دعای وحدت

دعای وحدت

تصویری از رزمندگان ایرانی در جنگ عراق با ایران که بعد از نماز، دعای وحدت را در حالی‌که دست به دست هم داده‌اند، می‌خوانند.
اطلاعات دعا و زیارت
موضوع	توحید
مأثور/غیرمأثور	مأثور
صادره از	حضرت محمد صلی الله علیه و آله
منابع شیعی	علل الشرایع • تهذیب • المقنع
دعاها و زیارات مشهور
دعای توسل • دعای کمیل • دعای ندبه • دعای سمات • دعای فرج • دعای ابوحمزه ثمالی • زیارت عاشورا • زیارت جامعه کبیره • زیارت وارث • زیارت امین‌الله • زیارت اربعین

دعای وحدت اشاره به ذکرهایی است که پیامبر(ص) به خواندن آن‌ها بعد از نمازهای واجب توصیه کرده و به عنوان نماد وحدت خوانده می‌شود. بر اساس گزارش شیخ صدوق (درگذشت: ۳۸۱ق) از امام صادق(ع)، پیامبر اکرم(ص) پس از فتح مکه و خواندن نماز ظهر در کنار حجرالاسود، دست‌هایش را بالا برده و سه بار تکبیر گفت. سپس این دعا را خوانده و توصیه کرد: گفتن سه تکبیر و خواندن این دعا را بعد از هر نماز واجب انجام دهید. هر کسی بعد از سلام نماز اینگونه عمل کند؛ وظیفه شکری که در قبال خداوند بابت تقویت اسلام و لشکریانش دارد، به انجام رسانده است. شیخ صدوق این دعا را در کتاب المُقنِع این‌گونه گزارش کرده است:

لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ إِلَهاً وَاحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لاَ نَعْبُدُ إِلاَّ إِيَّاهُ‏ (خدايى بجز خداى يكتاى عالم نيست و ما تسليم حكم او هستيم معبودى بجز خدا نيست و ما جز او هيچكس را پرستش نمی‌كنيم)

مُخْلِصِينَ لَهُ ‏اَلدِّينَ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ رَبُّنَا وَ رَبُّ آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ‏ (و طاعت ما خالص براى اوست هر چند خلاف ميل مشركان است خدايى بجز خداى ما نيست كه پروردگار ما و پدران پيشين ما است)

لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ أَنْجَزَ وَعْدَهُ وَ نَصَرَ عَبْدَهُ وَ أَعَزَّ جُنْدَهُ‏ (خدايى بجز الله نيست كه او يكتاى يكتا است او به عهد خود وفا كند و بنده خود را يارى كند و سپاه خود را عزت دهد)

وَ غَلَبَ الْأَحْزَابَ وَحْدَهُ فَلَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ يُمِيتُ وَ يُحْيِي‏ (و به تنهايى لشكرهاى مخالف را در هم شكند پس ملك هستى و ستايش خلق مختص اوست كه زنده كند و بميراند و باز بميراند و زنده كند)

قرائت دعای وحدت در حرم امام رضا(ع)

وَ هُوَ حَيٌّ لاَ يَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ (و او خود زنده است كه هرگز نميرد هر خير به دست اوست و قادر به هر چيز اوست)

شیخ طوسی در مصباح المُتَهَجِّد و تهذیب و قاضی نعمان مغربی در دَعائِم الاسلام نیز با اندکی تفاوت این دعا را روایت کرده‌اند.

بر اساس گزارش‌ها، در دهه ۶۰ شمسی،‌ مردم ایران بعد از نماز جماعت و نماز جمعه این دعا را در حالی که دست هم را گرفته بودند، به نشانه وحدت و توحیدباوری می‌خواندند. گفته شده این دعا در نخستین نماز جمعه تهران بعد از انقلاب اسلامی، در مرداد ۱۳۵۸ش قرائت شده و سپس رواج پیدا کرد. در جریان جنگ عراق با ایران نیز این دعا جزء برنامه‌های رزمندگان ایرانی بعد از نماز جماعت و پیش از عملیات بوده است.