عبدالرحمان بن ابی خشکاره بجلی: تفاوت میان نسخه‌ها
Ahmadnazem (بحث | مشارکت‌ها) جز ←سرانجام |
Shamsoddin (بحث | مشارکت‌ها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عبدالرحمان(عبدالله) بن ابی خُشکاره بَجَلی''' <small>(کشته شده در [[سال ۶۶ قمری|۶۶ ق]])</small>، از [[لشکر عمر بن سعد|لشکریان عمر بن سعد]] در [[واقعه کربلا]] که در [[شهادت]] [[مسلم بن عوسجه]] نقش داشت. و سرانجام به دستور [[مختار]] کشته شد. | '''عبدالرحمان(عبدالله) بن ابی خُشکاره بَجَلی''' <small>(کشته شده در [[سال ۶۶ قمری|۶۶ ق]])</small>، از [[لشکر عمر بن سعد|لشکریان عمر بن سعد]] در [[واقعه کربلا]] که در [[شهادت]] [[مسلم بن عوسجه]] نقش داشت. و سرانجام به دستور [[مختار]] کشته شد. | ||
نسخهٔ ۱۴ نوامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۱:۰۳
عبدالرحمان(عبدالله) بن ابی خُشکاره بَجَلی (کشته شده در ۶۶ ق)، از لشکریان عمر بن سعد در واقعه کربلا که در شهادت مسلم بن عوسجه نقش داشت. و سرانجام به دستور مختار کشته شد.
واقعه کربلا
عبدالرحمان بن ابی خشکاره در واقعه کربلا از سپاهیان عمر بن سعد بود که به کمک مسلم بن عبدالله ضبابی، مسلم بن عوسجه را به شهادت رساند.[۱] و در زیارت ناحیه مقدسه به عنوان قاتلان ایشان لعن شده‌اند.[۲]
روز عاشورا ابن ابی خشکاره، زیاد بن مالک ضبعی، عمران بن خالد عثری و عبدالله بن قیس خولانی، وَرَس(دانه زردی شبیه کنجد که برای رنگ کردن لباس و موی سر و نیز درمان به کار می‌رود و بوی خوشی دارد) همراه امام حسین(ع) را ربودند.[۳]
سرانجام
در پایان سال ۶۶ق مختار قاتلان امام حسین(ع) را تعقیب می‌کرد. سعر حنفی گزارشی به وی داد که به دنبال آن مختار عبدالله بن کامل را اعزام کرد. ابن کامل عبدالرحمان بن ابی خشکاره، زیاد بن مالک ضبعی، عمران بن خالد عثری و عبدالله بن قیس خولانی را دستگیر کرد و نزد مختار آورد. به دستور مختار آنان را به بازار بردند و گردن‌شان را زدند.[۴]
در منابع از وی با نام‌های عبدالرحمن بن ابی حُشکاره[۵] عبدالله بن خشکاره[۶] عبدالرحمن بن خشکاره[۷] نیز یاد شده است.
پانویس
- ↑ طبری، تاریخ، ج۵، ص۴۳۶؛ ابن‌اثیر، الکامل، ج۴، ص۶۸؛ بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۳، ص۱۹۳.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۹.ج۹۸، ص۲۷۲. سید بن طاووس، اقبال، ص۵۷۵.
- ↑ طبری، تاریخ، ج۶، ص۵۸؛ ابن‌مسکویه، تجارب‌الامم، ج۲، ص۱۷۹؛ بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۶، ص۴۰۹.
- ↑ طبری، تاریخ، ج۶، ص۵۸؛ ابن‌مسکویه، تجارب‌الامم، ج۲، ص۱۷۹؛ ابن‌خلدون، یوان المبتدأ و الخبر، ج۳، ص۳۳-۳۴؛ ابن‌اثیر، الکامل، ج۴، ص۲۴۰؛ بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۶، ص۴۰۹.
- ↑ ابن‌خلدون، یوان المبتدأ و الخبر، ج۳، ص۳۳-۳۴.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۹. ج۹۸، ص۲۷۲؛ سید بن طاووس، اقبال، ص۵۷۵.
- ↑ بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۳، ص۱۹۳.
منابع
- ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، دارصادر، بیروت، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
- ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر، بن خلدون، تحقیق: خلیل شحادة، دارالفکر، بیروت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
- بلاذری، احمد بن یحیی، انساب‌الأشراف(ج۳)، البلاذری، تحقیق: محمد باقر المحمودی، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۹۷۷ق/۱۳۹۷م.
- بلاذری، احمد بن یحیی، کتاب جمل من انساب‌الأشراف، تحقیق: سهیل زکار و ریاض زرکلی، دارالفکر، بیروت، ۱۴۱۷ق/۱۹۹۶م.
- رازی (ابن مسکویه)، تجارب‌الأمم، تحقیق: ابوالقاسم امامی، تهران، سروش، ۱۳۷۹ش.
- سید بن طاووس، علی بن موسی، اقبال‌الأعمال، دارالکتب الإسلامیة، تهران، ۱۳۶۷ ق.
- طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق: محمدأبوالفضل ابراهیم، دارالتراث، بیروت، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
- مجلسی، بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء، بیروت، ۱۴۰۴ق.