یوم الهدم: تفاوت میان نسخه‌ها
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز انتقال مطالب از صفحه تخریب بقیع |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز تمیزکاری |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''یَومُ الهَدم''' (روز تخریب) سالروز [[تخریب بقیع]] است. در [[هشتم شوال]] [[سال ۱۳۴۴ هجری قمری|۱۳۴۴ق]]، [[وهابیان|وهابیون]] به مدینه حمله کردند و برخی از اماکن اسلامی از جمله [[بقعه‌های بقیع]] را تخریب کردند. | '''یَومُ الهَدم''' (روز تخریب) سالروز [[تخریب بقیع]] است. در [[هشتم شوال]] [[سال ۱۳۴۴ هجری قمری|۱۳۴۴ق]]، [[وهابیان|وهابیون]] به مدینه حمله کردند و برخی از اماکن اسلامی از جمله [[بقعه‌های بقیع]] را تخریب کردند. | ||
[[شیعیان]]، در سال‌گشت این واقعه مجالسی برگزار می‌کنند و به مرثیه‌خوانی و یادآوری حادثه تخریب بقیع می‌پردازند.{{مدرک}}<br /> | [[شیعیان]]، در سال‌گشت این واقعه مجالسی برگزار می‌کنند و به مرثیه‌خوانی و یادآوری حادثه تخریب بقیع می‌پردازند.{{مدرک}}<br /> | ||
وهابیان در [[صفر]] [[سال ۱۳۴۴ هجری قمری|۱۳۴۴ قمری]] به مدینه حمله کردند.<ref>ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> در این حمله، خسارت‌هایی به حرم نبوی و اماکن مذهبی وارد شد.<ref>ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> هفت ماه بعد، در [[رمضان]] ۱۳۴۴ق، شیخ عبدالله بن بُلَیهد (۱۲۸۴-۱۳۵۹ق) که از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۵ق، قاضی القضات مکه بود،<ref>زرکلی، الأعلام، ج۴، ص۹۱.</ref> وارد مدینه شد و با استفتائی از مفتیان مدینه، حکم تخریب قبور را دریافت کرد.<ref>البلاغی، الردَ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۳۹-۴۱؛ ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.</ref> بدین ترتیب در [[۸ شوال]] ۱۳۴۴ق، [[بقعه‌های بقیع]] تخریب شد.<ref>نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۶ش، ص۵۱.</ref> بر اساس اسناد موجود، پس از تخریب، ملک عبدالعزیز، پادشاه عربستان، در نامه‌ای به تاریخ ۱۲ شوال ۱۳۴۴ق خطاب به عبدالله بن بلیهد، اقدامات وی در این باره را تحسین کرد.<ref>[http://www.alriyadh.com/965193 العساف، «عبدالله بن سلیمان البلیهد.. القاضی والمستشار فی زمن التأسیس».]</ref> | |||
البته وهابیان در [[سال ۱۲۲۰ قمری]]، [[مدینه]] را محاصره کرده بودند. در این حمله به دستور [[سعود بن عبدالعزیز]]، [[بقعه‌های بقیع|بارگاه امامان چهارگانه]] و گنبد [[حضرت فاطمه(س)]] موسوم به [[بیت الاحزان]] تخریب شده یا خسارت جدی به آنها وارد شد.<ref>جبرتی، عجائب الآثار، دارالجیل، ج۳، ص۹۱.</ref> به گزارش عبدالرحمن جَبَرتی، نیروهای وهابی پس از یک سال و نیم محاصره و ایجاد قحطی در مدینه وارد شهر شدند و جز [[مسجد نبوی|مرقد نبوی]] دیگر بارگاه‌ها را از میان بردند.<ref>جبرتی، عجائب الآثار، دارالجیل، ج۳، ص۹۱.</ref> برخی از بارگاه‌ها در سال ۱۲۳۴ق. به دستور سلطان محمود ثانی (حکومت: ۱۲۲۳-۱۲۵۵ق.) بازسازی شده بود.<ref>جعفریان، پنجاه سفرنامه، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۱۹۶.</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۹ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۲۲
یَومُ الهَدم (روز تخریب) سالروز تخریب بقیع است. در هشتم شوال ۱۳۴۴ق، وهابیون به مدینه حمله کردند و برخی از اماکن اسلامی از جمله بقعه‌های بقیع را تخریب کردند.
شیعیان، در سال‌گشت این واقعه مجالسی برگزار می‌کنند و به مرثیه‌خوانی و یادآوری حادثه تخریب بقیع می‌پردازند.
وهابیان در صفر ۱۳۴۴ قمری به مدینه حمله کردند.[۱] در این حمله، خسارت‌هایی به حرم نبوی و اماکن مذهبی وارد شد.[۲] هفت ماه بعد، در رمضان ۱۳۴۴ق، شیخ عبدالله بن بُلَیهد (۱۲۸۴-۱۳۵۹ق) که از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۵ق، قاضی القضات مکه بود،[۳] وارد مدینه شد و با استفتائی از مفتیان مدینه، حکم تخریب قبور را دریافت کرد.[۴] بدین ترتیب در ۸ شوال ۱۳۴۴ق، بقعه‌های بقیع تخریب شد.[۵] بر اساس اسناد موجود، پس از تخریب، ملک عبدالعزیز، پادشاه عربستان، در نامه‌ای به تاریخ ۱۲ شوال ۱۳۴۴ق خطاب به عبدالله بن بلیهد، اقدامات وی در این باره را تحسین کرد.[۶]
البته وهابیان در سال ۱۲۲۰ قمری، مدینه را محاصره کرده بودند. در این حمله به دستور سعود بن عبدالعزیز، بارگاه امامان چهارگانه و گنبد حضرت فاطمه(س) موسوم به بیت الاحزان تخریب شده یا خسارت جدی به آنها وارد شد.[۷] به گزارش عبدالرحمن جَبَرتی، نیروهای وهابی پس از یک سال و نیم محاصره و ایجاد قحطی در مدینه وارد شهر شدند و جز مرقد نبوی دیگر بارگاه‌ها را از میان بردند.[۸] برخی از بارگاه‌ها در سال ۱۲۳۴ق. به دستور سلطان محمود ثانی (حکومت: ۱۲۲۳-۱۲۵۵ق.) بازسازی شده بود.[۹]
پانویس
- ↑ ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.
- ↑ ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.
- ↑ زرکلی، الأعلام، ج۴، ص۹۱.
- ↑ البلاغی، الردَ علی الوهابیة، ۱۴۱۹ق، ص۳۹-۴۱؛ ماجری، البقیع قصة التدمیر، ۱۴۱۱ق، ص۱۱۳-۱۳۹؛ امینی، بقیع الغرقد، ۱۳۸۶ش، ص۴۹.
- ↑ نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۶ش، ص۵۱.
- ↑ العساف، «عبدالله بن سلیمان البلیهد.. القاضی والمستشار فی زمن التأسیس».
- ↑ جبرتی، عجائب الآثار، دارالجیل، ج۳، ص۹۱.
- ↑ جبرتی، عجائب الآثار، دارالجیل، ج۳، ص۹۱.
- ↑ جعفریان، پنجاه سفرنامه، ۱۳۸۹ش، ج۳، ص۱۹۶.
منابع
- امینی، محمدامین، بقیع الغرقد فی دراسة شامله، تهران، مشعر، ۱۴۲۸ق.
- جبرتی، عبدالرحمان، عجائب الآثار، بیروت، دارالجیل.
- جعفریان، رسول، پنجاه سفرنامه حج قاجاری، تهران، نشر علم، ۱۳۸۹ش.
- سِباعي، أحمد، تأریخ مکّة، مکة المكرمة، مطابع الصفا، چاپ دوم، ۱۴۲۰ق.
- عبدالله بن عبدالرحمن بن صالح، خزانة التواریخ النجدیه، آل سبام، ۱۴۱۹ق.