یعسوب الدین: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>Pourrezaei جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Pourrezaei جز ←لغت |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
== لغت== | == لغت== | ||
یعسوب در لغت به معنای، امیر و ملکه زنبور عسل است، همچنین به معنای بزرگ، سید و جلودار قوم نیز آمده است. حضرت علی(ع) را یعسوب دین و مؤمنین خوانده‌اند، زیرا همان‌گونه که ملکه زنبور عسل جلودار، رئیس و امیر زنبورها است، [[امیرالمومنین (لقب)|امیرالمومنین]] نیز جلودار مؤمنین و دین است.<ref> مجمع البحرین، ج۲، ص۱۲۱.</ref> و همچنان‌که زنبورها از | یعسوب در لغت به معنای، امیر و ملکه زنبور عسل است، همچنین به معنای بزرگ، سید و جلودار قوم نیز آمده است. حضرت علی(ع) را یعسوب دین و مؤمنین خوانده‌اند، زیرا همان‌گونه که ملکه زنبور عسل جلودار، رئیس و امیر زنبورها است، [[امیرالمومنین (لقب)|امیرالمومنین]] نیز جلودار مؤمنین و دین است.<ref> مجمع البحرین، ج۲، ص۱۲۱.</ref> و همچنان‌که زنبورها از ملکه خود پیروی می‌کنند، مومنین باید از آن حضرت پیروی کنند.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۹، ص۲۲۴.</ref> [[سید رضی]] یعسوب را مالک(سرپرست) امور مردم معنا کرده است.<ref>سید رضی، ج۴، ص۵۱۷؛مجلسی،ج۵۱، ص۱۱۳.</ref> | ||
== حدیث== | == حدیث== | ||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۱۵، ساعت ۱۵:۵۶
| قال رسول الله(ص): |
| سَیَکونُ مِن بَعدی فِتنَةٌ فَاِذا کانَ ذلکَ فَاَلزِموا علی بن أبی طالب فَاِنّهُ أوّلُ مَن آمَنَ بی، وَ أوّلُ مَن یُصافِحُنی یَومَ القِیامَةِ، وَ هُوَ الصّدیقُ الأکبَرُ وَ هُو فاروقُ هذِهِ الأمّةِ، وَ هُوَ یَعسوبُ المُؤمِنینَ... |
| پیامبر(ص) فرمود: پس از من فتنه‌ای برپا خواهد شد، در آن هنگام همراه علی بن ابیطالب باشید؛ او اولین کسی است که به من ایمان آورد و اولین کسی خواهد بود که در قیامت با من مصافحه خواهد داشت. او برترین راستگویان و جدا کننده حق و باطل در این امت است، او یعسوب مؤمنین است... |
| فضائل خمسه، ج۱، ص۱۸۹؛ مدرسه فقاهت |
یَعسوبُ الدّین یا یَعسوبُ المُؤمنین، از القاب امام علی(ع) به معنای بزرگ، سرپرست و جلودار(رهبر) مؤمنین است که از سوی پیامبر اکرم(ص) به آن ملقب شده است. حضرت علی (ع) نیز از خود و حضرت مهدی به عنوان یعسوب الدین یاد کرده است.
لغت
یعسوب در لغت به معنای، امیر و ملکه زنبور عسل است، همچنین به معنای بزرگ، سید و جلودار قوم نیز آمده است. حضرت علی(ع) را یعسوب دین و مؤمنین خوانده‌اند، زیرا همان‌گونه که ملکه زنبور عسل جلودار، رئیس و امیر زنبورها است، امیرالمومنین نیز جلودار مؤمنین و دین است.[۱] و همچنان‌که زنبورها از ملکه خود پیروی می‌کنند، مومنین باید از آن حضرت پیروی کنند.[۲] سید رضی یعسوب را مالک(سرپرست) امور مردم معنا کرده است.[۳]
حدیث
پیامبر اکرم(ص)، حضرت علی را به یعسوب الدین[۴] و یعسوب المؤمنین[۵] ملقب کرده است. و حضرت علی نیز از تعبیر «انا یعسوب الدین» برای خود استفاده کرده است.[۶] ابن ابی الحدید در ذیل حدیث «یا علی: انت یعسوب الدین و انت یعسوب المومنین» گفته است: که گویا پیامبر او را رئیس مؤمنین و سید آن‌ها قرار داده است.[۷]
حضرت علی(ع) از حضرت مهدی(عج) نیز به عنوان یعسوب الدین یاد کرده است:
- «فاِذا کانَ ذلکَ ضرَبَ یعسوبُ الدّین بِذنبِه فیجتَمعونَ اِلیه کما یجتمعُ فزعُ الخریف»[۸]
پانویس
منابع
- ابن شهر آشوب، مناقب آل أبی طالب، تحقیق و تصحیح: لجنة من أساتذة النجف الأشرف، المکتبة الحیدریه، النجف، ۱۳۷۶-۱۹۵۶ م.
- أحمد بن حجر الهیتمی المکی، الصواعق المحرقة فی الرد علی أهل البدع والزندقة، تحقیق: عبدالوهاب عبداللطیف، مکتبة القاهرة لعلی یوسف سلیمان، سال ۱۳۸۵- ۱۹۶۵م.
- حسینی فیروزآبادی، سید مرتضی، فضائل الخمسة من الصحاح الستة، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۳-۱۹۷۳م.
- ابن أبی الحدید، شرح نهج البلاغه، تحقیق: محمد أبوالفضل إبراهیم، مؤسسه إسماعیلیان للطباعة والنشر والتوزیع.
- دشتی، محمد، ترجمه نهج البلاغه، عصر ظهور، قم، ۱۳۷۹ش.
- علامه مجلسی، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء، بیروت، ۱۴۰۴ق.
- شیخ طوسی، الغیبة، مؤسسه معارف اسلامی قم، ۱۴۱۱ ق.
- السید ابن طاووس، إقبال الأعمال، تحقیق: جواد القیومی الاصفهانی، مکتب الإعلام الإسلامی، ۱۴۱۶ق.
- سید رضی، نهج البلاغة، تحقیق: صبحی صالح، ۱۳۸۷ - ۱۹۶۷ م
- علامه امینی، الغدیر، دارالکتاب العربی، بیروت، ۱۳۹۷ - ۱۹۷۷ م.
- طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، مصحح: سید احمد حسینی، کتابفروشی مرتضوی، تهران، ۱۴۱۶ ق.
- ↑ مجمع البحرین، ج۲، ص۱۲۱.
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۹، ص۲۲۴.
- ↑ سید رضی، ج۴، ص۵۱۷؛مجلسی،ج۵۱، ص۱۱۳.
- ↑ ابن طاووس، ج۳، ص۱۳۳؛ امینی، ج۲، ص۳۱۳.
- ↑ یا علی أنت یعسوب المؤمنین والمال یعسوب الظالمین؛ ابن شهر آشوب، مناقب، ج۲، ص۱۴۷؛ ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۱۲۵.
- ↑ دشتی(ترجمه)، نهج البلاغه، حکمت ۳۱۶، ص۷۰۴.
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۹، ص۲۲۴.
- ↑ سید رضی، ص۵۱۷؛ طوسی، ص۴۴۷؛ ابن ابی الحدید، ج۱۹، ص۱۰۴؛ مجلسی، ج۵۱، ص۱۱۳.