آل عمران
 | کتابشناسی یا ارجاعات این مقاله ناقص است. میتوانید با اصلاح نحوهٔ ارجاع به منابع بر طبق شیوهنامهٔ ارجاع به منابع، به ویکیشیعه کمک کنید. |
آل عِمران یا خاندان عمران اشاره به حضرت عیسی(ع) و حضرت مریم(س) دارد که در قرآن از آنان به نیکی یاد شده است. البته برخی منظور از آن را موسی و هارون دانسته‌اند.
در قرآن
آل عمران به معنای خاندان عمران است که یک‌بار در قرآن به کار رفته است. قرآن در آیه إِنَّ اللَّـهَ اصْطَفَىٰ آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَ‌اهِيمَ وَآلَ عِمْرَ‌انَ عَلَى الْعَالَمِينَ[آل عمران–۳۳] در کنار آدم، نوح و آل ابراهیم، از آل عمران به نیکی یاد کرده و سخن از برگزیده شدن آنان به وسیله خدا به میان آورده است.[۱] کلمه آل از واژه اهل گرفته شده و به بستگان افراد بزرگ و شریف گفته می‌شود. به گفته لغت‌شناس، راغب اصفهانی برخی آن را به معنای خاص و برتر از هر چیز می‌دانند.[۲]
منظور از آل عمران
بیشتر مفسران، منظور از عِمران در آیه ۳۳ سوره آل عمران را پدر حضرت مریم و منظور از آل عمران را مریم و عیسی[۳] و احتمالا مادر مریم دانسته‌اند. علامه طباطبایی اشاره قرآن با عبارت امْرَ‌أَتُ عِمْرَ‌انَ[آل عمران–۳۵] به مادر حضرت مریم و پرداختن به سرگذشت عیسی و مریم در آیات بعدی و همچنین عدم ذکر نام پدر موسی در قرآن را از شواهد این دیدگاه دانسته است. به گفته وی نصاری(مسیحیان)برای پدر مریم نام دیگری ذکر کرده‌اند ولی قرآن در این زمینه تابع نظرشان نیست.[۴] آلوسی نیز در تفسیر روح المعانی پس از نقل قول از مفسرانی مثل حسن بصری(درگذشت:۱۱۰ق) و وهب؛ با این استدلال که خداوند در این سوره -بیش از هر سوره دیگرـ به صورت مبسوط به شرح حال مبسوط زندگانی عیسی و مادرش مریم پرداخته منظور از آل عمران را عیسی و مادرش مریم دختر عمران بن ماثان از فرزندان سلیمان بن داود دانسته است. [۵] طبرسی منظور از عمران را در این آیه، پدر حضرت موسی و منظور از آل عمران را موسی و هارون دانسته است.[۶]
سوره آل عمران
آل عمران، نام سومین سوره قرآن است که به دلیل سرگذشت خاندان عمران در آن، به این نام خوانده شده است.[۷]
پانویس
- ↑ سوره آل عمران، آیه۳۳.
- ↑ راغب اصفهانی، المفردات، ۱۴۱۲ق، ص۹۸.
- ↑ مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۵۱۸.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۷.
- ↑ آلوسی، تفسیر روح المعانی،۱۴۲۰ق، ج۲، ص۱۲۷. و نیز رجوع کنید به: طوسی، تبیان، ج۷، ص۱۰۶
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۷۳۵.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۷.
منابع
- آلوسی، شهاب الدین، تفسیر روح المعانی، بیروت، داراحیاءالتراث العربی، ۱۴۲۰ق.
- راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: صفوان عدنان داودی، دمشق-بیروت، دارالعلم -الدار الشامیه، ۱۴۱۲ق.
- طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۷ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: محمدجواد بلاغی، تهران، انتشارات ناصر خسرو، ۱۳۷۲ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، درالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش.
پیوند به بیرون