وضوی ارتماسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ ۷ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۲۱
 | این مقاله یک نوشتار توصیفی درباره یک مفهوم فقهی است و نمیتواند معیاری برای اعمال دینی باشد. برای اعمال دینی به منابع دیگر مراجعه کنید. |
| بخشی از احکام عملی و فقهی |
|---|
 |
وُضوی اِرتِماسی از شیوه‌های وضو که پس از نیت،[۱] باید صورت و سپس دست‌ها به قصد وضو، داخل در آب شود.[۲] همچنین جایز است که وضوگیرنده اعضای وضو را در آب فرو برده، سپس نیت وضو کند و بعد از آن اعضای وضو را از آب بیرون آورد.[۳] در وضوی ارتماسی پس از فرو کردن صورت و دست‌ها در آب، مسح سر و پا انجام می‌شود.[۴]
ارتماس اصطلاحی فقهی به‌معنای فرو کردن سر یا دیگر اعضا در آب است.[۵] ترتیب در وضوی ارتماسی مانند وضوی غیرارتماسی است که ابتدا صورت، سپس دست راست و بعد دست چپ شسته می‌شود.[۱]
در وضوی ارتماسی صورت و دست‌ها از بالا به پایین شسته می‌شود؛ صورت از طرف پیشانی و دست‌ها از آرنج در آب فرو می‌رود. البته اگر هنگام بیرون آوردن دست و صورت از آب، قصد وضو کند باید صورت را از طرف پیشانی و دست‌ها را از طرف آرنج بیرون آورد.[۶]
به فتوای امام خمینی در وضوی ارتماسی تنها دو بار می‌توان دست و صورت را در آب فرو کرد؛ مرتبه اول واجب، و مرتبه دوم جایز است و بیش از آن جایز نیست.[۷] شستن برخی از اعضا به‌صورت ارتماسی و بعضی دیگر به‌صورت ترتیبی جایز دانسته شده است.[۸]
برخی فقیهان برای اینکه مسح سر و پاها در وضوی ارتماسی با آب وضو باشد، شرط‌هایی را قرار داده‌اند که در صورت نبود آنها، وضوی ارتماسی صحیح نیست:
- امام خمینی معتقد بود برای آنکه مسح سر و پاها با آب وضو انجام گیرد، وضوی ارتماسی تنها زمانی است که دست‌ها در آب قرار گرفته و سپس نیت وضو کند و بعد دست‌ها را از آب بیرون بیاورد.[۹]
- سید ابوالقاسم خوئی و میرزا جواد تبریزی معتقد بودند دست چپ را نمی‌توان به‌صورت ارتماسی شست.[۱۰]
- سید علی سیستانی مسح با خیسی دستی که به‌صورت ارتماسی شسته شده را دارای اشکال نمی‌داند، ولی آن را خلاف احتیاط تلقی کرده است.[۱۱]
- ناصر مکارم شیرازی معتقد است وضوگیرنده باید در هنگامِ وضوی ارتماسیِ دست راست و چپ، قصد کند که بعد از خارج کردن آن از آب تا وقتی که آب روی دست‌ها جریان دارد، جزو وضو باشد.[۱۲]
جستارهای وابسته
پانویس
منابع
- امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل (محشی)، (همراه با فتاوای فقهای بزرگ)، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۲۴ق.
- امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل، محقق، مسلم قلی‌پور گیلانی، بی‌جا، بی‌نا، ۱۴۲۶ق.
- امام خمینی، سید روح‌الله، رساله نجاة العباد، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش.
- بهجت، محمدتقی، رساله توضیح المسائل، قم، انتشارات شفق، ۱۴۲۸ق.
- خامنه‌ای، علی، اجوبة الاستفتاءات، قم، مرکز نشر آیت الله خامنه‌ای، ۱۴۲۴ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، رساله توضیح المسائل، قم، انتشارات مدرسه امام علی بن ابی‌طالب، ۱۴۲۹ق.
- میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن، جامع الشتات فی اجوبة السؤالات، تهران، کیهان، ۱۴۱۳ق.
- موسسه دائره المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه مطابق با مذاهب اهل بیت، زیرنظر: محمود هاشمی شاهرودی، قم، مؤسسة دائرة المعارف اسلامی، ۱۴۲۶ق.
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ میرزای قمی، جامع الشتات، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۲.
- ↑ بهجت، رساله توضیح المسائل، ۱۴۲۸ق، ص۵۳.
- ↑ امام خمینی، توضیح المسائل، ۱۴۲۶ق، ص۶۱.
- ↑ خامنه‌ای، اجوبة الاستفتائات، ۱۴۲۴ق، ص۲۱.
- ↑ موسسه دائره المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۳۴۶.
- ↑ مکارم شیرازی، رساله توضیح المسائل، ۱۴۲۹ق، ص۶۰.
- ↑ امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۹۹.
- ↑ موسسه دائره المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ امام خمینی. رساله نجاة العباد، ۱۳۸۵ش، ص۲۰.
- ↑ امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۶۰.
- ↑ امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۶۰.
- ↑ امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۶۱.