 | این مقاله یک نوشتار توصیفی درباره یک مفهوم فقهی است و نمیتواند معیاری برای اعمال دینی باشد. برای اعمال دینی به منابع دیگر مراجعه کنید. |
وضوی جَبیره‌ای یکی از انواع وضو است. اگر در یکی از اعضای بدن که در وضو شسته یا مسح می‌شود، زخم یا شکستگی باشد و نتوان آن را شست یا مسح کشید، باید وضو را به طور معمول انجام داد و به جای شستن یا مسح عضو زخمی یا شکسته، دست خیس بر جبیره کشید. جبیره، به پارچه یا هر چیزی گفته می‌شود که با آن زخم را می‌بندند.
مفهوم‌شناسی
جبیره، به پارچه یا هر چیزی گفته می‌شود که با آن زخم را می‌بندند.[۱] هرگاه در یکی از اعضای بدن وضوگیرنده، زخم یا شکستگی باشد و نتوان آن را شست یا مسح کشید، باید وضو را به طور معمول انجام داد و به جای شستن یا مسح عضو زخمی یا شکسته، دست خیس بر جبیره کشید.[۲] به دلیل این که وضوگیرنده دست خیس بر جبیره می کشد به این وضو جبیره‌ای گفته می‌شود.
احکام
اگر در یکی از اعضای بدن که در وضو شسته یا مسح می‌شود، زخم یا شکستگی باشد و نتوان آن را شست یا مسح کشید، باید وضو را به طور معمول انجام داد و به جای شستن یا مسح عضو زخمی یا شکسته، دست خیس بر جبیره کشید.[۳] وضوی جبیره‌ای تنها در صورتی جایز است که باز کردن جبیره دشوار باشد یا ضرر داشته باشد یا نتوان مستقیما روی زخم یا شکستگی آب ریخت.[۴]
در برخی موارد، تیمم به جای وضو واجب می‌شود؛ از جمله در صورتی که وقت نماز به قدری تنگ باشد که وضو گرفتن باعث شود تمام یا بخشی از نماز، بعد از وقت خوانده شود.[۵] همچنین در جایی که آب در دسترس نباشد و یا آب برای بدن ضرر داشته باشد، تیمم جایگزین وضو می‌گردد.[۶] کسی که غسل جنابت کرده، برای ادای نماز نباید وضو بگیرد و همان غسل جایگزین وضو هم خواهد بود.[۷]
جُستارهای وابسته
پانویس
- ↑ فلاح‌زاده، درسنامه احکام مبتلابه حجاج، ۱۳۸۹ق، ص۳۷.
- ↑ فلاح‌زاده، درسنامه احکام مبتلابه حجاج، ۱۳۸۹ق، ص۳۷ و ۳۸.
- ↑ فلاح‌زاده، درسنامه احکام مبتلابه حجاج، ۱۳۸۹ق، ص۳۷ و ۳۸.
- ↑ فلاح‌زاده، احکام دین، ۱۳۸۶ش، ص۴۷-۴۸.
- ↑ فلاح‌زاده، احکام دین، ۱۳۸۶ش، ص۴۶.
- ↑ ابن ادریس حلی، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۳۵.
- ↑ فلاح‌زاده، احکام دین، ۱۳۸۶ش، ص۵۷.
منابع
- ابن ادریس حلی، محمد بن احمد، السرائر، قم، مؤسسة النشر الاسلامی التابعة لجماعة المدرسین، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
- فلاح‌زاده، محمدحسین، احکام دین، تهران، مشعر، ۱۳۹۰ش.
- فلاح‌زاده، محمدحسین، درسنامه احکام مبتلا به حجاج، تهران، مشعر، ۱۳۸۹ش.