عبدالله بن عفیف ازدی

مقاله نامزد خوبیدگی
از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از عبدالله بن عفیف)
عبدالله بن عفیف ازدی
مشخصات فردی
نسب/قبیلهقبیله اَزْد
خویشاوندانصَفِیّه (دختر)
محل زندگیکوفه
وفات۶۱ق
علت وفاتبه دست ابن‌زیاد
مدفنکوفه
مشخصات دینی
از یارانامام علی(ع)
فعالیت‌هاشرکت در جنگ جملصفین
اعتراض به سخنان ابن‌زیاد در مذمت اهل‌بیت(ع)


عبدالله بن عَفیف اَزْدی(شهادت ۶۱ق)، صحابی امام علی(ع) که پس از واقعه کربلا به دستور ابن‌زیاد کشته شد.

عبدالله، از یاران امام علی(ع) بود. او در جنگ جَمَل چشم چپ و در جنگ صِفَّین چشم راستش را در رکاب حضرت علی(ع) از دست داد.[۱] او پس از واقعه کربلا، به سخنرانی ابن‌زیاد در نکوهش اهل‌بیت در مسجد کوفه اعتراض کرد و در نتیجه به دستور ابن‌زیاد سرش را از تن جدا نمودند. به گزارش تاریخ طبری، هنگامی که ابن‌زیاد گفت: خدای را سپاس که حق و اهلش را ظاهر کرد و یزید بن معاویه و حزبش را یاری کرد و دروغگو پسر دروغگو (حسین بن علی) را کشت.» عبدالله بن عفیف به سخنان او اعتراض کرد و گفت:

اى پسر مرجانه! دروغگو پسر دروغگو، تو و پدرت هستيد و نيز كسى است كه به تو حكومت داد و پدرش. اى ابن‌مرجانه! پسرانِ پيامبران را می‌‏كشيد و سخن صدّيقان را بر زبان می‌‏آوريد؟![۲]

ابن‌زیاد دستور داد عبدالله را دستگیر کنند.[۳] او با سر دادن شعار یا مبرور (یا مبرور؛ به معنای نیکی‌شده و حمایت‌شده) که شعار طایفه‌اش بود،[۴] طایفه‌اش را به کمک فراخواند، بستگانش او را از مجلس بیرون بردند. شب‌هنگام اطرافیان ابن‌زیاد خانه‌اش را محاصره کردند.[۵] عبدالله نابینا بود اما دخترش صَفیه او را به جنگ راهنمایی می‌کرد.[۶] سربازان ابن‌زیاد او را دستگیر کرده و نزد عبیدالله بن زیاد بردند و به دستور ابن‌زیاد گردنش را زدند و بدنش را در کُناسه کوفه به‌دار آویختند.[۷] او قبل از شهادت به ابن‌زیاد گفته بود من پیش از ولادت تو از خدا در خواست کرده بودم که شهادتم را به دست ملعون‌ترین خلقش قرار دبدهد.[۸]

رجز عبدالله بن عفیف در برابر سربازان ابن‌زیاد
ترجمه: به خدا سوگند اگر بینا بودم عرصه بر شما تنگ می‌شد[۹]

پانویس

  1. بلاذری، انساب‌الاشراف، ۱۹۷۷م، ج۳، ص۲۱۰؛ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۵۸.
  2. ابن‌کثیر دمشقی، البدایه و النهایه، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۹۱؛ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۵۹.
  3. ابن‌کثیر دمشقی، البدایه و النهایه، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۹۱؛ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۵۹.
  4. محدثی، فرهنگ عاشورا، ص۴۸۰.
  5. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۵۹.
  6. بلاذری، انساب‌الاشراف، ۱۹۷۷م، ج۳، ص۲۱۰.
  7. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۴۵۹.
  8. مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۱۲۰.
  9. مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۱۲۰.

منابع

  • ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۷ق/۱۹۸۶م.
  • بلاذری، احمد بن یحیی، انساب‌الأشراف، تحقیق: محمدباقر محمودی، بیروت، دارالتعارف للمطبوعات، ۱۹۷۷م/۱۳۹۷ق.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد أبوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
  • محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، قم، نشر معروف، ۱۳۷۶ش/۱۴۱۷ق.