)]]، امام علی (ع) را به اسدالله و اسد الرسول ملقب کرده است.<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۲۵۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۷۳-۷۴.</ref> در برخی از منابع، از امام علی به اسدالله الغالب(شیر خدایی که پیروز است) نیز یاد شده است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۴، | همچنین [[پیامبر(ص)]]، امام علی (ع) را به اسدالله و اسد الرسول ملقب کرده است.<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۲۵۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۷۳-۷۴.</ref> در برخی از منابع، از امام علی به اسدالله الغالب(شیر خدایی که پیروز است) نیز یاد شده است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۴، ص۲۶۸.</ref> | ||
[[شیعیان]] اسدالله الغالب را لقب امام علی می‌دانند. برخی از خطیبان و واعظان شیعه، در خطبه‌ای که پیش از سخنرانی می‌خوانند از حضرت علی با عنوان اسدالله الغالب یاد می‌کنند.{{مدرک}} همچنین شیر خدا که ترجمه فارسی اسدالله است در ادبیات فارسی بازتاب یافته و در اشعار شاعران فارسی‌زبان همچون [[کسائی مروزی]]، <ref>[https://ganjoor.net/kesayee/divank/sh24/ کسایی مروزی، دیوان اشعار، مدح حضرت علی (ع).]</ref> سعدی<ref>[https://ganjoor.net/saadi/mavaez/ghasides/sh1/ سعدی، مواعظ، قصاید، قصیده ش۱.]</ref>، عطار نیشابوری، <ref>[https://ganjoor.net/attar/manteghotteyr/kholafa/sh4/ عطار نیشابوری، منطق الطیر فی فضائل الخلفا، فی فضیلة امرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب رضی‌الله عنه.]</ref> [[شهریار]] و دیگران به کار رفته است. از جمله: | [[شیعیان]] اسدالله الغالب را لقب امام علی می‌دانند. برخی از خطیبان و واعظان شیعه، در خطبه‌ای که پیش از سخنرانی می‌خوانند از حضرت علی با عنوان اسدالله الغالب یاد می‌کنند.{{مدرک}} همچنین شیر خدا که ترجمه فارسی اسدالله است در ادبیات فارسی بازتاب یافته و در اشعار شاعران فارسی‌زبان همچون [[کسائی مروزی]]، <ref>[https://ganjoor.net/kesayee/divank/sh24/ کسایی مروزی، دیوان اشعار، مدح حضرت علی (ع).]</ref> سعدی<ref>[https://ganjoor.net/saadi/mavaez/ghasides/sh1/ سعدی، مواعظ، قصاید، قصیده ش۱.]</ref>، عطار نیشابوری، <ref>[https://ganjoor.net/attar/manteghotteyr/kholafa/sh4/ عطار نیشابوری، منطق الطیر فی فضائل الخلفا، فی فضیلة امرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب رضی‌الله عنه.]</ref> [[شهریار]] و دیگران به کار رفته است. از جمله: | ||
نسخهٔ ۳ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۰۷:۵۰
اَسَدُالله به معنای شیر خدا، هنگامی که درباره انسان به کار رود کنایه از شجاعت است.
این لقب برای حمزه بن عبدالمطلب[۱] و امام علی(ع)[۲] استفاده شده است.
حمزه
حمزه را به دلیل شجاعت در جنگ‌ها، اسدالله(شیر خدا)[۳] و لیث الله می‌نامیدند.[۴]
بر پایه روایتی که در منابع روایی و تاریخی آمده، بر ستون عرش نوشته شده که حمزه «اسدالله و اسد رسول الله» است.[۵]
حمزه نیز در رجزی که در جنگ بدر می‌خواند خود را اسدالله و اسد رسول‌الله معرفی کرد.[۶] در زیارتنامه‌ای که به او منسوب است با همین لقب به او سلام داده شده است.[۷]
امام علی(ع)
همچنین پیامبر(ص)، امام علی (ع) را به اسدالله و اسد الرسول ملقب کرده است.[۸] در برخی از منابع، از امام علی به اسدالله الغالب(شیر خدایی که پیروز است) نیز یاد شده است.[۹]
شیعیان اسدالله الغالب را لقب امام علی می‌دانند. برخی از خطیبان و واعظان شیعه، در خطبه‌ای که پیش از سخنرانی می‌خوانند از حضرت علی با عنوان اسدالله الغالب یاد می‌کنند. همچنین شیر خدا که ترجمه فارسی اسدالله است در ادبیات فارسی بازتاب یافته و در اشعار شاعران فارسی‌زبان همچون کسائی مروزی، [۱۰] سعدی[۱۱]، عطار نیشابوری، [۱۲] شهریار و دیگران به کار رفته است. از جمله: الگو:شعر۲
پانویس
الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود
منابع
- ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه فی تمییز الصحابه، تحقیق: عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق/۱۹۹۵م.
- ابن حیون مغربی، نعمان بن محمد، شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار علیهم‌السلام، تصحیح: محمدحسین حسینی جلالی، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۰۹ق.
- ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی،مناقب آل ابی‌طالب علیهم‌السلام، قم، علامه، ۱۳۷۹ق.
- ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب فی معرفة الاصحاب، تحقیق: علی محمد البجاوی، بیروت، دارالجیل، ۱۴۱۲ق/۱۹۹۲م.
- ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، تصحیح: عبدالحسین امینی، نجف، دارالمرتضویه، ۱۳۵۶ش.
- ابن هشام، عبدالملک بن هشام، السیرة النبویه، تحقیق: مصطفی السقا و ابراهیم الابیاری و عبدالحفیظ شبلی، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.
- بلاذری، احمد بن یحیی، جمل من انساب الاشراف، تحقیق: سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۷ق/۱۹۹۶م.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح: علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.
- مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، تصحیح: جمعی از محققان، بیروت، داراحیا التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
- مستوفی قزوینی، حمدالله بن ابی‌بکر، تحقیق: عبدالحسین نوائی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۴ش.
- مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، تصحیح: مؤسسة آل البیت علیهم‌السلام، قم، کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق.
- واقدی، محمد بن عمر، المغازی، تحقیق: مارسدن جونس، بیروت، مؤسسة الاعلمی، ۱۴۰۹ق/۱۹۸۹م.
- یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت، دارصادر، بی‌تا.
- ↑ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۶۹.
- ↑ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۲۵۹.
- ↑ ابن حیون، شرح الاخبار فی فضائل الائمه، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۲۲۸.
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۵۱۲.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷، ج۱، ص۲۲۴.
- ↑ واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۶۸؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۷۴.
- ↑ ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ۱۳۵۶ش، ص۲۲.
- ↑ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۲۵۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۷۳-۷۴.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۳۴، ص۲۶۸.
- ↑ کسایی مروزی، دیوان اشعار، مدح حضرت علی (ع).
- ↑ سعدی، مواعظ، قصاید، قصیده ش۱.
- ↑ عطار نیشابوری، منطق الطیر فی فضائل الخلفا، فی فضیلة امرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب رضی‌الله عنه.