آیه قصر: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز تمیز کاری |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
بیان حکم در این [[آیه]] به شکلی است که تنها دلالت بر جواز دارد و به مسافر این امکان را می‌بخشد که نمازش را [[نماز شکسته|شکسته]] یا کامل بخواند، اما مفسران شیعه بر این باورند که شکسته ادا کردن نماز در سفر [[واجب]] است. | بیان حکم در این [[آیه]] به شکلی است که تنها دلالت بر جواز دارد و به مسافر این امکان را می‌بخشد که نمازش را [[نماز شکسته|شکسته]] یا کامل بخواند، اما مفسران شیعه بر این باورند که شکسته ادا کردن نماز در سفر [[واجب]] است. | ||
در این آیه، شکسته ادا کردن نماز در سفر، با قید ترس از دشمنان همراه شده؛ به همین دلیل عده‌ای معتقدند که موضوع این آیه، [[نماز خوف]] است؛ در مقابل به نظر دیگر [[مفسران]]، قیدِ ترس، به سفرهای صدر [[اسلام]] اشاره دارد که غالبا همراه با ترس از راهزنان و دشمنان بوده است. برخی از مفسران نیز موضوع آیه را سفری دانسته‌اند که همراه با ترس باشد و بر این اساس، | در این آیه، شکسته ادا کردن نماز در سفر، با قید ترس از دشمنان همراه شده؛ به همین دلیل عده‌ای معتقدند که موضوع این آیه، [[نماز خوف]] است؛ در مقابل به نظر دیگر [[مفسران]]، قیدِ ترس، به سفرهای صدر [[اسلام]] اشاره دارد که غالبا همراه با ترس از راهزنان و دشمنان بوده است. برخی از مفسران نیز موضوع آیه را سفری دانسته‌اند که همراه با ترس باشد و بر این اساس، معتقدند حکم دیگر سفرها در [[سنت]] بیان می‌شود. | ||
==متن آیه و ترجمه== | ==متن آیه و ترجمه== | ||
نسخهٔ ۲۹ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۵۵
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| نام آیه | آیه قصر |
| واقع در سوره | سوره نساء |
| شماره آیه | ۱۰۱ |
| جزء | ۵ |
| اطلاعات محتوایی | |
| مکان نزول | مدینه |
| موضوع | فقهی |
| درباره | حکم نماز در سفر |
آیه قَصْر صد و یکمین آیه سوره نساء است که بر اساس آن مسافر باید نماز را شکسته بخواند. در این آیه تنها اصل حکم بیان شده و جزئیات حکم از جمله مسافتی که مسافر باید طی کند تا سفر شرعی تحقق یابد، از روایات به دست می‌آید.
بیان حکم در این آیه به شکلی است که تنها دلالت بر جواز دارد و به مسافر این امکان را می‌بخشد که نمازش را شکسته یا کامل بخواند، اما مفسران شیعه بر این باورند که شکسته ادا کردن نماز در سفر واجب است.
در این آیه، شکسته ادا کردن نماز در سفر، با قید ترس از دشمنان همراه شده؛ به همین دلیل عده‌ای معتقدند که موضوع این آیه، نماز خوف است؛ در مقابل به نظر دیگر مفسران، قیدِ ترس، به سفرهای صدر اسلام اشاره دارد که غالبا همراه با ترس از راهزنان و دشمنان بوده است. برخی از مفسران نیز موضوع آیه را سفری دانسته‌اند که همراه با ترس باشد و بر این اساس، معتقدند حکم دیگر سفرها در سنت بیان می‌شود.
متن آیه و ترجمه
وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَن تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَن يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنَّ الْكَافِرِينَ كَانُوا لَكُمْ عَدُوًّا مُّبِينًا ﴿١٠١﴾
و چون در زمین سفر کردید، اگر بیم داشتید که آنان که کفر ورزیدهاند به شما آزار برسانند، گناهی بر شما نیست که نماز را کوتاه کنید، چرا که کافران پیوسته برای شما دشمنی آشکارند. (۱۰۱)
توضیح آیه
صد و یکمین آیه از سوره نساء، آیه قصر خوانده شده است.[۱] در این آیه، حکم تازه‌ای درباره سفر بیان می‌شود که این حکم، به مناسبت بیان موضوع هجرت در آیه قبل است.[۲] موضوع این آیه، لزوم شکستن نماز در سفر است.[۳] موضوع سفر را می‌توان با توجه به تعبیر «إِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ» فهمید؛ کوبیدن زمین، کنایه از مسافرت است که در آن انسان پا بر زمین می‌کوبد و مسیر را طی می‌کند.[۴]
لازمه تحقق سفر شرعی، طی کردن مسافتی با قصد سفر است که به آن نصاب سفر می‌گویند. برای تعیین مقدار مسیری که باید مسافر طی کند تا لازم شود نمازش را شکسته به جا آورد، باید به سنت مراجعه کرد.[۵]
در برخی روایات، این آیه لطفی از جانب پروردگار دانسته شده است؛ چرا که مسافر، آرامش و امکانات غیرمسافران را ندارد.[۶]
موضوع‌شناسی
برخی قصر را در این آیه به معنی کم‌کردن رکعت‌های نماز دانسته‌اند که اگر موضوع آیه نماز مسافر باشد، باید نمازهای چهار رکعتی را به دو رکعت ادا کرد؛ ولی عده‌ای با توجه به بیان قید ترس در این آیه، موضوع آیه را نماز خوف دانسته‌اند، که در این صورت باید نمازهای دو رکعتی را نیز شکست و به یک رکعت به جا آورد. اما عده‌ای دیگر قصر را به معنی کاستن از رکعت‌های نماز دانسته‌اند؛ یعنی اگر مسافر احساس ترس کند، می‌تواند به جای رکوع و سجود، از اشاره چشم استفاده کند و اگر ترس بر مسافر غلبه کرد، می‌تواند به جای هر رکعت، تسبیح مخصوصی که در روایات ذکر شده را بگوید و نمازش را ادا کند.[۷]
به گفته فضل بن حسن طبرسی، مطابق مذهب اهل‌بیت و آرای اکثر فقهای امامی، مراد از قصر در این آیه، همان نماز مسافر است که تنها در نمازهای چهار رکعتی ظاهر می‌شود.[۸]
در رابطه با حد سفر و میزان مسافتی که باید طی شود تا بتوان گفت سفر شرعی محقق شده است، شیخ طوسی اختلافی را میان شیعیان و اهل‌سنت نقل می‌کند؛ شیعیان تحقق سفر را به طی کردن هشت فرسخ و ابوحنیفه و یاران او به سه روز در سفر بودن و شافعی به پیمودن شانزده فرسخ وابسته می‌دانند.[۹]
کاربرد فقهی
بیان حکم در این آیه به گونه‌ای است که از آن وجوب فهمیده نمی‌شود: «گناهى بر شما نيست که نماز را کوتاه کنید». بر اساس آنچه در تفسیر تسنیم آمده است، فقهای امامیه شکستن نماز برای مسافر را واجب می‌دانند و خداوند در این آیه تنها در مقام بیان خطوط کلی احکام است و ما باید قیود هر حکم را در سنت جستجو کنیم.[۱۰] برخی دیگر گفته‌اند که این تعبیر برای از میان برداشتن توهمی است که در ذهن مسلمانان پدید آمده بود؛ ایشان از آن رو که به خواندن نماز تمام و چهاررکعتی عادت داشتند، تصور می‌کردند که شکسته خواندن نماز، موجب نقصانش خواهد شد.[۱۱]
در روایتی از امام صادق(ع)، زرارة بن أعین و محمد بن مسلم از ایشان در رابطه با این تعبیر می‌پرسند و امام در پاسخ این آیه را به آیه ۱۵۸ سوره بقره تشبیه می‌کنند که در آنجا خداوند حکم سعی صفا و مروه را نیز به همین شکل بیان می‌کند: «إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَائِرِ اللَّـهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا» ؛ بنابراین همانطور که سعی صفا و مروه واجب است، شکستن نماز در مسافرت نیز واجب است.[۱۲]
شافعی یکی از امامان مذاهب چهارگانه اهل‌سنت، بر اساس همین تعبیر، شکستن نماز را در سفر جایز دانسته و مکلف را در تمام و یا شکسته خواندن نمازش مختار می‌داند.[۱۳]
بررسی قید ترس
برخی گفته‌اند که در این آیه تعبیر «إِنْ خِفْتُمْ أَن يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا ؛ اگر بيم داشتيد آنان كه كفر ورزيده‌اند به شما آزار برسانند»، نشان می‌دهد که خداوند تنها در مقام بیان نماز خوف است.[۱۴]
به نظر علامه طباطبائی ایرادی وجود ندارد که بگوییم این آیه تنها در مقام بیان حکم سفری است که آمیخته به ترس باشد؛ چرا که حکم سایر مصادیق سفر در سنت بیان شده است.[۱۵] حتی برخی ادعا کردند که نماز شکسته ابتدا با نماز خوف تشریع شد و بعد از آن به موارد دیگر از جمله نماز مسافر عمومیت یافت.[۱۶]
برخی نیز گفته‌اند که این قیدِ ترس ناظر به سفرهای صدر اسلام است که غالبا به ترس آمیخته بود و به اصطلاح اصولی، قید غالبی است؛ چنین قیدی حکم بیان شده در آیه را به موارد ترس محدود نمی‌کند.[۱۷]
در تفسیر البرهان، روایاتی در ارتباط با این آیه نقل شده که موضوع آیه را نماز مسافر می‌شمارد و برخی دیگر از روایات به نماز خوف هم به عنوان موضوعی برای آیه تصریح می‌کنند.[۱۸]
پانویس
منابع
- ابن‌عاشور، محمد بن طاهر، التحریر و التنویر، بیروت، مؤسسة التاریخ.
- بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی تفسیر القرآن، تهران، بنیاد بعثت، ۱۴۱۶ق.
- بهرام‌پور، ابوالفضل، نسیم حیات، قم، مؤسسه انتشارات هجرت، ۱۳۸۹ش.
- بیضاوی، عبدالله بن عمر، أنوار التنزیل و أسرار التأویل، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۱۸ق.
- جوادی آملی، عبدالله، تسنیم، قم، اسراء، ۱۳۸۹ش.
- خراسانی، علی، «آیات نامدار»، دائرة المعارف قرآن کریم، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۲ش.
- طباطبائی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصرخسرو، ۱۳۷۲ش.
- طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
- فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۲۰ق.
- کاشانی، ملافتح‌الله، زبدة التفاسیر، قم، مؤسسة المعارف الإسلامیه، ۱۴۲۳ق.
- مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالأنوار ألجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیه، ۱۳۷۴ش.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۶، ص۷۰ ؛ «آیات نامدار»، ص۳۹۵.
- ↑ ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، ۱۴۲۰ق، ج۴، ص۲۳۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۴، ص۹۴ ؛ طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۶۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۴، ص۹۵.
- ↑ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۹ش، ج۲۰، ص۲۶۷.
- ↑ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۹، ج۲۰، ص۲۸۷.
- ↑ فخر رازی، مفاتیح‌الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۲۰۰.
- ↑ طبرسی، مجمع‌البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۵۳.
- ↑ طوسی، تبیان، دار إحیاء التراث العربی، ج۳، ص۳۰۸.
- ↑ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۹، ج۲۰، ص۲۶۸.
- ↑ شریف کاشانی، زبدة التفاسیر، ۱۴۲۳ق، ج۲، ص۱۳۷.
- ↑ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۶۳.
- ↑ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۲۰۰.
- ↑ بهرام‌پور، نسیم حیات، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص۱۶۱ ؛ طوسی، تبیان، دار إحیاء التراث العربی، ج۳، ص۳۰۸.
- ↑ طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۶۱.
- ↑ بهرام‌پور، نسیم حیات، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص۱۶۰.
- ↑ بیضاوی، أنوار التنزیل، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۹۳ ؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۹۵.
- ↑ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۱۶۴ و ۱۶۵.