توسل به مردگان
| خداشناسی | |
|---|---|
| توحید | اثبات خدا • توحید ذاتی • توحید صفاتی • توحید افعالی • توحید عبادی • صفات ذات • صفات فعل |
| فروع | توسل • شفاعت • تبرک • استغاثه |
| عدل الهی | |
| حُسن و قُبح • بداء • امر بین الامرین | |
| نبوت | |
| عصمت پیامبران • خاتمیت • پیامبر اسلام • معجزه• اصالت قرآن | |
| امامت | |
| باورها | عصمت امامان • ولایت تكوینی • علم غیب • خلیفة‌الله • غیبت • مهدویت • انتظار فرج • ظهور• رجعت • امامت تنصیصی |
| امامان | امام علی • امام حسن • امام حسین • امام سجاد • امام باقر • امام صادق • امام کاظم • امام رضا • امام جواد • امام هادی • امام عسکری • امام مهدی |
| معاد | |
| برزخ • معاد جسمانی • حشر • صراط • تطایر کتب • میزان | |
| مسائل برجسته | |
| اهل‌بیت • چهارده معصوم • کرامت • تقیه • مرجعیت • ولایت فقیه • ایمان مرتکب کبیره | |
تَوَسُّل به مردگان یا توسل به اَموات، واسطه‌قراردادن اولیای الهی پس از وفات برای تقرب به خدا و برآوردن شدن حاجات از اعتقادات مسلمانان به‌ویژه شیعیان است.
در منابع شیعه و سنُی مواردی از توسل اهل‌بیت(ع) و برخی صحابه به پیامبر(ص) پس از وفات آن حضرت آمده است. با این حال وهابی‌ها و ابن‌تیمیه توسل به مردگان را مشروع نمی‌دانند. اما از نظر علمای مسلمان، همان‌گونه که درخواست دعا از اولیاء الهی در زمان حیاتشان جایز است، پس از وفاتشان نیز به دلیل حیات برزخی و امکان سماع موتیٰ (شنوابودن مردگان) این درخواست معنا دارد.
مفهوم‌شناسی
توسل به مردگان واسطه قراردادن بزرگان دینی مانند معصومان پس از مرگشان نزد خداوند برای برآوردن شدن حاجات است.[۱]
سماع موتیٰ و حیات برزخی
توسل به مردگان در صورتی پذیرفتنی است که عقیده به حیات برزخی و سماع موتیٰ پذیرفته شود و امکان ارتباط زندگان با ارواح در عالم برزخ و شنیدن صدای زندگان توسط آنان وجود داشته باشد.[۲]
مشروعیت
برای مشروعیت توسل به مردگان به آیات قرآن، سیره اهل بیت و سیره مسلمانان استناد شده است:
شواهد قرآنی
برای مشروعیت توسل به اموات، به عمومیت آیه ۶۴ سوره نساء استدلال شده که مؤمنین را تشویق می‌کند که از پیامبر بخواهند برای آنان استغفار کند. این عمومیت زمان حیات و مرگ پیامبر(ص) را در برمی‌گیرد.[۳] همچنین آیه ۳۵ سوره مائده توسل را به صورت مطلق جایز می‌شمارد و از اطلاق این آیه استفاده کرده‌اند که می‌توان به ارواح مؤمنین و پیامبران پس از مرگشان نیز توسل جست.[۴]
سیره امامان شیعه
بر اساس برخی منابع، امامان شیعه پس از درگذشت پیامبر به او متوسل می‌شده‌اند. حضرت علی(ع)[۵] و امام حسین(ع) به پیامبر(ص)[۶] توسل کرده‌اند. امام سجاد(ع) نیز در توسل به چهارده معصوم بین زندگان و مردگان تفاوت نگذاشته است.[۷]
همچنین دعاهای مأثور از اهل‌بیت(ع) مانند دعای سریع الاجابه نشان می‌دهد که توسل به بزرگان بعد از حیاتشان نیز مورد سفارش بوده است.[۸]
رفتار اصحاب
در منابع روایی اهل سنت، گزارش‌هایی از توسل برخی صحابه و مسلمانان به پیامبر پس از درگذشت وی، نقل شده است. برخی از آنها عبارتند از:
- توسل عایشه برای برطرف شدن قحطی و خشکسالی به پیامبر(ص) و قبر وی.[۹]
- توسل مردی در زمان عثمان با راهنمایی عثمان بن حنیف به پیامبر(ص).[۱۰]
- توسل بلال بن حارث برای طلب باران به پیامبر(ص).[۱۱]
- بنا بر گزارشی، مالک بن انس در گفتگویی با منصور دوانیقی چگونگی زیارت پیامبر(ص) و توسل به آن حضرت را به وی آموخته است.[۱۲]
دیدگاه اهل‌سنت
بیشتر عالمان اهل سنت، توسل به اموات را جایز دانسته و به بزرگان دینی متوسل می‌شده‌اند. از جمله:
- سمهودی، عالم شافعی قرن دهم هجری، در کتاب «وفاء الوفاء بأخبار دار المصطفی» به نقل موارد متعددی از استجابت دعا و حاجت‌روایی افراد از طریق توسل به پیامبر(ص) پرداخته است. وی توسل به پیامبر را سیره انبیاء و صالحان در همه ادوار - اعم از قبل از خلقت، دوران حیات دنیوی و پس از وفات در عالم برزخ - برشمرده است.[۱۳]
- ابوعلی خلال، از عالمان اهل‌سنت، تجربیات شخصی خود را از برطرف شدن مشکلاتش با توسل به قبر امام کاظم(ع) گزارش کرده است.[۱۴] از شافعی نیز نقل شده که قبر امام کاظم(ع) را «داروی شفابخش» توصیف کرده است.[۱۵]
- آلوسی در تفسیر روح المعانی توسل به پیامبر در حیات و پس از وفات او را مشروع دانسته است. وی این حکم را به دیگر اولیای الهی نیز تعمیم می‌دهد و معتقد است توسل به هر شخصی که دارای مقام و منزلتی نزد خداوند باشد، بلامانع است.[۱۶]
- ابن‌حَجَر عَسْقلانی پس از نقل جریان درخواست عمر بن خطاب از ابن عباس برای دعا و طلب باران اذعان کرده شفیع قراردادن اهل خیر و صلاح و به‌ویژه اهل‌بیت امری مستحب است.[۱۷]
دیدگاه وهابیان
وهابیان توسل به مردگان را جایز و مشروع نمی‌دانند. ابن تیمیه (وهابیان به دیدگاه‌های او استناد می‌کنند) بر این باور است که توسل به دعای پیامبر(ص) و صالحان، فقط در زمان حیات آنان صحیح است و توسل به آنان پس از مرگشان، شرک است.[۱۸]
پاسخ
از نظر موافقان توسل، میان توسل در حیات و ممات اولیاء الهی تفاوتی نیست. همان‌گونه که در زمان حیات پیامبر(ص) و دیگر اولیای خدا می‌توان از آنان خواست تا برای انسان دعا و استغفار کنند، پس از حیات آنان نیز می‌توان همین درخواست را داشت.[۱۹] همچنین در این زمینه به آیه ۶۴ سوره نساء «وَلَوْ أنَّهُمْ إذْ ظَلَمُوا أنْفُسَهُمْ جَاءُوک فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّاباً رَحیماً» استناد شده که هم، زمان حیات پیامبر(ص) و هم پس از مرگ آن حضرت را در برمی‌گیرد.[۲۰] سیره مسلمانان از جمله صحابه نشان می‌دهد که توسل به اموات امری جایز بوده است.[۲۱]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ سبحانی، بحوث قرآنیه فی التوحید و الشرک، ۱۴۲۶ق، ص ۹۳.
- ↑ سبحانی، بحوث قرآنیه فی التوحید و الشرک، ۱۴۲۶ق، ص ۱۱۱.
- ↑ نووی، المجموع، ۱۴۲۱ق، ج۸، ص۲۷۴.
- ↑ رجوع کنید به: مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۴، ص۳۶۵.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به: نهج البلاغه، حکمت ۳۵۳، ص۴۷۹.
- ↑ ابن اعثم کوفی، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۱۹.
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۴، ص۲۸۵.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
- ↑ دارمی، سنن الدارمی، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۲۲۷.
- ↑ سمهودی، وفاء الوفاء، ۲۰۰۶م، ج۴، ص۱۹۵.
- ↑ سمهودی، وفاء الوفاء، ۲۰۰۶م، ج۴، ص۱۹۵.
- ↑ سمهودی، وفاء الوفاء، ۲۰۰۶م، ج۴، ص۱۹۵.
- ↑ سمهودی، وفاء الوفاء، ۲۰۰۶م، ج۴، ص۱۹۵.
- ↑ بغدادی، تاریخ بغداد، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۳۳.
- ↑ کعبی، الامام موسی بن الکاظم علیه‌السلام سیره و تاریخ، ۱۴۳۰ق، ص۲۶۱.
- ↑ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۹۷.
- ↑ ابن‌حجر عسقلانی، فتح الباری، ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۴۹۷.
- ↑ ابن‌تیمیه، مجموعةالفتاوی، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۵۹.
- ↑ رجوع کنید به: سمهودی، وفاء الوفاء، ۲۰۰۶م، ج۴، ص۱۹۷-۱۹۶.
- ↑ رجوع کنید به: ابن‌تیمیه، مجموعةالفتاوی، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۵۹.
- ↑ نگاه کنید به: سمهودی، وفاء الوفاء، ۲۰۰۶م، ج۴، ص۱۹۷-۱۹۵.
منابع
- آلوسی، سید محمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، تحقیق: علی عبدالباری عطیة، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.
- ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، بیروت، دار الأضواء، چاپ اول، ۱۴۱۱ق.
- ابن‌تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، مجموعة الفتاوی، تحقیق شیخ عبدالرحمن بن قاسم، المدینة النبویة، مجمع الملک فهد، لطباعة المصحف الشریف، ۱۴۱۶ق.
- ابن‌حجر عسقلانی، احمد بن علی، فتح الباری شرح صحیح البخاری، تعلیقات عبد العزیز بن عبد الله بن باز، بیروت، دارالمعرفه،۱۳۹۷ق.
- خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۷ق.
- دارمی، عبدالله بن عبدالرحمن، سنن الدارمی، تحقیق حسین سلیم اسد الدارانی، المملکة العربیة السعودیة، دار المغنی للنشر و التوزیع، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- سبحانی، جعفر، بحوث قرآنیه فی التوحید و الشرک، قم، مؤسسة امام صادق (ع)، چاپ سوم، ۱۴۲۶ق.
- سمهودی، علی بن احمد، وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی، بیروت، درالکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.
- طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، تحقیق حمدی بن عبدالمجید السلفی، قاهره، مکتبة ابن‌تیمیة، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.
- کعبی، علی‌موسی، الامام موسی بن الکاظم(ع)، سیره و تاریخ، مرکز الرساله، ۱۴۳۰ق.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، انتشارات اسلامیه، ۱۳۶۲ش.
- مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، ۱۴۰۳ق.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهل و یکم، ۱۳۸۰ش.
- نووی، محیی‌الدین بن شرف، المجموع شرح المهذَّب، بیروت، دار الفکر، ۱۴۲۱ق.
- نهج البلاغه، تحقیق عزیزالله عطاردی، تهران، بنیاد نهج البلاغه، ۱۴۱۳ق.
پیوند به بیرون
- مسئله توسل به اموات با نگاهی به آیه ۲۲ سوره مبارکه فاطر
- بررسی دیدگاه وهابیان درباره توسل سلف به پیامبر پس از حیات
- سماع موتی و رابطه آن با تسل به ارواح اولیای الهی