تمسخر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تمسخر''' از رذائل اخلاقی و [[گناهان کبیره]] به‌معنای  بیان کردن گفتار یا کردار یا وصف یا خلقت کسی، به‌ صورت خنده‌آور است. تمسخر می‌تواند به صورت گفتاری یا عملی (اشاره)، به صراحت یا به کنایه باشد. در [[قرآن]] و [[حدیث|احادیث]] از تمسخر نهی شده و مایۀ نابودی [[ایمان]] معرفی شده است.

استهزا دین، شرع و خداوند را [[کفر]] و در حکم [[ارتداد]] دانسته‌اند. مسخره کردن دیگران [[حرام]] است، امّا اگر کسی که در معرض تمسخر قرار گرفته اما از بابت آن خوشحال بوده و ناراحت نشود، مسخره کردن او شوخی به حساب آمده و حرام نیست.

تمسخر از رذائل اخلاقی به‌معنای بیان کردن گفتار یا کردار یا وصف یا خلقت کسی، به صورت خنده‌آور است.<ref name=":0">خرمشاهی، دانشنامۀ قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۱۹۶.</ref> از این عمل در قرآن کریم نهی شده است.<ref name=":0" /> آیات متعددی در قرآن به تمسخر با واژگانی همچون: «همز»<ref>سوره همزه، آیه۱.</ref>؛ «لمز»<ref>سوره توبه، آیه ۵۸، ۷۹.</ref>؛ «غمز»<ref> سوره مطفّفین، آیه ۳۰.</ref>؛ «تنابز»؛<ref>سوره حجرات، آیه۱۱.</ref> «ضِحْك»،<ref>سوره مؤمنون، آیه ۱۱۰.</ref> با اهداف کوچک ‌شمردن، تحقیرکردن، توجه‌دادن به عیوب دیگران، بکار رفته است.