ساقی کوثر

ساقی کوثر، از القاب علی بن ابی طالب (ع)، به معنای کسی که از حوض کوثر دیگران را سیراب می‌کند.

ساقی کوثر، ترکیبی اضافی از ساقی و کوثر است؛ این ترکیب در قرآن نیامده است، ساقی به معنای آب دهنده یا کسی است که به دیگری شراب یا آب دهد، در گذشته ساقی به کسی می گفتند که آب را در پیاله می‌ریخت و به دیگری می‌داد. کوثر نیز به معنای خیر کثیر است.

برخی از مفسران واژه کوثر را در نخستین آیه سوره کوثر، همان حوض پیامبر(ص) می‌دانند، که آب آن از شیر سفیدتر و از عسل گواراتر است، بنابر روایات شیعه و اهل سنّت، امام علی (ع) ساقی این حوض است.

در اشعار نیز بارها به از حضرت علی به عنوان ساقی کوثر یاد شده است:

حافظ:

نستعلیق

دیوان خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی، ص۷۴۳.

منابع

• دیوان خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی، باهتمام سیدمحمدرضا جلالی نائینی و نذیر احمد، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۱ش.
• ابن یمین فریومدی، دیوان اشعار، تصحیح حسینعلی باستانی راد، بی‌جا، انتشارات کتابخانه سنائی، ۱۳۴۴ش.
• عطار نیشابوری، فریدالدین محمد، منطق الطیر (مقامات الطیور)، به اهتمام سیدصادق گوهرین، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۵۶ش.
• سیوطی، عبدالرحمان بن ابی بکر، الدرالمنثور فی التفسیر بالمأثور، چاپ نجدت نجیب، بیروت ۱۴۲۱ق/۲۰۰۱م.
• موفقبن احمد اخطب خوارزم، المناقب، چاپ مالک محمودی، قم، ۱۴۱۴ق.
• طبری، احمدبن عبداللّه، ذخائرالعقبی فی مناقب ذوی القربی، قاهره ۱۳۵۶، چاپ افست بیروت (بی‌تا.)