سید محمدمهدی بحرالعلوم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید محمدمهدی بحرالعلوم''' ([[سال ۱۱۵۵ هجری قمری|۱۱۵۵]]-[[سال ۱۲۱۲ هجری قمری|۱۲۱۲ق]]) از [[مرجع تقلید|مراجع تقلید]] و عهده‌دار ریاست عامه [[شیعه|شیعیان]] در [[قرن دوازدهم هجری قمری|قرن دوازدهم]] و [[سیزدهم هجری قمری]] بود. بحرالعلوم در علوم مختلفی چون [[فقه]]، [[اصول فقه|اصول]]، [[حدیث]]، [[کلام اسلامی|کلام]]، [[تفسیر]] و [[علم رجال|رجال]] تبحر داشت. او از شاگردان [[محمدباقر بهبهانی|وحید بهبهانی]] و [[سید محمدمهدی خراسانی|میرزا محمدمهدی خراسانی]] است. خراسانی او را به سبب مقام شامخ علمی‌اش، بحرالعلوم خواند. این لقب که پیش از آن به کسی داده نشده بود، بعدها عنوان خاندان وی شد که تا امروز به آن شهرت دارند.

سید محمدمهدی بن مرتضی بن محمد بروجردی طباطبایی بحرالعلوم، در [[عید فطر]] سال ۱۱۵۵ق در [[کربلا]] متولد شد. پدر و اجدادش از عالمان دین بودند. مادرِ پدربزرگ او از نسل [[محمدتقی مجلسی|مجلسی اول]] بود و به‌همین دلیل ، بحرالعلوم از مجلسی اول به‌عنوان جدّ و از [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] به‌عنوان دایی خود یاد می‌کند.<ref>قمی، الکنی والالقاب، ج۲، ص۶۲</ref>

بحرالعلوم تحصیلات خود را در کربلا و نزد پدر و [[یوسف بن احمد بحرانی|یوسف بحرانی]] صاحب [[الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهرة (کتاب)|حدائق]] آغاز کرد و بعد به [[نجف]] رفت و نزد [[مهدی بن محمد فتونی عاملی]]، [[محمدتقی دورقی]] و [[محمدباقر هزارجریبی]] به کسب علم پرداخت. سپس به [[کربلا]] بازگشت و در درس [[محمدباقر بهبهانی|وحید بهبهانی]] شرکت کرد.<ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۳۴؛ حبیب‌آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۶.</ref> او در سال ۱۱۸۶ق به [[مشهد]] سفر کرد و هفت سال در آنجا اقامت گزید. در این مدت گذشته از شرکت در مجالس علمی و مباحثه با علما، نزد [[سید محمدمهدی خراسانی|میرزا محمدمهدی خراسانی]] به فراگیری [[فلسفه اسلامی|فلسفه]] پرداخت و میرزا محمدمهدی او را به سبب مقام علمی‌اش بحرالعلوم (دریای دانش‌ها) خواند. این لقب که پیش از آن به کسی داده نشده بود، بعدها عنوان خاندان وی شد که تا امروز به آن شهرت دارند.<ref> بحرالعلوم، الفوائد الرجالیة، ۱۳۶۳ش، ج۱، مقدمه، ص۴۳؛ امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹.</ref>

پس از آنکه وحید بهبهانی به علت کهولت سن درسش را تعطیل کرد، بحرالعلوم به توصیه استاد به نجف بازگشت و در آنجا حوزه درسی تشکیل داد. سید بحرالعلوم در ۱۱۹۳ق به [[حج]] رفت و در مدت دو سالی که در [[حجاز]] بود، گذشته از اقدامات دینی، به تدریس فقه [[مذاهب چهارگانه اهل سنت|مذاهب اربعه]] پرداخت و افراد بسیاری در حلقه درسی او شرکت کردند.<ref>حبیب آبادی، مكارم الآثار، ج۲، ص۴۱۷.</ref>

در دوران ریاست عامّه بحرالعلوم در مسایل فتوایی مردم را به [[تقلید (فقه)|تقلید]] از [[جعفر کاشف‌الغطاء|شیخ جعفر نجفی]] رهنمون کرد. برای [[قضاوت|قضا]] و رسیدگی به خصومات، شیخ محی‌الدین را معرفی نمود. برای اقامه جماعت، [[شیخ حسین نجف]] عالم و زاهد و امام جماعت [[مسجد هندی (نجف)|مسجد هندی]] را منصوب کرد. همچنین شاگردش [[سید محمدجواد عاملی|سید جواد عاملی]] مؤلف [[مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامة (کتاب)|مفتاح الکرامه]]، را به تدوین کتب، از جمله تقریرات درس خود او که محور آن [[کتاب وافی]] [[محمدمحسن فیض کاشانی|فیض کاشانی]] بود، تشویق کرد.

معاصران بحرالعلوم به مقام علم و [[تقوا|تقوای]] او اذعان کرده‌اند. استاد او، [[محمدباقر بهبهانی|وحید بهبهانی]]، در سال‌های پایانی عمر، در مسایل فقهی از او نظرخواهی می‌کرد.<ref> حبیب‌آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۶.</ref>

خبر تشرف وی به حضور [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|امام زمان(عج)]] به حد [[تواتر]] رسیده است و اصل این تشرف را هیچ‌یک از دانشمندان معاصر یا متأخر از او، انکار نکرده‌اند.<ref>حبیب‌آبادی، مكارم الآثار، ج۲، ص۴۱۸.</ref> [[سید محمدحسین حسینی تهرانی]] گفته است از بعضی از كلمات‌ بزرگان‌ استفاده‌ می‌شود كه‌ باب‌ امكان‌ تشرّف‌ به‌ خدمت‌ امام زمان(َع) پيوسته‌ برای او باز بوده‌ است‌.<ref>رساله سير و سلوك منسوب به بحرالعلوم، ص۲۱.</ref> همچنین از سید محمدحسن الهی برادر [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] نقل شده که روح‌ بسياری از علما را حاضر كرديم‌ و از آنها سؤالاتی نموديم‌ مگر روح‌ [[سید ابن طاووس]] و روح سيد مهدی بحرالعلوم‌ را. اين‌ دو نفر گفته‌ بودند: ما وقف‌ خدمت‌ حضرت‌ اميرالمؤمنين‌(ع) هستيم‌، و ابداً مجالی برای پائين‌ آمدن‌ نداريم‌.<ref>طهرانی، معادشناسی، ج۱، ص۱۸۶</ref>

*[[الدرة النجفیة|الدرّة النجفیة]]، که در آن دو باب [[طهارت]] و [[نماز|صلاة]] در بیش از ۲۰۰۰ بیت به نظم درآمده

* [[رساله سیر و سلوک (کتاب)|رساله سیر و سلوک]]، کتابی به فارسی در آداب سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم.<ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱۲، ص۲۸۴.</ref> در صحت انتساب این رساله به سیدبحرالعلوم اختلاف است.<ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱۲، ص۲۸۴.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبائی]] و استادش [[سید علی قاضی طباطبایی|سید علی قاضی]] این رساله را نوشته بحرالعلوم می‌دانسته‌اند.<ref>حسینی طهرانی، شرح رساله سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم، مقدمه، ص۱۷.</ref> اما [[سید محسن امین]] انتساب این رساله را به بحرالعلوم رد می‌کند.<ref>امین، اعیان الشیعه، ج۱۰، ص۱۶۰.</ref><ref>حسینی طهرانی، شرح رساله سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم، مقدمه، ص۱۶.</ref>

*دیوان شعر، که بیش از ۱۰۰۰ بیت بوده و بیشتر در مدح و رثای [[اهل‌البیت علیهم‌السلام|اهل بیت(ع)]] است.<ref>امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۶۰؛ آقابزرگ طهرانی، ج۲۱، ص۸۱؛ حبیب‌آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۹-۴۲۱؛ زرکلی، الاعلام، ۱۹۸۶م، ج۷، ص۱۱۳</ref>