جوشیدن آب انگور
جوشیدن آب انگور یا غلیان عَصیر عِنَبی، از موضوعات فقهی است که در باب‌های طهارت،[۱] خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها[۲] و حدود[۳] کتاب‌های فقهی از آن سخن به میان آمده است.
آب انگور بدون جوشیدن، پاک و خوردن آن حلال است. اما اگر در اثر جوشیدن اشتداد یابد (قسمت بالای آن پایین رود یا قِوام پیدا کند)، از نظر فقه شیعه نجس و حرام است. همچنین اگر فقط بجوشد (بدون اشتداد) خوردن آن حرام است اما در مورد نجاستش اختلاف نظر وجود دارد.[۴] روایت‌های فراوانی بر حرام‌بودن خوردن آب انگور جوشیده دلالت دارند.[۵]
آب انگوری که در اثر جوشیدن، نجس یا حرام شده، اگر دو سوم آن با جوشیدن، تبخیر شود، پاک و حلال است.[۶] همچنین اگر استحاله در آن صورت گیرد مثلا تبدیل به سرکه شود، پاک و حلال می‌شود.[۷]
پانویس
- ↑ نگاه کنید به: الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۵۴؛ خمینی، تحریر الوسیلة، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۱۱۸.
- ↑ نگاه کنید به: الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، ۱۳۹۰ش، ج۴، ص۱۲۹؛ خمینی، تحریر الوسیلة، ۱۳۹۰ش، ج۲، ص۱۶۶.
- ↑ نگاه کنید به: الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، ۱۳۹۰ش، ج۴، ص۳۲۹؛ خمینی، تحریر الوسیلة، ۱۳۹۰ش، ج۲، ص۴۷۸.
- ↑ سیوری، کنز العرفان، ۱۳۴۳ش، ج ۱، ص۵۳.
- ↑ فاضل لنکرانی، تفصیل الشریعة، ۱۴۲۲ق، ص۴۳۸.
- ↑ سیوری، کنز العرفان، ۱۳۴۳ش، ج ۱، ص۵۳.
- ↑ خمینی، توضیح المسائل، ۱۳۷۲ش، ص۲۶، مسئله ۱۹۸.
منابع
- بحرانی، یوسف، الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهرة، تحقیق: محمدتقی ایروانی، قم، موسسة النشر الاسلامی، بی‌تا.
- خمینی، سید روح‌الله، تحریر الوسیلة، دارالکتب العلمیة، چاپ دوم، ۱۳۹۰ش.
- خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ نهم، ۱۳۷۲ش.
- سیوری، مقداد، کنز العرفان فی فقه القرآن، تحقیق: محمدباقر شریف‌زاده، تهران، المکتبة الرضویة، ۱۳۴۳ش.
- شهید ثانی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، تحقیق و نشر: قم، مجمع الفکر الاسلامی، ۱۳۹۰ش.
- فاضل لنکرانی، محمد، تفصیل الشریعة فی شرح تحریر الوسیلة (حدود)، قم، مرکز فقه الائمة الاطهار(ع)، چاپ دوم، ۱۴۲۲ق.
- مروج، حسین، اصطلاحات فقهی، قم، بخشایش، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.
- مشکینی، علی، مصطلحات الفقه، موسسه علمی فقهی دارالحدیث، ۱۳۹۲ش، ۱۴۳۴ق.