رحلت پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیخ مفید]]،<ref>شیخ مفید، المقنعه، ۱۴۱۳ق، ص۴۵۶.</ref> [[شیخ طوسی]]،<ref>طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۲.</ref> [[علامه حلی|علامه حلّی]]<ref>حلی، منتهی المطلب، ۱۴۱۲ق، ج۱۳، ص۲۵۹.</ref> و نویسندگانِ برخی منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] همچون [[صحیح البخاری (کتاب)|صحیح بخاری]]،<ref>بخاری، صحیح البخاری، ۱۴۲۲ق، ج۶، ص۹، حدیث ۴۴۲۸.</ref> سُنَن دارمی<ref>الدارمی، سنن الدارمی، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۲۰۷، ح ۶۸.</ref> و [[المستدرک علی الصحیحین (کتاب)|المستَدرک علی الصحیحین]]<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۶۱، حدیث ۴۳۹۵.</ref> به درگذشت پیامبر(ص) در اثر مسمومیت تصریح کرده‌اند. [[سید جعفر مرتضی عاملی|جعفر مرتضی عاملی]] از تاریخ‌شناس شیعه، از منابع شیعه و اهل‌سنت گزارش‌هایی دربارهٔ اقدامِ به [[ترور]] پیامبر گردآوری کرده<ref>عاملی، الصحیح من سیرة النبیّ الاعظم، ۱۳۸۵ش، ج۳۳، ص۱۴۱-۱۵۸.</ref> و معتقد به مسمومیت و [[شهادت]] پیامبر شده است.<ref>عاملی، الصحیح من سیرة النبیّ الاعظم، ۱۳۸۵ش، ج۳۳، ص۱۵۹.</ref> او عامل مسمومیت پیامبر را بعضی دشمنان داخلی می‌داند.<ref>عاملی، الصحیح من سیرة النبیّ الاعظم، ۱۳۸۵ش، ج۳۳، ص۱۵۹ـ۱۹۳.</ref> همانطور که در [[تفسیر عیاشی (کتاب)|تفسیر عَیّاشی]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که عامل مسمومیت پیامبر دو تن از [[همسران پیامبر(ص)|همسران حضرت]] بوده‌اند.<ref>عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۰۰.</ref>

ماجرای لَدود که برخی آن را [[حدیث موضوع|ساختگی]]<ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱۳، ص۳۲؛ نجمی، «داستانی دروغین درباره پیامبر اعظم(ص)»، ص۱۲۰.</ref> و برخی خرافی<ref>عاملی، الصحیح من سیرة النبی الاعظم، ۱۳۸۵ش، ج۳۲، ص۱۳۰.</ref> دانسته‌اند نیز از حوادث روزهای بیماری پیامبر اسلام است. در [[صحیح البخاری (کتاب)|صحیح بخاری]] و طبقات ابن‌سعد از [[عایشه]] نقل شده که در روزهای آخر عمر پیامبر که او از شدت بیماری از حال می‌رفت، لَدود (دارویی تلخ برای بیماران سینه‌پهلو) به دهان پیامبر ریختند، ولی پیامبر در آن حال اشاره کرد که این کار را نکنند. وقتی پیامبر حالش بهتر شد دستور داد به جز عمویش [[عباس بن عبدالمطلب|عباس]]، از آن دارو به دهان همه افراد حاضر در جلسه ریخته شود.<ref>بخاری، صحیح البخاری، ۱۴۲۲ق، ج۶، ص۱۴، حدیث ۴۴۵۸ و ج۷، ص۱۲۷، حدیث ۵۷۱۲؛ ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۱۸۱.</ref> [[محمدصادق نجمی|نجمی]] پژوهش‌گر شیعه احتمال داده است که جاعلان این حدیث به‌دنبال تأییدی برای اقدام [[عمر بن خطاب]] در [[ماجرای دوات و قلم]] بوده‌اند که پیامبر را به هذیان‌گویی متهم کرد.<ref>نجمی، «داستانی دروغین درباره پیامبر اعظم(ص)»، ص۱۲۰؛ نجمی، أضواء علی الصحیحین، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ص۲۶۴ .</ref>