یونس (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

'''یُونُس(ع)''' از [[پیامبران]] منسوب به [[بنی‌اسرائیل]] که به سبب ترک محل [[نبوت|رسالتش]] به امر خدا طعمه نهنگ شد. محل رسالت یونس در منطقه [[نینوا]] در شمال [[عراق]] بوده است. وی پس از نافرمانی اهالی نینوا و وعده [[عذاب]] الهی قوم خود را ترک کرد.

بر اساس متون تاریخی و [[حدیث|روایی]] [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در گفتگوی با [[عداس|عَدّاس]] مسیحی شخصیت یونس را ستوده است. مدفن یونس در نینوا در شمال [[عراق]] یا در نزدیکی [[الخلیل]] در [[فلسطین]] گزارش شده است. [[دعا|دعای]] حضرت یونس برای نجات خویش از شکم ماهی به [[ذکر یونسیه]] شهرت دارد.

یونس بن مَتی از نوادگان [[یعقوب (پیامبر)|یعقوب(ع)]]<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۴۷.</ref> یا فرزندش [[بنیامین|بِنْیامین]]، معرفی شده است.<ref>هاشمی بغدادی، المحبر، دارالآفاق الجدیدة، ص۳۸۸.</ref> از این‌رو او را از [[بنی‌اسرائیل]] دانسته‌اند.<ref>بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۹۷۸.</ref>

به فرمان خدا یونس به [[نینوا (شمال عراق)|نینوا]] محل زندگی [[بت‌پرست|بت‌پرستان]] فرستاد. مردم را به [[توحید]] دعوت کرد اما نپذیرفتند. [[خدا]] به اهالی نینوا در صورت نپذیرفتن توحید وعده [[عذاب]] داد. با رد پذیرش توحید، تاریخ عذاب برای آنان مشخص شد. یونس(ع) تاریخ عذاب را به قوم خود اعلام کرد و با دیدن نشانه‌‌های عذاب از شهر خارج شد. پادشاه نینوا با مشاهده نشانه‌های عذاب که از جمله آنها پدیدآمدن ابری سرخ‌تر از آتش در آسمان بود مردم را جمع کرد. برای آنکه اعلام کند حاضر است به خدا [[ایمان]] بیاورد دستور داد یونس را احضار کنند. پادشاه از انکار دعوت یونس برای ایمان به خدا و [[دروغ|دروغگو]] خواندن وی در گذشته اظهار پشیمانی کرد.<ref>بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۸۳-۵۸۵.</ref>

یونس پس از آنکه متوجه شد مردم برای ایمان به خدا دنبال او می‌گردند، به سبب آنکه مردم تا پیش از مشاهده نشانه‌های عذاب ایمان نیاورده بودند از ایمان آنان در آخرین لحظات به خشم آمد و راه دریا را پیش گرفت تا به وی دست پیدا نکنند.<ref>بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۸۳-۵۸۵.</ref>

نهنگی در وسط دریا برای گرفتن طعمه دور کشتی می‌گشت. سرنشینان کشتی با مشاهده این صحنه نگران شدند و به [[خدا]] پناه بردند. پس از آنکه دیدند نهنگ همچنان دور کشتی می‌گردد به یکدیگر گفتند بین ما کسی است که گناه بزرگی مرتکب شده است.<ref>بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۸۵-۵۸۷.</ref>  

یونس با شنیدن این سخنان، خود را به عنوان [[گناه|گناهکار]] معرفی کرد و گفت که نهنگ به دنبال او است برای همین از مردم خواست که وی را به دریا بیاندازند تا طعمه نهنگ شود تا کشتی از خطر حمله نهنگ در امان بماند. اما سرنشینان وقتی که متوجه شدند وی پیامبر است از این کار امتناع کردند.<ref> بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۸۵-۵۸۷.</ref> با حمله مجدد نهنگ به کشتی و درخواست مجدد یونس، آن‌ها تصمیم گرفتند برای انداختن یک نفر به عنوان طعمه نهنگ، قرعه بیاندازند. آن‌ها سه بار قرعه زدند و در هر مرتبه قرعه به یونس افتاد.<ref>بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۸۵-۵۸۷.</ref>

پس از انتخاب یونس، وی خود را به داخل دریا انداخت. نهنگ دهان خود را باز کرد و یونس را بلعید. [[خدا]] به نهنگ امر کرد که یونس غذای او نیست و او را اذیت نکند. یونس نیز در شکم نهنگ به [[نماز]] ایستاد. در [[قرآن]] آمده است اگر یونس از نمازگزاران نبود تا [[روز قیامت|قیامت]] در شکم نهنگ نگه‌ داشته می‌شد.<ref>بلعمی، تاریخنامه طبری، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۸۵-۵۸۷.</ref>