ولایت تشریعی: تفاوت میان نسخه‌ها
P.motahari (بحث | مشارکت‌ها) |
P.motahari (بحث | مشارکت‌ها) |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
==مستندات موافقان== | ==مستندات موافقان== | ||
موافقان ولایت تشریعی به احادیثی استناد کرده‌اند که در آنها، از تفویض یا واگذاری امر دین به پیامبر و امامان سخن آمده است.<ref>عاملی، الولایةُ التکوینیه و التشریعیه، ۱۴۲۸ق، ص۶۰-۶۳.</ref> | |||
==مسئله تفویض در منابع حدیثی== | |||
در برخی منابع حدیثی، بخش‌های به موضوع تفویض امر دین به پیامبر و امامان اختصاص یافته است. از میان کتاب کافی نوشته کلینی است که در بخشی با عنوان «تفویض امر دین به پیامبر و امامان» ده روایت در این زمینه ذکر است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۶۵-۲۶۸.</ref> در کتاب بصائرالدرجات، نوشته صفار هم دو بخش به این مسئله اختصاص یافته و روایاتی ذکر شده است.<ref>صفار، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۳۷۸-۳۸۷.</ref> | |||
ازجمله محمد بن حسن میثمی می‌گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمود: «خداوند رسولش را تأدیب کرد تا اینکه او را نسبت به آنچه اراده کرده بود توانا ساخت، سپس به او اختیار داد و فرمود: آنچه را رسول خدا به شما می‌دهد بگیرید و از آنچه نهی می‌کند دست بردارید. سپس آنچه را خدا به رسولش تفویض کرد همان را به ما نیز تفویض کرده است. <ref>کلینی، الکافی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۶۸، ح۹.</ref> | ازجمله محمد بن حسن میثمی می‌گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمود: «خداوند رسولش را تأدیب کرد تا اینکه او را نسبت به آنچه اراده کرده بود توانا ساخت، سپس به او اختیار داد و فرمود: آنچه را رسول خدا به شما می‌دهد بگیرید و از آنچه نهی می‌کند دست بردارید. سپس آنچه را خدا به رسولش تفویض کرد همان را به ما نیز تفویض کرده است. <ref>کلینی، الکافی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۶۸، ح۹.</ref> | ||
نسخهٔ ۹ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۳۵
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب در تاریخ ۱۱ دی ۱۴۰۱ توسط کاربر:P.motahari برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شده است. اگر بیش از پنج روز از آخرین ویرایش مقاله میگذرد میتوانید برچسب را بردارید. در غیر این صورت، شکیبایی کرده و تغییری در مقاله ایجاد نکنید. |
ولایت تشریعی حق قانون‌گذاری که مخصوص خداست. برخی معتقدند خداوند متعال این حق را به معصومین نیز عطا نموده که دارای گونه‌های مختلفی نظیر ولایت تفسیری است. در دوران معاصر برخی این ولایت را با خاتمیت ناسازگار دانسته که در رد آن پاسخ‌هایی بیان شده است.
دو معنای ولایت تشریعی
ولایت تشریعی در ادبیات عالمان شیعه دو معنا دارد: معنای نخست آن، حق شرعی بر جان و مال است. ولایت تشریعی، به این معنا، وقتی درباره پیامبر و امامان به کار می‌رود، مراد از آن این است که آنها از جانب خدا، صاحب‌اختیار جان و مال مردم هستند، می‌توانند در آنها تصرف کنند مثلاً مالشان را بفروشند و مردم باید از آنها اطاعت کنند.[۱]
معنایِ دومِ ولایت تشریعی حق قانون‌گذاری در حوزه دین است؛ یعنی تشریع احکام عبادی، اقتصادی، سیاسی، قضایی و ... .[۲] به بیان دیگر به این معناست که حق داشته باشیم، برای موضوعی، حکمی شرعی صادر کنیم و بگوییم حلال یا حرام است.[۳]
مسئله موردبحث در ولایت تشریعی
عالمان شیعه در خصوص معنای اولِ ولایت تشریعی در خصوص پیامبر و امامان اتفاق‌نظر دارند؛ یعنی همه بر این باورند که پیامبر و امامان بر جان و مال مردم ولایت دارند و همه امور دین و دنیای آنها تحت ریاست ان‌هاست و باید از آنها اطاعت کرد.[۴]
مسئله اختلافی میان آنان معنا دوم است؛ یعنی آیا به‌جز خدا، پیامبر و امامان هم حق تشریع دارند یا خیر. به سخن دیگر، آیا خداوند حق قانون‌گذاری در امور دینی را به پیامبر و امامان تفویض یا واگذار کرده است یا خیر.
موافقان و مخالفان ولایت تشریعی پیامبر و امامان
گروهی از عالمان، همچون جعفر سبحانی و صافی گلپایگانی، گفته‌اند در اسلام، هیچ انسانی حق قانون‌گذاری ندارد و این حق مختص خداوند است و خداوند این حق را، به‌صورت مطلق، به هیچ‌کس تفویض نکرده است؛[۵] تنها در موارد معدودی که در روایات آمده که خدا به پیامبر اجازه تشریع داده است، ولایت تشریعی پیامبر را می‌پذیریم.[۶]
برای مثال در روایتی آمده است که خداوند پنج نماز دورکعتی واجب کرد؛ ولی پیامبر به نمازهای ظهر و عصر و عشا دو رکعت و به به نماز مغرب یک رکعت افزود و خدا نیز تشریعِ او را تصویب کرد. همچنین روایت شده است پیامبر ۳۴ رکعت نماز نافلهٔ روزانه را تشریع کرد و خداپذیرفت.[۷]
در مقابل اینان، برخی همچون غروی اصفهانی سیدجعفر مرتضی عاملی و حسینی تهرانی معتقدند پیامبر و امامان بر تمام امور دینی ولایت تشریعی دارند.[۸]
مستندات مخالفان
برخی از مستندات مخالفان تفویض امور شرعی به پیامبر و امامان از جانب خدا به‌شرح زیر است:
- «إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّـهِ؛ حکم‌دادن مخصوص خداست»[۹]
- «هرکس به آنچه خدا فرستاده، حکم نکند کافر است.»[۱۰]
- «پس میانشان مطابق آنچه خدا نازل کرده حکم کن.»[۱۱]
- امام باقر(ع): «حکم بر دو نوع است: حکم خدا و حکم اهل‌جاهلیت»[۱۲][۱۳]
مستندات موافقان
موافقان ولایت تشریعی به احادیثی استناد کرده‌اند که در آنها، از تفویض یا واگذاری امر دین به پیامبر و امامان سخن آمده است.[۱۴]
مسئله تفویض در منابع حدیثی
در برخی منابع حدیثی، بخش‌های به موضوع تفویض امر دین به پیامبر و امامان اختصاص یافته است. از میان کتاب کافی نوشته کلینی است که در بخشی با عنوان «تفویض امر دین به پیامبر و امامان» ده روایت در این زمینه ذکر است.[۱۵] در کتاب بصائرالدرجات، نوشته صفار هم دو بخش به این مسئله اختصاص یافته و روایاتی ذکر شده است.[۱۶]
ازجمله محمد بن حسن میثمی می‌گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمود: «خداوند رسولش را تأدیب کرد تا اینکه او را نسبت به آنچه اراده کرده بود توانا ساخت، سپس به او اختیار داد و فرمود: آنچه را رسول خدا به شما می‌دهد بگیرید و از آنچه نهی می‌کند دست بردارید. سپس آنچه را خدا به رسولش تفویض کرد همان را به ما نیز تفویض کرده است. [۱۷]
مباحث معاصر
در دوره معاصر، مباحثی در زمینه ولایت امامان شیعه و ارتباط آن با خاتمیت پیامبر(ص) مطرح شده است. برخی معتقدند که اعتقاد به ولایت تشریعی امامان شیعه،با خاتمیت ناسازگار است.[۱۸] در مقابل، پاسخ‌هایی به این ادعا داده‌شده که بر اساس آن، ولایت تشریعی نه‌تنها منافاتی با خاتمیت ندارد، بلکه مهم‌ترین ویژگی امام معصوم است؛ زیرا به واسطه دائمی بودن دین اسلام و کامل بودن دین اسلام و زمان کمی که پیامبر برای تبلیغ اصول و فروع دین داشته است، نیاز به امامی است که سخنش حجت بوده و مردم بتوانند به حرف او اعتماد کنند؛ بنابراین باید دارای ولایت هم در توضیح و تفسیر دین و هم در بین احکام داشته باشد.[۱۹]
جستار وابسته
پانویس
منابع
- اصفهانی، محمدحسین، حاشیه المكاسب، بی‌‌نا، قم، ۱۴۱۸ق.
- آملی، سید حیدر، تفسیر المحیط الأعظم و البحر الخضم، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت ارشاد اسلامی. ۱۴۲۲ ق،
- بحرانی، ابن میثم، قواعد المرام فی علم الکلام، تحقیق سید احمد حسینی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی،۱۴۳۶ق.
- بحرانی، یوسف بن احمد بن ابراهیم، الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهرة، قم، جامعۀ مدرسین ، ۱۴۰۵ق.
- جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقربان، قم، اسراء، ۱۳۸۲ش.
- جوادی آملی، عبدالله، توحید در قرآن، قم، اسراء، ۱۳۸۳ش.
- جوادی آملی، عبدالله، ولایت فقیه: ولایت فقاهت و عدالت، قم، اسراء، ۱۳۷۹ش.
- حسن زاده آملی، حسن، ولایت تکوینی، چاپ اول، قم، قیام، ۱۳۷۱ش.
- حسینی میلانی، سیدعلی، اثبات الولایة العامة للنّبی و الائمة(ع)، قم، نشرالحقایق، چاپ اول، ۱۴۳۸ق.
- خویی، سید ابوالقاسم، مصباح الفقاهة(طبع قدیم)، تقریر محمد علی توحیدی، قم، انصاریان، ۱۴۱۷ق.
- ربانی گلپایگانی، علی، امامت در بینش اسلامی، قم، مؤسسۀ بوستان کتاب، ۱۳۸۷ش.
- رحمانی، محمد، بازشناسی احکام صادره از معصومین، پژوهشی در مسائل حکومت اسلامی، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۲ش.
- روحانی، هادی، نگاهی به مسئله ولایت، چاپ اول، شفق، ۱۳۶۶ش.
- سبحانی، جعفر، مفاهیم القرآن، قم، مؤسسه سید الشهدا العلمیه، ۱۴۰۷ق.
- سبحانی، ولایت تشریعی و تکوینی از دیدگاه علم و فلسفه، قم، موسسه امام صادق،۱۳۸۲ش
- سروش، عبدالکریم، بسط تجربه نبوی، تهران، موسسه فرهنگی صراط، ۱۳۸۵ش.
- شیخ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، قم، انتشارات جامعۀ مدرسین، بی‌تا.
- شیرازی، سید محمد، الفقه، بیروت، دارالعلوم، ۱۴۰۷ق.
- صادقی، هادی، درآمدی بر کلام جدید، قم: کتاب طه و نشر معارف، ۱۳۸۳ش،
- صادقی، هادی؛ رکعی، محمد، ولایت ائمه/ گونه‌های ولایت تشریعی امامان علیهم السلام در روایات، امامت‌پژوهی بهار ۱۳۹۲ش، شماره ۹.
- صالح پور، قدرت الله، خورشید امامت و ولایت، قم، سلمان آزاده، ۱۳۸۴ش.
- صافی گلپایگانی، لطف الله، ولایت تکوینی و ولایت تشریعی(ویراست جدید)، قم، دفتر تنظیم و نشرآثار آیت الله العظمی صافی گلپایگانی، چاپ اول، ۱۳۹۲ش.
- صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمّد(ص)، قم، مکتبة آیت الله المرعشی النجفی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.
- طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، نشر جامعه مدرسین، ۱۴۱۷ق.
- عاملی، حسن (صاحب معالم)، منتقی الجمان فی الأحادیث الصحاح و الحسان، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، ۱۳۶۴ش.
- عاملی، سیدجعفر مرتضی، الولایة التکوینیة و التشریعیة، مرکز الاسلامی للدراسات، چاپ دوم، ۱۴۲۸ق.
- علامه حلی، حسن بن مطهر، باب حادی عشر، شرح فاضل مقداد، قم، انتشارات مصطفوی، بی‌تا.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۱۷ق.
- مجلسی، محمدباقر، بحار الأنوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، انوار الفقاهة، قم، مدرسة الإمام علی بن ابی طالب(ع)، ۱۴۲۵ق.
- مؤمن قمی، محمد، «ولایة ولی المعصوم(ع)»، در مجموعة الآثار المؤتمر العالمی الثانی للامام الرضا(ع)، مشهد، المؤتمر العالمی للامام الرضا(ع)، ۱۴۰۹ق.
- حسینی میلانی، علی، الولایة التشریعیه، قم، الحقایق، چاپ اول، ۱۴۳۲ق.
- همتی، همایون، ولایت تکوینی، چاپ اول، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۳ش.
پیوند به بیرون
- گونه های ولایت تشریعی امامان، هادی صادقی و محمد رکّعی، فصـلنامه امامت پژوهی، ش۹ ، بهار ۱۳۹۲.
- قلمرو ولایت تشریعی ائمه(ع)، علی زمانی قمشه‌ای، فصلنامه اندیشه نوین دینی، ش۳۳، تابستان ۱۳۹۲.
- ↑ میلانی، الولایة التشریعیه، ۱۴۳۲ق، ص۴۹.
- ↑ صافی گلپایگانی، سلسله‌مباحث امامت و مهدویت، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۹۷.
- ↑ سبحانی، ولایت تشریعى و تکوینی در قرآن مجید، ۱۳۸۵ش، ص۱۹.
- ↑ صافی گلپایگانی، سلسله‌مباحث امامت و مهدویت، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۱۰۵-۱۰۷.
- ↑ سبحانی، مفاهیم‌القرآن، ج۱، ص۶۱۰؛ صافی گلپایگانی، سلسله‌مباحث امامت و مهدویت، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۹۹، ۱۰۱.
- ↑ سبحانی، ولایت تشریعى و تکوینی از دیدگاه علم و فلسفه، ۱۳۸۵ش، ص۲۰-۲۱؛ صافی گلپایگانی، سلسله‌مباحث امامت و مهدویت، ۱۳۹۱ش، ج۱، ص۱۰۱-۱۰۲.
- ↑ سبحانی، ولایت تشریعى و تکوینی از دیدگاه علم و فلسفه، ۱۳۸۵ش، ص۲۱.
- ↑ غروی اصفهانی، حاشیة کتاب المکاسب، ۱۴۲۷ق، ج۲، ص۳۷۹؛ عاملی، الولایةُ التکوینیه و التشریعیه، ۱۴۲۸ق، ص۶۰-۶۳؛ حسینی تهرانی، امام‌شناسی، ج۵، ۱۴۱۸ق، ص۱۱۴، ۱۷۹.
- ↑ سوره یوسف، آیه ۴۰، ۶۷؛ سوره انعام، آیه ۵۷.
- ↑ سوره مائده، آیه ۴۴.
- ↑ سوره مائده، آیه ۴۸.
- ↑ کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۴۰۷.
- ↑ سبحانی، مفاهیم‌القرآن، ج۱، ص۶۰۶-۶۱۲.
- ↑ عاملی، الولایةُ التکوینیه و التشریعیه، ۱۴۲۸ق، ص۶۰-۶۳.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۶۵-۲۶۸.
- ↑ صفار، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۳۷۸-۳۸۷.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۶۸، ح۹.
- ↑ سروش، بسط تجربه نبوی، ۱۳۸۵ش، ص۱۳۴
- ↑ سبحانی «خاتمیت و مرجعیت علمی امامان معصوم»،۱۳۸۴ش، قبسات،ش ۳۷، ص۵-۲۶؛ شریف‌زاده، «امامت در سازگاری با خاتمیت»، ۱۳۸۵ش، کتاب نقد، شماره ۳۸، بهار، ص۱۳۳-۱۴۶؛ محقق، «تعارض امامت و خاتمیت»، ۱۳۸۵ش، کتاب نقد، شماره ۳۸، بهار، ص۱۰۶-۱۳۲