یوم التلاق
(تغییرمسیر از یوم تلاق)
یَوْمُ التَّلاق، به معنای روز ملاقات از اسامی روز قیامت است. این اصطلاح در آیه ۱۵ سوره غافر آمده است. برای یوم التلاق ۵ معنا ذکر شده است: ۱-ملاقات ساکنان زمین و آسمان، ۲-ملاقات روح و جسم، ۳-ملاقات همه امتها از اولین تا آخرین، ۴-ملاقات انسان با اعمال خود و ۵-ملاقات با خداوند.
در قرآن
این اصطلاح یکبار در قرآن آمده است.
رَفِیعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ یُلْقِى الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلىَ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِیُنذِرَ یَوْمَ التَّلَاق.
ترجمه: خدایى که داراى درجاتى بلند و صاحب عرش است روح را که از فرمان خودش است بر هر کس از بندگانش بخواهد نازل و القا مى کند تا مردم را از روز دیدار بترساند. [۱]
معنای تلاق
تلاق به معنای ملاقات و روبرو شدن با چیزی است.[۲]
چند معنا برای تلاق در این آیه بیان شده است:
- روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است که منظور از یَوْمَ التَّلاق روزى است که ساکنان آسمان و زمین بههم مىرسند.[۳]
- شیخ مفید یوم التلاق را همان روز حشر و روز ملاقات ارواح و اجسام در قیامت معنا کرده است.[۴]
- منظور ملاقات همگانی و عمومی است میان زمینیان و آسمانیان، گذشتگان و آیندگان، ظالم و مظلوم، خالق و مخلوق، انسانها با اعمالشان، ارواح و اجساد.[۵] همانطور که در جای دیگری از قرآن میخوانیم: إِنَّ الأَوَّلینَ وَ الآخِرینَ لَمَجمُوعُونَ إِلى میقاتِ یَومٍ مَعلُوم؛ ترجمه: به راستی که اولین و آخرین یقینا در روز قیامت که روز معلوم است جمع خواهند شد.[۶]
- منظور ملاقات با خداوند است.[۷] در سوره انشقاق آمده است: إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدحاً فَمُلاقیه؛ ترجمه: ای انسان! تو با تلاش و رنج بسوی پروردگارت میروی و او را ملاقات خواهی کرد. [۸]
- منظور روز تلاقی و ملاقات با اعمال است.[۹] در سوره آل عمران آمده است: یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُّحْضَرًا ؛ روزی که هر نفس آنچه از خیر عمل کرده را حاضر شده مییابد.[۱۰]
پانویس
- ↑ سوره غافر، آیه ۱۵.
- ↑ راغب اصفهانی، مفردات ألفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۷۴۵.
- ↑ شیخ صدوق، معانی الأخبار، ۱۴۰۳ق، ص۱۵۶.
- ↑ شیخ مفید، المسائل العکبریة، ۱۴۱۳ق، ص۴۲.
- ↑ شیخ بهایی، مفتاح الفلاح، ۱۴۰۵ق، ص۱۶۱.
- ↑ سوره واقعه، آیه ۴۹.
- ↑ شیخ بهایی، مفتاح الفلاح، ۱۴۰۵ق، ص۱۶۱.
- ↑ سوره انشقاق، آیه ۶.
- ↑ شیخ بهایی، مفتاح الفلاح، ۱۴۰۵ق، ص۱۶۱.
- ↑ سوره آل عمران، آیه ۳۰.
منابع
- راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات ألفاظ القرآن، بیروت، دار الشامیة، ۱۴۱۲ق.
- شیخ بهایی، محمد بن حسین، مفتاح الفلاح فی عمل الیوم و اللیلة من الواجبات و المستحبات، بیروت، نشر دار الأضواء، ۱۴۰۵ق.
- شیخ صدوق، محمد بن على، معانی الأخبار، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسین قم، ۱۴۰۳ق.
- شیخ مفید، محمد بن محمد، المسائل العکبریة، قم، الموتمر العالمی لالفیه الشیخ المفید، ۱۴۱۳ق.