ساقی کوثر

ساقی کوثر، از القاب علی بن ابی طالب(ع)، به معنای کسی که از حوض کوثر دیگران را سیراب می‌کند.

ساقی کوثر، ترکیبی اضافی از ساقی و کوثر است؛ این ترکیب در قرآن نیامده است، ساقی به معنای آب دهنده یا کسی است که به دیگری شراب یا آب دهد ، در گذشته ساقی به کسی می‌گفتند که آب را در پیاله می‌ریخت و به دیگری می‌داد.کوثر نیز به معنای خیر کثیر است.

برخی از مفسران واژه کوثر را در نخستین آیه سوره کوثر، همان حوض پیامبر(ص) می‌دانند، که آب آن از شیر سفیدتر و از عسل گواراتر است، بنابر روایات شیعه و اهل سنّت، امام علی(ع) ساقی این حوض است.

در اشعار نیز بارها به از حضرت علی(ع) به عنوان ساقی کوثر یاد شده است.

حافظ:

نستعلیق

دیوان حافظ، ص۷۴۳.

منابع

• دیوان خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی، باهتمام سیدمحمدرضا جلالی نائینی و نذیر احمد، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۱ش.
• ابن یمین فریومدی، دیوان اشعار، تصحیح حسینعلی باستانی راد، بی‌جا، انتشارات کتابخانه سنائی، ۱۳۴۴ش.
• عطار نیشابوری، فریدالدین محمد، منطق الطیر (مقامات الطیور)، به اهتمام سیدصادق گوهرین، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۵۶ش.
• سیوطی، عبدالرحمان بن ابی بکر، الدرالمنثور فی التفسیر بالمأثور، چاپ نجدت نجیب، بیروت ۱۴۲۱ق/۲۰۰۱م.
• موفقبن احمد اخطب خوارزم، المناقب، چاپ مالک محمودی، قم، ۱۴۱۴ق.
• طبری، احمدبن عبداللّه، ذخائرالعقبی فی مناقب ذوی القربی، قاهره ۱۳۵۶، چاپ افست بیروت (بی‌تا.)
• حسن عمید، فرهنگ لغت عمید، سرپرست تألیف و ویرایش: فرهاد قربان‌زاده، ناشر: اَشجَع، چاپ نخست، ۱۳۸۹ش.
• خرمشاهی، بهاء الدین، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، دوستان - ناهید، تهران، ۱۳۷۷ش. مدخل کوثر، ص۱۹۰۸-۱۹۰۹.