ما فی الذمه: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
[[رده:مقاله‌های با درجه اهمیت ج]] | [[رده:مقاله‌های با درجه اهمیت ج]] | ||
[[رده:مقاله‌های جدید]] | [[رده:مقاله‌های جدید]] | ||
[[رده:اصطلاحات حقوقی]] | |||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۰
| بخشی از احکام عملی و فقهی |
|---|
 |
 | این مقاله یک نوشتار توصیفی درباره یک مفهوم فقهی است و نمیتواند معیاری برای اعمال دینی باشد. برای اعمال دینی به منابع دیگر مراجعه کنید. |
ما فِی الذّمّه به‌معنای آنچه بر عهده انسان است، واژه‌ای فقهی - حقوقی که در عبادات، معاملات و قراردادها کاربرد دارد. اصطلاح ما فی الذمه در عبادات حاکی از وجود تکلیفی عبادی بر عهده انسان بوده و مقصود از آن در مباحث مالی و حقوقی همان دَین است.
تعریف و جایگاه
ما فی الذمه؛ یعنی آنچه بر عهده انسان است.[۱] این واژه اصطلاحی فقهی-حقوقی است که هم در بخش عبادات و هم در بخش معاملات و قراردادها از آن استفاده می‌شود.[۲]
کاربرد در عبادات
اصطلاح ما فی الذمه در عبادات -همچون نماز و روزه- حاکی از وجود تکلیفی عبادی بر عهده انسان است و این تکلیف شامل وجوب، استحباب، اداء و قضاء می‌شود.[۳] مثلا فقیهان می‌گویند: کسی که می‌داند یک نماز چهار رکعتی بر عهده دارد، امّا نمی‌داند قضای نماز ظهر بوده یا عصر یا عشاء، اگر یک نماز چهار رکعتی به نیت ما فی الذّمّه (یعنی قضایی که بر عهدۀ اوست) بخواند، کافی است.[۴]
کاربرد در حقوق و معاملات
مقصود از ما فی الذمه در امور مالی و مباحث حقوقی همان دَین است، که بر عهدۀ کسی بوده و باید آن را ادا کند.[۵] در کتاب‌های فقهی و حقوقی از این واژه بیشتر تحت عنوان جواز یا عدم جواز هبه،[۶] صلح،[۷] بیع[۸] و مالکیت ما فی الذمه
بحث شده است؛ برای نمونه گفته می‌شود: کسی که نسبت به پدرش بدهکار است، اگر پدر او بمیرد، چون پسر وارث اوست، پس از فوت پدر مالک «ما فی الذّمة» خود خواهد شد.[۹]
پانویس
- ↑ دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۱۳، ص۵۱۵؛ منتظری، احکام و مناسک حج، ۱۴۲۸ق، ص۴۴۹.
- ↑ برای نمونه رجوع کنید: خمینی، توضیح المسائل (محشّٰی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۷۵۷؛ شاهرودی، معجم فقه الجواهر، ۱۴۱۷ق، ج۶، ص۲۲۶؛ امامی، حقوق مدنی، انتشارات اسلامیه، ج۲، ص۱۹۰.
- ↑ مرعی، القاموس الفقهی، ۱۴۱۳ق، ص۱۴۵.
- ↑ مکارم شیرازی، رساله توضیح المسائل، ۱۴۲۹ق، ص۲۲۶، م ۱۲۰۱؛ خمینی، توضیح المسائل (محشّٰی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۷۵۷.
- ↑ جلالی زاده، مبادی و اصطلاحات علم فقه، ۱۳۸۷ش، ص۲۲۱؛ امامی، حقوق مدنی، انتشارات اسلامیه، ج۱، ص۳۲.
- ↑ شاهرودی، معجم فقه الجواهر، ۱۴۱۷ق، ج۶، ص۲۲۶؛ مروج، اصطلاحات فقهی، ۱۳۷۹ش، ص۵۷۲.
- ↑ شاهرودی، معجم فقه الجواهر، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۲۴۵.
- ↑ شاهرودی، مجلة فقه أهل البیت، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، ج۵-۶، ص۱۸۷.
- ↑ امامی، حقوق مدنی، انتشارات اسلامیه، ج۲، ص۱۹۰و۱۹۱.
منابع
- امامی، سید حسن، حقوق مدنی، تهران، انتشارات اسلامیه، بی‌تا.
- جلالی زاده، جلال، مبادی و اصطلاحات علم فقه، تهران، نشر احسان، چاپ اول، ۱۳۸۷ش.
- خمینی، سید روح‌اللّٰه، توضیح المسائل (محشّٰی)، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، ۱۴۲۴ق.
- دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، تهران، مؤسسه چاپ و نشر دانشگاه تهران، چاپ دوم، ۱۳۷۷ش.
- مرعی، حسین عبدالله، القاموس الفقهی، بیروت، دار المجتبی، ۱۴۱۳ق.
- مروج، حسین، اصطلاحات فقهی، قم، نشر بخشایش، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، رساله توضیح المسائل، قم، انتشارات مدرسه امام علی بن ابی طالب(ع)، چاپ پنجاه و دوم، ۱۴۲۹ق.
- منتظری، حسینعلی، احکام و مناسک حج، قم، نشر سایه، چاپ چهارم، ۱۴۲۸ق.
- هاشمی شاهرودی، سید محمود، مجلة فقه أهل البیت(ع)، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، چاپ اول، بی‌تا.
- هاشمی شاهرودی، سید محمود، معجم فقه الجواهر، بیروت، الغدیر للطباعة و النشر و التوزیع، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.