پرش به محتوا

اسرائیل (لقب)

از ویکی شیعه

اسرائیل لقب یعقوب پیامبر است. به گفته تفسیر مجمع البیان، اسرائيل در زبان عبری به‌معنای برگزیده خدا و یا بنده خدا است.[۱] شیخ طوسی اسرائیل را مرکب از اِسرا به معنای بنده و ئیل به معنی خدا دانسته و کلمه اسرائیل را به بنده خدا معنا کرده است.[۲] به گفته مفسران شیعه منظور از کلمه اسرائيل در آیه ۹۳ سوره آل‌عمران و آیه ۵۸ سوره مریم، یعقوب است.[۳] به همین جهت فرزندان و نسل یعقوب در قرآن بنی‌اسرائیل نامیده شده‌اند.[۴]

در تورات درباره نامیده‌شدن یعقوب به اسرائیل آمده که خداوند پس از کُشتی با یعقوب، به یعقوب گفت: رهایم کن، زیرا سپیده بردمیده است؛ ولی یعقوب گفت: رهایت نمی‌کنم، مگر اینكه مرا برکت دهی. خداوند به او گفت نامت چیست؟ گفت یعقوب؛ خدا گفت: دیگر تو را نه یعقوب، بلکه اسرائیل خواهند نامید، زیرا برابر خدا و برابر آدمیان نیرومند بودی و بر آنان غلبه کردی.[۵]

پانویس

  1. طبرسی، مجمع البیان، ج۱، ص۱۸۲.
  2. شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، دار احیاء التراث العربی، ج۱، ص۱۸۰.
  3. طبرسی، مجمع‌ البیان، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۳۴۴؛ سبحانی، منشور جاوید، مؤسسه امام صادق (عليه السلام)ـ قم،ج۱۱، ص۳۲۵.
  4. روحی، «سیمای بنی‌اسرائیل در قرآن و عهدین»، ۱۳۸۴ش، ص۵۸.
  5. عهد عتیق، ۱۳۹۳ش، ج۱، ص۲۳۴-۲۳۶.

منابع

  • روحی، ابوالفضل، «سیمای بنی‌اسرائیل در قرآن و عهدین»، در مجله معرفت، شماره ۹۵، آبان ۱۳۸۴ش.
  • سبحانی، جعفر، منشور جاوید، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۳۹۰ش.
  • شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.
  • طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۱۵ق.
  • عهد عتیق (ج۱: کتاب‌های شریعت یا تورات)، ترجمه پیروز سیار، تهران، نشر هرمس، ۱۳۹۳ش.