کوه رضوی

کوه رَضْویٰ، کوهی در نزدیکی مدینه که در برخی روایات شیعه محل زندگی امام مهدی(عج) در دوران غیبت معرفی شده است.^[۱] در فرازی از دعای ندبه نیز به این کوه اشاره شده است:

لَیتَ شِعْرِی أَینَ اسْتَقَرَّتْ بِک النَّوَی بَلْ أیُّ أَرْضٍ تُقِلُّک أَوْ ثَرَی، أَ بِرَضْوَی أَوْ غَیرِهَا أَمْ ذِی طُوًی (ای کاش می‌دانستم که در کجا مسکن گزیده‌ای؟ و در کدام سرزمین تو را بجویم؟ آیا در کوه رضوی هستی؟ یا غیر آن یا در ذی طوی؟»^[۲])

کوه رضوی از کوه‌های تهامه است^[۳] که بین مکه و مدینه^[۴] و در شمال شرقی شهر ینبع البحر واقع شده است.^[۵] این کوه به رنگ سرخ و مشرف به ساحل است. میان کوه و دریا هیچ آبادی نیست.^[۶] گفته شده است رضوی کوهی بلند است که آب و درختان زیادی دارد.^[۷]

در روایات اشاره‌هایی به کوه رضوی شده است.^[۸] برای نمونه در روایتی آمده است که کوه رضوی، که خداوند از آن کوه خشنود باشد، کوهی است که ما را دوست دارد.^[۹] رضوی از کوه‌های بهشت معرفی شده است.^[۱۰]

معتقدین به مهدویتِ محمد بن حنفیه معتقدند او در این کوه زندگی می‌کند.^[۱۱] محمد بن عبدالله بن حسن ملقب به نفس زکیه نیز در عهد منصور عباسی مدتی در کوه رضوی مخفی شده بود.^[۱۲]

پانویس

↑ شیخ طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۱۶۳.
↑ ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۵۸۱.
↑ حمیری، الروض المعطار، ۱۹۸۴م، ص۲۶۹.
↑ بغدادی، مراصد الاطلاع، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۲۰.
↑ سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۰و۸۱.
↑ شراب، المعالم الاثیره، ۱۴۱۱ق، ص۱۲۹.
↑ حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۳، ص۵۱.
↑ نگاه کنید به:‌ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۲۸۹" سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۱.
↑ سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۱.
↑ سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۱.
↑ حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۳، ص۵۱؛ بغدادی، مراصد الاطلاع، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۲۰؛ حمیری، الروض المعطار، ۱۹۸۴م، ص۲۶۹.
↑ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۷، ص۵۳۵.

منابع

ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، مصحح: قیومی اصفهانی، جواد، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۹ق.
بغدادی، عبدالمؤمن بن عبدالحق، مراصد الاطلاع علی اسماء الامکنة و البقاع، بیروت، دارالجیل، ۱۴۱۲ق.
حر عاملی، محمدحسن، وسائل الشیعه، الناشر مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث ـ قم، بی تا.
حموی بغدادی، یاقوت، معجم البلدان، بیروت، دارصادر، ۱۹۹۵م.
حمیری، محمد بن عبدالمنعم، الروض المعطار فی خبر الاقطار، بیروت، مکتبه لبنان، ۱۹۸۴م.
شراب، محمد محمدحسن، المعالم الأثیرة فی السنة و السیرة، دمشق، دارالقلم، ۱۴۱۱ق.
شیخ صدوق، محمد بن علی بن بابویه، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، دار الشریف الرضی، ۱۴۰۶ق
شیخ طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، مصحح: تهرانی، عبادالله و ناصح، علی احمد، قم، دارالمعارف الإسلامیة، ۱۴۱۱ق.
طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، دارالتراث، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
سمهودی، علي بن عبد الله، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى‌، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۹ق.

[1] شیخ طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۱۶۳.

[2] ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۵۸۱.

[3] حمیری، الروض المعطار، ۱۹۸۴م، ص۲۶۹.

[4] بغدادی، مراصد الاطلاع، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۲۰.

[5] سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۰و۸۱.

[6] شراب، المعالم الاثیره، ۱۴۱۱ق، ص۱۲۹.

[7] حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۳، ص۵۱.

[8] نگاه کنید به:‌ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۲۸۹" سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۱.

[9] سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۱.

[10] سمهودی، وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفى، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۸۱.

[11] حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۳، ص۵۱؛ بغدادی، مراصد الاطلاع، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۲۰؛ حمیری، الروض المعطار، ۱۹۸۴م، ص۲۶۹.

[12] طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۷، ص۵۳۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]