میرزا حبیب‌الله خویی، (۱۲۶۵ ـ ۱۳۲۴ق) فقیه، ملقب به امین الرعایا از فقیهان شیعه و شارحان نهج البلاغه در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری. وی از شاگردان میرزا حبیب الله رشتی، میرزای شیرازی و سید حسین کوه کمره‌ای بود. مهم‌ترین اثرش کتاب منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه است. میرزا حبیب‌الله با همین کتاب، در میان اهل علم معروف شده است.
 | |
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | میرحبیب الله بن محمد هاشمی موسوی خویی |
| لقب | أمین الرعایا |
| تاریخ تولد | ۱۲۶۵ق |
| تاریخ وفات | ۱۳۲۴ق |
| محل دفن | حرم عبدالعظیم حسنی |
| شهر وفات | تهران |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | سید حسین کوه کمره ای • میرزا حبیب‌الله رشتی • سید محمدحسن شیرازی • میرزا خلیل تهرانی |
| محل تحصیل | ایران • نجف |
| تألیفات | شرح عوامل • تعلیقه‌ای بر فرائد الاصول • تحفه الصائیمن فی شرح ادعیه الثلاثین • رساله فی ردّ الصوفیه • منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه |
تولد و درگذشت
ثقه الاسلام تبریزی[۱] از خود میرزا حبیب‌الله نقل می‌کند که او در سال ۱۲۶۵ق[۲] در شهر خوی[۳] و در خانواده‌ای ثروتمند و محترم[۴] به دنیا آمد. آقا بزرگ طهرانی[۵] زرکلی[۶] و حسینی[۷] سال وفات او را ۱۳۲۴ و امین[۸] و امینی[۹] سال ۱۳۲۶ را سال درگذشت میرزا حبیب الله ذکر کرده‌اند. او در تهران درگذشت و پیکرش را در حرم عبدالعظیم حسنی در ری به خاک سپردند.[۱۰]
تحصیلات
خویی بیست سال داشت که برای تحصیل علوم دینی به نجف رفت[۱۱] و از محضر استادانی چون میرزا حبیب الله رشتی، میرزای شیرازی[۱۲] و سید حسین کوه کمره ای معروف به سید حسین ترک (متوفی ۱۲۹۹)[۱۳] بهره‌مند شد. ثقه الاسلام تبریزی[۱۴] همچنین ملاعلی، فرزند حاج میرزا خلیل طهرانی (متوفی ۱۲۹۷)، را در شمار استادان او نام برده است.
میرزا حبیب الله در ۱۲۹۱، پس از حدود پنج سال تحصیل در نجف، به زادگاهش بازگشت.[۱۵]
نگارش شرح نهج البلاغه
به گفتۀ سید عبدالزهراء حسینی[۱۶]، او در پی برخی اختلافات مالی میان پدرش و شخصی دیگر و اظهار رأی به نفع طرف مقابل که موجب رنجش پدرش شد، گوشۀ عزلت گزید و همت خویش را مصروف نوشتن شرحی بر نهج البلاغه کرد، اما پیش از آن که تألیف خود را به پایان برساند و پس از عرضۀ بخش‌هایی از آن به مظفرالدین شاه قاجار (حکومت: ۱۳۱۳-۱۳۲۴) و صدور فرمان شاه برای چاپ آن، در تهران در حدود ۱۳۲۵ وفات یافت.[۱۷] حسن زاده آملی از خطبه ۲۲۹ تا پایان نامه‌ها و شیخ محمد باقر کمره‌ای، کلمات قصار را شرح کرده‌اند.[۱۸][۱۹]
نسخه‌های به خط مؤلفِ این شرح در شش جلد در کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی نگهداری می‌شود.[۲۰] و در چهارده مجلد در تهران و قم به تصحیح سید ابراهیم میانجی به چاپ رسیده است. شرح ناتمام میرزا حبیب الله خویی را ابتدا محمد باقر کمره ای و پس از او حسن حسن‌زاده آملی تکمیل کردند. چاپ دیگری از این کتاب نیز در بیروت (۱۳۷۸ش/۲۰۰۸م) صورت گرفته است.
آثار دیگر
حاج میرزا حبیب الله خویی آثار دیگری نیز دارد که برخی از آنها عبارتند از:
- حاشیه بر فرائد الاصول شیخ انصاری که تقریرات درس استادش، سید حسین کوه کمری، است.[۲۱] و شاید همان کتابی باشد که ثقه الاسلام تبریزی[۲۲] از آن با عنوان «منتخب الفن فی حجیة القطع و الظن» یاد کرده است.
- شرح مباحث قضا و شهادات از کتاب الدروس الشرعیه شهید اول.[۲۳]
- حاشیه بر برخی ابواب کتاب القوانین الاصول محقق قمی.[۲۴]
- کتاب الجُنه الواقیه شامل دعاهای روزهای ماه رمضان و شرح آنها،[۲۵] شاید همان کتابی باشد که از آن به عنوان تحفه الصائمین فی شرح الادعیه الثلاثین یاد شده است.[۲۶]
- شرح کتاب العوامل فی النحو.[۲۷]
- رساله‌ای در ردّ صوفیه، دربردارندۀ مطالب جلد ششم شرحش بر نهج البلاغه، در نقد تصوف.[۲۸]
- کتاب احقاق الحق فی تحقیق المشتق[۲۹]، که حسینی اشکوری[۳۰] از آن به عنوان تحقیق الحق فی شرح المشتق یاد رده است.
- او همچنین رساله‌هایی در موضوعات فقهی و اصولی به نگارش درآورده است.[۳۱]
دیدگاه
پانویس
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۴۸۱.
- ↑ قس آقابزرگ طهرانی، نقباء البشر، قسم۱، ص۳۶۲؛ عرشی، استناد نهج البلاغه، ص۱۵۴.
- ↑ عرشی، استناد نهج البلاغه، ص۱۵۴.
- ↑ رک: حسینی، مصادر نهج البلاغه و اسانیده، ج۱، ص۲۵۰.
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۱۴، ص۱۲۳، ج۲۳، ص۱۵۷؛ آقا بزرگ، نقباء البشر، قسم۱، ص۳۶۲.
- ↑ زرکلی، الاعلام، ج۲، ص۱۶۶.
- ↑ حسینی، مصادر نهج البلاغه و اسانیده، ج۱، ص۲۴۹.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ج۴، ص۵۶۱.
- ↑ امینی، الغدیر، ج۴، ص۲۶۳.
- ↑ آقابزرگ، الذریعه، ج۱۴، ص۱۲۳
- ↑ رک: خویی، ج۱، مقدمه علی اصغر حسینی، ص۸.
- ↑ آقابزرگ طهرانی، نقباء البشر، قسم۱، ص۳۶۲.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۴۸۱.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۴۸۱.
- ↑ رک: خویی، ج۱، مقدمه علی اصغر حسینی، ص۸.
- ↑ حسینی، مصادر نهج البلاغه و اسانیده، ج۱، ص۲۵۰
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۴۸۳.
- ↑ شرح میرزا حبیب الله خویی
- ↑ روش‌شناسی «منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه»
- ↑ رک: حسینی اشکوری، فهرست نسخه‌های خطی، ج۱، ص۲۹۹.
- ↑ خویی، ج۱، علی اصغر حسینی، ص۸-۹.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۳۸۴.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۳۸۴.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۳۸۴.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۳۸۴.
- ↑ خویی، ج۱، علی اصغر حسینی، ص۹.
- ↑ خویی، ج۱، علی اصغر حسینی، ص۸.
- ↑ خویی، ج۱، علی اصغر حسینی، ص۸-۹. نیز رک: شرعی، ص۱۵۴.
- ↑ ثقه الاسلام تبریزی، مرآه الکتب، ج۱، ص۳۸۴.
- ↑ حسینی اشکوری، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۳۸.
- ↑ خویی، ج۱، علی اصغر حسینی، ص۹.
- ↑ ر.ک: هاشمى خویى، ۱۴۰۰ق، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، ج۱، ص۳۷۵.
- ↑ علامه میرزا حبیب اللّه خویی، پایگاه اطلاع رسانی حوزه.
منابع
- علامه میرزا حبیب اللّه خویی، پایگاه اطلاع رسانی حوزه، تاریخ درج مطلب: ۲۲ دی ماه ۱۳۸۹، تاریخ بازدید: ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۲.
- آقابزرگ طهرانی، الذریعه الی التصانیف الشیعه، بیروت، دار الأضواء، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، ۱۴۰۳ق/۱۹۸۳م.
- آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، نقباء البشر فی القرن الرابع عشر، مشهد، دار المرتضی للنشر، قسم۱-۴، ۱۴۰۴ق.
- امین، سید محسن، اعیان الشیعه، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، ۱۴۰۳ق.
- امینی، عبدالحسین، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، قم، مرکز الغدير للدراسات الإسلامية، ۱۴۱۶ق/ ۱۹۹۵م.
- ثقه الاسلام تبریزی، علی بن موسی، قم، مرآه الکتب، چاپ محمد علی حائری، ۱۴۱۴ق.
- حسینی اشکوری، احمد، تراجم الرجال، قم، مکتبة آیة الله العظمی المرعشي النجفي (ره)، ۱۴۱۴ق.
- حسینی اشکوری، فهرست نسخه‌های خطی کتابخانۀ عمومی حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی، قم، کتابخانه عمومی حضرت آيت الله العظمی مرعشی نجفی (ره)، ۱۳۵۴-۱۳۷۶ش.
- زرکلی، خیرالدین، الأعلام قاموس التراجم لأشهر الرجال و النساء من العرب و المستعربين و المستشرقين، بیروت، دار العلم للملايين، ۱۹۹۹م.
- عرشی، امتیاز علیخان، استناد نهج البلاغه، ترجمه، تعلیقات و حواشی از مرتضی آیت الله زاده شیرازی، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۳ش.
- هاشمى خویى، میرزا حبیب الله، حسن زاده آملى، حسن و کمره‌اى، محمد باقر، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، تهران، مکتبة الإسلامیة، ۱۴۰۰ق.
- هاشمی خویی، میرزا حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، بیروت، چاپ علی عاشور، ۱۴۲۹ق/۲۰۰۸م.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دانشنامه جهان اسلام