آیه ۶۹ سوره انبیاء: تفاوت میان نسخه‌ها
Rezai.mosavi (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
}} | }} | ||
'''آیه ۶۹ [[سوره انبیاء]]''' درباره فرمان [[خدا|الهی]] بر سرد شدن آتشی است که [[نمرود]] برای سوزاندن [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] فراهم کرده بود. در [[حدیث|حدیثی]] نقل شده که طی این فرمان، آتش نمرود تبدیل به گلستان زیبایی شد. برخی [[تفسیر قرآن|مفسرین]] خطاب به آتش را در عبارت «قلنا یا نار..»، خطابی تکوینی به معنی «جعلنا النار..» دانسته‌اند؛ یعنی ما آتش را سرد و سالم گردانیدیم.<br> | '''آیه ۶۹ [[سوره انبیاء]]''' درباره فرمان [[خدا|الهی]] بر سرد شدن آتشی است که [[نمرود]] برای سوزاندن [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] فراهم کرده بود. در [[حدیث|حدیثی]] نقل شده که طی این فرمان، آتش نمرود تبدیل به گلستان زیبایی شد. برخی [[تفسیر قرآن|مفسرین]] خطاب به آتش را در عبارت «قلنا یا نار..»، خطابی تکوینی به معنی «جعلنا النار..» دانسته‌اند؛ یعنی ما آتش را سرد و سالم گردانیدیم.<br> | ||
طبق نقل حدیثی، هنگام به آتش انداختن ابراهیم، [[جبرئیل]] از او پرسید آیا نیاز به کمک داری؟ ابراهیم از او یاری نخواست و فرمود: | طبق نقل حدیثی، هنگام به آتش انداختن ابراهیم، [[جبرئیل]] از او پرسید آیا نیاز به کمک داری؟ ابراهیم از او یاری نخواست و فرمود: همینکه خدا از حالم آگاه است برایم کافی است. | ||
== متن و ترجمه == | == متن و ترجمه == | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| تورفتگی = ۰ | | تورفتگی = ۰ | ||
| تراز = وسط | | تراز = وسط | ||
| عنوان = {{عربی|اندازه=120%|«قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا | | عنوان = {{عربی|اندازه=120%|«قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَ سَلَامًا عَلَیٰ إِبْرَاهِیمَ»}}|[سرانجام ابراهیم را به آتش افکندند، ولی ما] گفتیم: «ای آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش!».<ref>مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۳ش، ص۳۲۷.</ref> | ||
}} | }} | ||
==معرفی== | ==معرفی== | ||
آیه ۶۹ [[سوره انبیاء]] اشاره به اعجاز الهی در نجات [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] از آتش [[نمرود]] دارد؛ در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] آمده است، پس از اینکه بت‌پرستان در مقابل استدلال منطقی ابراهیم درباره پرستش بتها محکوم شدند، لجاجت و تعصب آنها مانع از پذیرش حق شد و تصمیم به سوزاندن ابراهیم گرفتند. | آیه ۶۹ [[سوره انبیاء|سوره انبیا]] اشاره به اعجاز الهی در نجات [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] از آتش [[نمرود]] دارد؛ در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] آمده است، پس از اینکه بت‌پرستان در مقابل استدلال منطقی ابراهیم درباره پرستش بتها محکوم شدند، لجاجت و تعصب آنها مانع از پذیرش حق شد و تصمیم به سوزاندن ابراهیم گرفتند. آنان آتش بزرگی فراهم کردند و ابراهیم را با منجنیق در آن افکندند. اما خدایی که همه چیز به فرمان اوست، اراده کرد که بنده‌اش سالم بماند؛ پس به آتش گفت که برای ابراهیم سرد و سلامت باشد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۲ش، ج۱۳، ص۴۴۳-۴۴۶.</ref> در پی این فرمان، آتش چنان سرد شد که دندان‌های ابراهیم از شدت سرما به هم می‌خورد و اگر تعبیر به «سلاما» نبود، جان ابراهیم از سرما به خطر میافتاد!<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۲ش، ج۱۳، ص۴۴۶.</ref> و در [[حدیث|حدیثی]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل است که آتش [[نمرود]] تبدیل به گلستان زیبایی شد.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۲۴.</ref> | ||
==چگونگی خطاب به آتش== | ==چگونگی خطاب به آتش== | ||
به گفته [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] در [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر مجمع البیان]]، در عبارت «قلنا یا نار...»، مخاطب آتشی است که جامد است و صلاحیت خطاب را ندارد؛ پس این خطاب بمعنی «جعل» است؛ یعنی «جعلنا النار بردا و سلاما» (ما آتش را سرد و سالم گردانیدیم)؛ مثل فرمان «کُونُوا قِرَدَةً» دربارهٔ [[اصحاب سبت|أصحاب سبت]]، یعنی «جعلناهم قردة» (آنها را میمون گردانیدیم).<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۸۷.</ref> اما [[سید عبدالحسین طیب]] صاحب [[اطیب البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر اطیب البیان]] معتقد است، اصل خطاب به جوامد ایرادی ندارد؛ زیرا طبق آیه «إِنْ مِن شَیءٍ إِلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِهِ وَ لکِن لا تَفقَهُونَ تَسبِیحَهُم»<ref>سوره اسراء، آیه۴۶.</ref> تمام موجودات دارای عقل و شعورند، همانطور که در قرآن، زنبور<ref>سوره نحل، آیه۷۰.</ref> و | به گفته [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] در [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر مجمع البیان]]، در عبارت «قلنا یا نار...»، مخاطب آتشی است که جامد است و صلاحیت خطاب را ندارد؛ پس این خطاب بمعنی «جعل» است؛ یعنی «جعلنا النار بردا و سلاما» (ما آتش را سرد و سالم گردانیدیم)؛ مثل فرمان «کُونُوا قِرَدَةً» دربارهٔ [[اصحاب سبت|أصحاب سبت]]، یعنی «جعلناهم قردة» (آنها را میمون گردانیدیم).<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۸۷.</ref> اما [[سید عبدالحسین طیب]] صاحب [[اطیب البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر اطیب البیان]] معتقد است، اصل خطاب به جوامد ایرادی ندارد؛ زیرا طبق آیه «إِنْ مِن شَیءٍ إِلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِهِ وَ لکِن لا تَفقَهُونَ تَسبِیحَهُم»<ref>سوره اسراء، آیه۴۶.</ref> تمام موجودات دارای عقل و شعورند، همانطور که در قرآن، زنبور<ref>سوره نحل، آیه۷۰.</ref> و هدهد<ref>سوره نمل، آیه۷.</ref> نیز مورد خطاب واقع شده‌اند.<ref>طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۹، ص۲۰۷.</ref> | ||
==یاری فرشتگان به ابراهیم== | ==یاری فرشتگان به ابراهیم== | ||
نسخهٔ ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۲۴
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| واقع در سوره | سوره انبیاء |
| شماره آیه | ۶۹ |
| جزء | ۱۷ |
| اطلاعات محتوایی | |
| مکان نزول | مکه |
| موضوع | فرمان خدا بر سرد شدن آتش نمرود |
| آیات مرتبط | سوره عنکبوت آیه۲۴ و سوره صافات آیه۹۷ |
آیه ۶۹ سوره انبیاء درباره فرمان الهی بر سرد شدن آتشی است که نمرود برای سوزاندن حضرت ابراهیم(ع) فراهم کرده بود. در حدیثی نقل شده که طی این فرمان، آتش نمرود تبدیل به گلستان زیبایی شد. برخی مفسرین خطاب به آتش را در عبارت «قلنا یا نار..»، خطابی تکوینی به معنی «جعلنا النار..» دانسته‌اند؛ یعنی ما آتش را سرد و سالم گردانیدیم.
طبق نقل حدیثی، هنگام به آتش انداختن ابراهیم، جبرئیل از او پرسید آیا نیاز به کمک داری؟ ابراهیم از او یاری نخواست و فرمود: همینکه خدا از حالم آگاه است برایم کافی است.
متن و ترجمه
«قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَ سَلَامًا عَلَیٰ إِبْرَاهِیمَ»
[سرانجام ابراهیم را به آتش افکندند، ولی ما] گفتیم: «ای آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش!».[۱]
معرفی
آیه ۶۹ سوره انبیا اشاره به اعجاز الهی در نجات حضرت ابراهیم(ع) از آتش نمرود دارد؛ در تفسیر نمونه آمده است، پس از اینکه بت‌پرستان در مقابل استدلال منطقی ابراهیم درباره پرستش بتها محکوم شدند، لجاجت و تعصب آنها مانع از پذیرش حق شد و تصمیم به سوزاندن ابراهیم گرفتند. آنان آتش بزرگی فراهم کردند و ابراهیم را با منجنیق در آن افکندند. اما خدایی که همه چیز به فرمان اوست، اراده کرد که بنده‌اش سالم بماند؛ پس به آتش گفت که برای ابراهیم سرد و سلامت باشد.[۲] در پی این فرمان، آتش چنان سرد شد که دندان‌های ابراهیم از شدت سرما به هم می‌خورد و اگر تعبیر به «سلاما» نبود، جان ابراهیم از سرما به خطر میافتاد![۳] و در حدیثی از امام صادق(ع) نقل است که آتش نمرود تبدیل به گلستان زیبایی شد.[۴]
چگونگی خطاب به آتش
به گفته شیخ طبرسی در تفسیر مجمع البیان، در عبارت «قلنا یا نار...»، مخاطب آتشی است که جامد است و صلاحیت خطاب را ندارد؛ پس این خطاب بمعنی «جعل» است؛ یعنی «جعلنا النار بردا و سلاما» (ما آتش را سرد و سالم گردانیدیم)؛ مثل فرمان «کُونُوا قِرَدَةً» دربارهٔ أصحاب سبت، یعنی «جعلناهم قردة» (آنها را میمون گردانیدیم).[۵] اما سید عبدالحسین طیب صاحب تفسیر اطیب البیان معتقد است، اصل خطاب به جوامد ایرادی ندارد؛ زیرا طبق آیه «إِنْ مِن شَیءٍ إِلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِهِ وَ لکِن لا تَفقَهُونَ تَسبِیحَهُم»[۶] تمام موجودات دارای عقل و شعورند، همانطور که در قرآن، زنبور[۷] و هدهد[۸] نیز مورد خطاب واقع شده‌اند.[۹]
یاری فرشتگان به ابراهیم
برخی کتابهای تفسیری شیعه و اهل‌سنت نقل کرده‌اند، هنگامی‌که ابراهیم را در منجنیق گذاشتند و خواستند در آتش بی‌افکنند، آسمان، زمین و فرشتگان از خداوند تقاضا کردند که ابراهیم را حفظ کند.[۱۰] همچنین نقل شده است که جبرئیل به ملاقات ابراهیم(ع) آمد و گفت: «آیا نیازی داری تا کمکت کنم»؟ ابراهیم گفت: «اَمّا اِلَیک فَلا» (اما به تو، نه)! در این هنگام جبرئیل به او پیشنهاد کرد که نیازت را از خدا بخواه. ابراهیم پاسخ داد: «حَسبی مِن سُؤالی عِلمُه بِحالی» (همین اندازه که او از حال من آگاه است کافی است).[۱۱]
پانویس
- ↑ مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۳ش، ص۳۲۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۲ش، ج۱۳، ص۴۴۳-۴۴۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۲ش، ج۱۳، ص۴۴۶.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۲، ص۲۴.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۸۷.
- ↑ سوره اسراء، آیه۴۶.
- ↑ سوره نحل، آیه۷۰.
- ↑ سوره نمل، آیه۷.
- ↑ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۹، ص۲۰۷.
- ↑ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۴۵؛ فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۲، ص۱۵۸؛ بغوی، معالم التنزیل، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۲۹۴.
- ↑ حقی بروسوی، تفسیر روح البیان، دارالفکر، ج۵، ص۴۹۸؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۹، ص۲۰۷؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۲ش، ج۱۳، ص۴۴۵.
منابع
- بغوی، حسین بن مسعود، معالم التنزیل فی تفسیر القرآن، تحقیق: المهدی، عبدالرزاق، داراحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: بلاغی، محمد جواد، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
- طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
- فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق.
- فیض کاشانی، ملامحسن، تفسیر الصافی، تحقیق: اعلمی، حسین، انتشارات الصدر، تهران، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق.
- مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، قم، دارالقرآن الکریم، چاپ دوم، ۱۳۷۳ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، چاپ سی‌ام، ۱۳۷۲ش.