بهشت فردوس

بهشت فردوس بالاترین و بهترین مرتبه بهشت است. این بخش از بهشت اختصاص به افرادی دارد که درجه والایی از ایمان و عمل صالح را داشته باشند. براساس روایات، نور این بهشت از نور پروردگار است و رودهای چهارگانه بهشت از آن سرچشمه می‌گیرد.

معنا

کلمه فردوس در لغت به معنای باغ و بهشت می‌باشد. فردوس را در اصطلاح بهترین مرتبه بهشت دانسته‌اند که در بالاترین قسمت بهشت قرار گرفته و در بالای آن عرش الهی است.

این کلمه دوبار در قرآن استفاده شده است. پیامبر اسلام توصیه کرده‌اند زمانی که از خداوند چیزی درخواست می‌کنید، بهشت فردوس را درخواست کنید.

توصیفات

براساس روایات، دیوارهای بهشت فردوس از نور می‌باشد و نور غرفه‌ها و اتاق‌هایش از نور پروردگار است. در بهشت فردوس، دو قصر سفید و زرد وجود دارد که یکی برای پیامبر اسلام و خاندانش و دیگری برای حضرت ابراهیم و خاندانش است.

روایتی از پیامبر اسلام(ص) نقل شده که بهشت فردوس را بهترین بخش بهشت دانسته که رودهای چهارگانه بهشت از آن‌ جاری می‌شود. امام رضا(ع)‌ نیز از قصری در این بهشت سخن گفته که با جواهرات مختلف زینت داده شده، خاکش خوشبو است، انواع درختان و پرندگان خوش‌صدا را دارد.

ساکنان

در آیات و روایات، مصادیق مختلفی برای ساکنان بهشت فردوس ذکر شده است. در سوره کهف بهشت فردوس را برای افرادی دانسته که ایمان داشته و عمل صالح انجام دهند. در سوره مومنون افراد امانت‌دار که به عهد خود پایبند هستند و بر نماز خود مواظبت می‌کنند، را وارثان بهشت فردوس دانسته است. در روایات از افرادی که امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند نیز به عنوان افرادی که به بهشت فردوس می‌روند یاد شده است.

در روایتی از پیامبر اسلام و خاندانش و ابراهیم(ع) و خاندانش به عنوان افرادی که در این بهشت قرار می‌گیرند، نام برده شده است. حضرت فاطمه(س) پس از وفات پیامبر(ص) ایشان را فردی می‌داند که بهشت فردوس جایگاه او است.

برخی محققان معتقدند در مجموع می‌توان درجه والای ایمان و عمل صالح را معیار برای ساکن شدن در بهشت فردوس قرار داد.

بهشت فردوس در ادبیات فارسی

بسیاری از شاعران در اشعار خود از بهشت فردوس یاد کرده‌اند:الگو:شعر۲ الگو:شعر۲ الگو:شعر۲ الگو:شعر۲

جستارهای وابسته

• جنة الخلد
• بهشت عدن
• جنة المأوی

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

• ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق و مصحح: جمال الدین میردامادی، بیروت، دارالفکر، دارصادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.
• دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه.
• شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح، علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.
• شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
• طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، چاپ سوم، ۱۳۹۰ق.
• طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، محمد جواد بلاغی، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ق.
• طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، جامع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دارالمعرفة، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
• عریضی، علی بن جعفر، مسائل علی بن جعفر و مستدرکاتها، قم، مؤسسة آل البیت علیهم السلام، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.
• فخر رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، بیروت،‌ دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق.
• مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.