احبار: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
Shamsoddin (بحث | مشارکت‌ها) |
||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
}}</onlyinclude> | }}</onlyinclude> | ||
[[رده: | [[رده:گروه‌ها در قرآن]] | ||
[[رده:مقاله‌های با درجه اهمیت ب]] | [[رده:مقاله‌های با درجه اهمیت ب]] | ||
[[رده:اهل کتاب]] | [[رده:اهل کتاب]] | ||
نسخهٔ ۲۳ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۳۸
أحبار عالمان اهل کتاب و عالمان یهود. کلمه احبار چهار بار در قرآن ذکر شده که دو مرتبه به همراه کلمه «رهبان» و دو مورد با کلمه «ربانیون» آمده است. مفسران معتقدند که معنای احبار متفاوت از کلمات «رهبان» و «ربانیون» است.
معنا
احبار را در لغت به‌معنای عالم و دانشمند[۱] و در اصطلاح، «عالم اهل کتاب» معرفی کرده‌اند.[۲] علامه طباطبائی احبار را گروهی از علمای اهل کتاب دانسته که به آنچه خداوند دستور داده، حکم کرده و در قلب خود آن‌ها را حفظ می‌کنند تا از تغییر و تحریف محفوظ بماند.[۳]
برخی منابع احبار را به معنای عالم دین یهود نیز معنا کرده‌اند[۴] که حتی اگر مسلمان شود نیز جزو احبار است.[۵]
احبار، رهبان و ربانیون
کلمه «احبار» چهاربار در قرآن آمده که دو مورد به همراه کلمه «ربانیون»[۶] و دومرتبه به همراه کلمه «رهبان»[۷] بوده است.[۸] مفسران در تفاوت کلمه احبار با این دو کلمه مطالبی را ذکر کرده‌اند:
تفاوت احبار و ربانیون
بر اساس روایتی از امام صادق(ع) ربانیون ائمه‌ای هستند که مردم را با علمشان تربیت می‌کنند؛ اما احبار علمایی غیر از آنان‌اند.[۹]
فخر رازی، از عالمان اهل سنت، ربانیون را بالاتر از احبار دانسته و اعتقاد دارد که ربانیون به معنای مجتهدین و احبار عالمان عادی است.[۱۰] رشید رضا از مفسران اهل سنت ربانیون را اولیاء اللهِ عارف به باطن دانسته و احبار را عالمان به ظاهر معنا کرده است.[۱۱] برخی مفسران شیعه نیز معتقدند ربانیون معمولاً بر علمای مسیحی و احبار بر عالمان یهودی اطلاق می‌گردد.[۱۲]
تفاوت احبار و رهبان
طبرسی از مفسران شیعه احبار را به معنای عالمان و رهبان را به معنای عابدان دانسته است.[۱۳] برخی دیگر از مفسران نیز احبار را به معنای علمای یهود و رهبان را به معنای عابدان مسیحی دانسته‌اند.[۱۴] سیوطی مفسر اهل سنت هر دو کلمه را به معنای عالم دانسته و تنها احبار را علمای یهود و رهبان را علمای مسیحی معرفی است.[۱۵]
پانویس
منابع
- ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن محمد، تفسیر القرآن العظیم، تحقیق اسعد محمد الطیب، عربستان سعودی، مکتبة نزار مصطفی الباز، چاپ سوم، ۱۴۱۹م.
- بلاغی، سید عبدالحجت، حجة التفاسیر و بلاغ الإکسیر، قم، انتشارات حکمت، ۱۳۸۶ق.
- راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، بیروت، دارالقلم، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- رشید رضا، تفسیر المنار، مصر، الهیئة المصریة العامة للکتاب، ۱۹۹۰م.
- روحی، ابوالفضل، «احبار»، دایره المعارف قرآن، ج۲، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۲ش.
- سیوطی، جلال‌الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ق.
- شبر، سید عبدالله، تفسیر القرآن الکریم، بیروت، دارالبلاغة للطباعة و النشر، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه محمد جواد بلاغی، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
- عیاشی، محمد بن مسعود، التفسیر، محقق و مصحح هاشم رسولی محلاتی، تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اول، ۱۳۸۰ق.
- فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، بیروت، دارإحیاء التراث العربی، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق.
- فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، محقق و مصحح: مهدى مخزومى، ابراهیم سامرائى، قم، انتشارات هجرت، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
- نجفی خمینی، محمد جواد، تفسیر آسان، تهران، انتشارات اسلامیة، چاپ اول، ۱۳۹۸ق.
- ↑ راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۲۱۵.
- ↑ نجفی خمینی، تفسیر آسان، ج۴، ص۲۱۱.
- ↑ طباطبائی، المیزان، ج۵، ص۳۴۲.
- ↑ بلاغی، حجة التفاسیر، ج۱، ص۳۱۱.
- ↑ فراهیدی، كتاب العین، ج۳، ص۲۱۸.
- ↑ سوره مائده، آیات ۴۴ و ۶۳.
- ↑ سوره توبه، آیات ۳۱ و ۳۴.
- ↑ روحی، «احبار»، دایرة المعارف قرآن، ج۲، ص۱۷۲.
- ↑ عیاشی، كتاب التفسیر، ج۱، ص۳۲۳.
- ↑ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج۱۲، ص۳۶۶.
- ↑ رشید رضا، تفسیر المنار، ج۶، ص۳۲۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۴، ص۴۴۶.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۳۷.
- ↑ شبر، تفسیر القرآن الكریم، ص۲۰۲.
- ↑ سیوطی، الدر المنثور، ج۳، ص۲۳۱.