سوره‌های مکی و مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها
←منابع: اصلاح ارقام، اصلاح نویسه‌های عربی |
←معیارها و ملاک‌های تشخیص: اصلاح ارقام |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
درباره معیارها و ملاک‌های تشخیص مکی یا مدنی بودن آیات قرآن کریم، سه نظر وجود دارد: | درباره معیارها و ملاک‌های تشخیص مکی یا مدنی بودن آیات قرآن کریم، سه نظر وجود دارد: | ||
# '''معیار زمانی''': هر آنچه پیش از [[هجرت به مدینه|هجرت پیامبر به مدینه]] و قبل از رسیدن پیامبر به [[مدینه]] نازل شده مکی و هر آنچه پس از رسیدن پیامبر به مدینه نازل گردیده، مدنی به شمار می‌آید؛ از‌این‌رو اگر سوره یا آیه‌ای بعد از هجرت نازل شده باشد، مدنی خواهد بود حتی اگر در [[مکه|شهر مکه]] یا در سفری از سفرهای پیامبر(ص) نازل شده باشد، مانند آیاتی که در [[فتح مکه]] یا در [[حجة الوداع]] نازل شد.<ref>معرفت، التمهید، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۳۰.</ref> | # '''معیار زمانی''': هر آنچه پیش از [[هجرت به مدینه|هجرت پیامبر به مدینه]] و قبل از رسیدن پیامبر به [[مدینه]] نازل شده مکی و هر آنچه پس از رسیدن پیامبر به مدینه نازل گردیده، مدنی به شمار می‌آید؛ از‌این‌رو اگر سوره یا آیه‌ای بعد از هجرت نازل شده باشد، مدنی خواهد بود حتی اگر در [[مکه|شهر مکه]] یا در سفری از سفرهای پیامبر(ص) نازل شده باشد، مانند آیاتی که در [[فتح مکه]] یا در [[حجة الوداع]] نازل شد.<ref>معرفت، التمهید، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۳۰.</ref> | ||
# '''معیار مکانی''': هر آنچه در مکه (و لو بعد از هجرت) و اطراف آن (مانند [[سرزمین منا|منا]]، [[عرفات]] و [[حدیبیه|حُدَیبیّه]]) نازل شده، مکی و هر آنچه در مدینه و اطراف آن (مانند [[منطقه بدر|بدر]] و [[کوه احد|اُحُد]]) نازل شده مدنی است.<ref>سیوطی، | # '''معیار مکانی''': هر آنچه در مکه (و لو بعد از هجرت) و اطراف آن (مانند [[سرزمین منا|منا]]، [[عرفات]] و [[حدیبیه|حُدَیبیّه]]) نازل شده، مکی و هر آنچه در مدینه و اطراف آن (مانند [[منطقه بدر|بدر]] و [[کوه احد|اُحُد]]) نازل شده مدنی است.<ref>سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۵.</ref> | ||
# '''معیار مخاطب''': برخی به «مخاطب وحی» توجه کرده، گفته‌اند هر آنچه که خطاب به اهل مکه نازل شده مکی و هر آنچه که خطاب به اهل مدینه نازل شده مدنی است.<ref>سیوطی، | # '''معیار مخاطب''': برخی به «مخاطب وحی» توجه کرده، گفته‌اند هر آنچه که خطاب به اهل مکه نازل شده مکی و هر آنچه که خطاب به اهل مدینه نازل شده مدنی است.<ref>سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۶.</ref> ملاک تشخیص این خطاب این است که هر آنچه با تعبیر «یا ایها الناس» نازل شده، مکی و هر آنچه با تعبیر «یا ایها الذین آمنوا» نازل شده، مدنی است.<ref>سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۸۱.</ref> این قول به [[عبدالله بن مسعود|ابن مسعود]] نسبت داده شده است.<ref>سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۶.</ref> | ||
معیار زمانی، از دو معیار دیگر مشهورتر است و اکثر پژوهشگران علوم قرآنی این معیار را برای تعیین سوره‌های مکی و مدنی انتخاب کرده‌اند؛<ref>معرفت، التمهید، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۳۱.</ref> چرا که این معیار بر خلاف دو معیار دیگر، همه آیات قرآن را در بر می‌گیرد.<ref>دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۷۱.</ref> ولی معیار مکانی جامع نیست و درباره همه آیات جریان ندارد؛ زیرا برخی از آیات نه در مکه و نه در مدینه نازل نشد، بلکه در مکان‌های دورتری مانند [[منطقه تبوک|تبوک]] و [[بیت‌المقدس]] نازل گردید؛<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.</ref> چنان‌که معیار مخاطب علاوه بر جامع نبودن با اشکال دیگری مواجه دانسته شده است؛ زیرا برخی از آیاتی که قطعا مدنی هستند، با تعبیر «یا ایها الناس» و برخی از آیاتی که قطعا مکی هستند با تعبیر «یا ایها الذین آمنوا» آغاز شده‌اند.<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.</ref> | معیار زمانی، از دو معیار دیگر مشهورتر است و اکثر پژوهشگران علوم قرآنی این معیار را برای تعیین سوره‌های مکی و مدنی انتخاب کرده‌اند؛<ref>معرفت، التمهید، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۳۱.</ref> چرا که این معیار بر خلاف دو معیار دیگر، همه آیات قرآن را در بر می‌گیرد.<ref>دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۷۱.</ref> ولی معیار مکانی جامع نیست و درباره همه آیات جریان ندارد؛ زیرا برخی از آیات نه در مکه و نه در مدینه نازل نشد، بلکه در مکان‌های دورتری مانند [[منطقه تبوک|تبوک]] و [[بیت‌المقدس]] نازل گردید؛<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.</ref> چنان‌که معیار مخاطب علاوه بر جامع نبودن با اشکال دیگری مواجه دانسته شده است؛ زیرا برخی از آیاتی که قطعا مدنی هستند، با تعبیر «یا ایها الناس» و برخی از آیاتی که قطعا مکی هستند با تعبیر «یا ایها الذین آمنوا» آغاز شده‌اند.<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۰
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب در تاریخ ۴ شهریور ۱۴۰۲ توسط کاربر:Alikhani برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شده است. اگر بیش از پنج روز از آخرین ویرایش مقاله میگذرد میتوانید برچسب را بردارید. در غیر این صورت، شکیبایی کرده و تغییری در مقاله ایجاد نکنید. |
سوره‌های مکی و مدنی به تقسیم سوره‌های قرآن به اعتبار زمان نزول آنها قبل یا بعد از هجرت پیامبر(ص) اشاره دارد. شناختن سوره‌ها به لحاظ مکی یا مدنی، در تفسیر، فقه و کلام اهمیت دارد؛ چرا که از این راه می‌توان مراحل دعوت پیامبر و سیر مسائل سیاسی و اجتماعی صدر اسلام را شناخت. شناختن ناسخ و منسوخ، آگاهی از سیر تکاملی تشریع و قانون‌گذاری و نیز شناختن اسباب نزول آیات قرآن از دیگر فایده‌های آگاهی از سوره‌های مکی و مدنی است.
اگرچه اکثر پژوهشگران علوم قرآنی معیار زمانی را برای تعیین سوره‌های مکی و مدنی انتخاب کرده‌اند، با این حال طبق برخی نظریه‌ها مکان نزول آیات (شهر مکه و شهر مدینه) یا مخاطب آیه‌ها (مردم مکه و مردم مدینه) ملاک این تقسیم‌بندی معرفی شده است، ولی این نظریه‌ها را به دلیل شامل نشدن بر تمام آیات، مردود دانسته‌اند. برخی قرآن‌پژوهان بر این باورند که در برخی سوره‌های مکی، آیات مدنی و در بعضی سوره‌های مدنی، آیات مکی وجود دارد؛ به همین دلیل به نظر آنها در نام‌گذاری سوره به مکی یا مدنی، بخش عمده سوره، یا بخش آغازین آن در نظر گرفته شده و به آیات استثنائی آن توجه نشده است. مطابق دیدگاه همه اندیشمندان علوم قرآنی، در قرآن ۲۰ سوره قطعا مدنی و ۸۲ سوره قطعا مکی است و بقیه سوره‌ها (۱۲ سوره) محل اختلاف است.
برای تعیین مکی یا مدنی، به روایت‌های نقل شده از صحابه و نیز به شواهد قرآنی یا غیرقرآنی استناد می‌شود. به نظر برخی محققان روایت‌های نقل شده در این موضوع اشکال‌های مختلفی دارد و به همین دلیل تنها باید به شواهد قرآنی و ویژگی‌های سوره‌های مکی و مدنی توجه شود. دعوت به اصول عقاید، کوتاه بودن سوره‌ها و آیات و نیز داشتن لحن تند، از ویژگی‌های سوره‌های مکی معرفی شده است. همچنین بیان کردن احکام شرعی، پرداختن به مسائل منافقان و بیان کردن موضوع جهاد و احکام آن را از ویژگی‌های سوره‌های مدنی برشمرده‌اند. نظر به اهمیت شناختن سوره‌های مکی و مدنی، این امر مورد توجه خاورشناسان نیز بوده ولی آنها راه‌های متفاوتی را از قرآن‌پژوهان اسلامی پیموده‌اند.
اهمیت شناختن مکی و مدنی بودن سوره‌ها در علوم اسلامی
شناختن سوره‌های مکی و مدنی، برای مفسران در تفسیر قرآن و برای فقیهان در استنباط احکام شرعی[۱] و برای متکلمان در تأیید یا رد مباحث کلامی کاربرد دارد؛[۲] زیرا با بازشناسی مکی یا مدنی بودن سوره‌ها می‌توان از تاریخ وقوع رویدادها و زمان تشریع احکام آگاه شد.[۳] از برخی اندیشمندان علوم قرآنی نقل شده فردی که مکی و مدنی را نمی‌شناسد و نمی‌تواند آنها را از یکدیگر تشخیص دهد، جایز نیست قرآن را تفسیر کند.[۴]
محمدحسین طباطبایی، مؤلف تفسیر المیزان معتقد است شناختن سوره‌های مکی و مدنی و به دنبال آن، شناختن ترتیب نزول سوره‌ها تأثیر مهمی در مباحث مربوط به دعوت پیامبر(ص) و سیر روحی، سیاسی و اجتماعی در زمان او و تحلیل سیره نبوی دارد.[۵] شناخت ناسخ و منسوخ،[۶] دانستن اسباب نزول،[۷] آگاهی از چگونگی نزول قرآن[۸] و شناختن غرض و هدف سوره‌ها از فایده‌های دیگر برای شناختن سوره‌های مکی و مدنی است.[۹]
معیارها و ملاک‌های تشخیص
درباره معیارها و ملاک‌های تشخیص مکی یا مدنی بودن آیات قرآن کریم، سه نظر وجود دارد:
- معیار زمانی: هر آنچه پیش از هجرت پیامبر به مدینه و قبل از رسیدن پیامبر به مدینه نازل شده مکی و هر آنچه پس از رسیدن پیامبر به مدینه نازل گردیده، مدنی به شمار می‌آید؛ از‌این‌رو اگر سوره یا آیه‌ای بعد از هجرت نازل شده باشد، مدنی خواهد بود حتی اگر در شهر مکه یا در سفری از سفرهای پیامبر(ص) نازل شده باشد، مانند آیاتی که در فتح مکه یا در حجة الوداع نازل شد.[۱۰]
- معیار مکانی: هر آنچه در مکه (و لو بعد از هجرت) و اطراف آن (مانند منا، عرفات و حُدَیبیّه) نازل شده، مکی و هر آنچه در مدینه و اطراف آن (مانند بدر و اُحُد) نازل شده مدنی است.[۱۱]
- معیار مخاطب: برخی به «مخاطب وحی» توجه کرده، گفته‌اند هر آنچه که خطاب به اهل مکه نازل شده مکی و هر آنچه که خطاب به اهل مدینه نازل شده مدنی است.[۱۲] ملاک تشخیص این خطاب این است که هر آنچه با تعبیر «یا ایها الناس» نازل شده، مکی و هر آنچه با تعبیر «یا ایها الذین آمنوا» نازل شده، مدنی است.[۱۳] این قول به ابن مسعود نسبت داده شده است.[۱۴]
معیار زمانی، از دو معیار دیگر مشهورتر است و اکثر پژوهشگران علوم قرآنی این معیار را برای تعیین سوره‌های مکی و مدنی انتخاب کرده‌اند؛[۱۵] چرا که این معیار بر خلاف دو معیار دیگر، همه آیات قرآن را در بر می‌گیرد.[۱۶] ولی معیار مکانی جامع نیست و درباره همه آیات جریان ندارد؛ زیرا برخی از آیات نه در مکه و نه در مدینه نازل نشد، بلکه در مکان‌های دورتری مانند تبوک و بیت‌المقدس نازل گردید؛[۱۷] چنان‌که معیار مخاطب علاوه بر جامع نبودن با اشکال دیگری مواجه دانسته شده است؛ زیرا برخی از آیاتی که قطعا مدنی هستند، با تعبیر «یا ایها الناس» و برخی از آیاتی که قطعا مکی هستند با تعبیر «یا ایها الذین آمنوا» آغاز شده‌اند.[۱۸]
آیات استثنائی و ضابطه نام‌گذاری
سوره‌های مکی و مدنی خود به چهار دسته تقسیم شده‌اند: ۱. سوره‌هایی که همه آیات آن مکی است، مانند سوره مدثر؛ ۲. سوره‌هایی که همه آیات آن مدنی است، مانند سوره آل‌عمران؛ ۳. سوره‌های مکی که برخی از آیات آن در مدینه نازل شده است، مانند سوره اعراف که آیه‌های ۱۶۱ تا ۱۷۳ آن را مدنی دانسته‌اند؛ ۴. سوره‌های مدنی که در آن آیات مکی گنجانده شده است، مانند سوره رعد که گفته شده آیه ۳۱ آن در مکه نازل شده است.[۱۹] به چنین آیه‌هایی که بر خلاف اصل سوره، در آن گنجانده شده است، در اصطلاح آیات استثنائی گفته می‌شود.[۲۰] البته برخی محققان علوم قرآنی این تقسیم‌بندی را نپذیرفته، معتقدند در هیچیک از سوره‌ها آیات استثنائی وجود ندارد و همه آیات سوره یا مکی و یا مدنی است.[۲۱]
اگر تعدادی از آیات یک سوره، مکی و تعدادی از آن مدنی باشد، گفته شده مکی یا مدنی بودن سوره با در نظر گرفتن بخش عمده آن سوره معین می‌شود؛ مثلاً اگرچه محل نزول تعدادی از آیات سوره انعام مربوط به مدینه دانسته شده است، اما با توجه به اینکه بیشتر آیات آن در مکه نازل شده، این سوره مکی معرفی می‌شود.[۲۲] در مقابل برخی بر این باورند که نام‌گذاری این سوره‌ها با توجه به آیات ابتدایی آن صورت گرفته است.[۲۳]
تعداد سوره‌های مکی و مدنی
تعداد سوره‌های مدنی ۲۰ سوره، موارد اختلافی ۱۲ سوره و بقیه سوره‌ها (۸۲ سوره) مکی معرفی شده‌اند.[۲۴] سوره‌های مدنیِ مورد پذیرش همه عبارتند از: بقره، آل عمران، نساء، مائده، انفال، توبه، نور، احزاب، محمد، فتح، حجرات، حدید، مجادله، حشر، ممتحنه جمعه، منافقون، طلاق، تحریم و نصر.[۲۵] سوره‌های مورد اختلاف عبارتند از: فاتحه، رعد، الرحمن، صف، تغابن، مطففین، قدر، بینه، زلزله، اخلاص، فلق و ناس.[۲۶] البته در قرآن‌های چاپی معمولا در ابتدای سوره، مکی یا مدنی بودن سوره مشخص شده و ۲۸ سوره به عنوان سوره مدنی و ۸۶ سوره به عنوان سوره مکی معرفی شده است.[۲۷]
راه‌های شناسایی
برای شناخت سوره‌های مکی و مدنی سه راه ذکر شده است: ۱. روایات، ۲. شواهد ظاهری، ۳. علایم محتوایی و معنوی.[۲۸] ولی گفته شده این روایت‌ها غالبا با مشکلاتی روبه‌رو است، مانند ضعف سند، نقل نشدن از معصوم و وجود روایات معارض؛ به همین دلیل گفته شده در صورت استناد به روایات، تنها به روایاتی استناد می‌شود که شاهدی بر صحت آنها وجود داشته باشد.[۲۹] به نظر برخی قرآن‌پژوهان سیاق آیات، مطالب موجود در سوره‌ها و قرینه‌های خارجی تنهاترین راه[۳۰] یا بهترین راه برای شناسایی مکی یا مدنی بودن سوره‌ها است.[۳۱]
از آنجا که مکه و مدینه دو فضای کاملا متفاوتی داشتند (مانند غلبه کفار در مکه و برپایی حکومت دینی در مدینه[۳۲]) سوره‌های مکی و مدنی ویژگی‌های متفاوتی را در خطاب و محتوا پیدا کرد.[۳۳] با این حال این ویژگی‌ها، دقیق نیست و همه آیات و سوره‌ها را به صورت کامل شامل نمی‌شود و تنها احتمال مکی یا مدنی بودن سوره را تقویت می‌کند.[۳۴] همچنین ممکن است سوره‌ای مکی یا مدنی باشد، اما برخی از آیات آن از آیات استثنائی بوده و این ویژگی‌ها تنها در آن آیه استثنائی وجود داشته باشد.[۳۵]
ویژگی سوره‌ها و آیات مکی
- دعوت به اصول عقاید، مانند ایمان به خدا و ایمان به روز قیامت؛
- کوتاه بودن آیات و سوره‌ها؛
- بیان شدن قصص انبیا و امت‌های پیشین؛[۳۶]
- داشتن لحن تند؛[۳۷]
- به کار رفتن کلمه «کلّا» در سوره؛
- داشتن آیات سجده‌دار؛
- آغاز شدن با حروف مقطعه مانند الم، الر، طسم، و حم (به غیر از سوره‌های بقره و آل‌عمران)؛
- حمله شدید به بت‌پرستی؛[۳۸]
ویژگی سوره‌های مدنی
- بیان کردن فرایض و حدود؛
- طولانی بودن آیه‌ها و سوره‌ها؛
- بیان قوانین اقتصادی و سیاسی؛[۳۹]
- داشتن زبان نرم و ملایم با مؤمنان؛[۴۰]
- پرداختن به مسائل منافقان؛[۴۱]
- بیان احوال و اقدامات منافقان و موضع مسلمانان و پیامبر(ص) در برابر آنها؛[۴۲]
- مجادله با اهل کتاب؛
- بیان کردن موضوع جهاد و احکام آن.[۴۳]
دیدگاه خاورشناسان
از میانه قرن ۱۳ق خاورشناسانی چون تِئودور نُلدکه و رژی بلاشِر به تاریخ‌گذاری قرآن پرداختند.[۴۴] برخی از آنان سوره‌های قرآن را به لحاظ زمان نزول، نه به دو قسم مکی و مدنی، بلکه به سه، چهار یا پنج قسم تقسیم کرده‌اند،[۴۵] ولی همه آنها سوره‌های مدنی را در یک گروه قرار داده‌اند.[۴۶] گفته شده برخی خاورشناسان[۴۷] و برخی روشن‌فکران (طه حسین) این اشکال را مطرح کرده‌اند که با توجه به اختلاف ظاهری و محتوایی سوره‌های مکی و مدنی چنین برداشت می‌شود که قرآن کار بشر است و از طرف خدا نیست؛ چرا که قرآن (سوره‌های مکی و مدنی) متأثر از جوّ حاکم بوده است در حالی که اگر از طرف خدا بود، تابع محیط خود نمی‌شد.[۴۸] محمدهادی معرفت مؤلف کتاب التمهید در پاسخ به این اشکال معتقد است باید بین تابع بودن از محیط و هماهنگ بودن با محیط برای تأثیرگذاری بیشتر فرق گذاشت؛ اشکال یاد شده تنها در صورتی مطرح می‌شود که اختلاف ویژگی‌های سوره‌های مکی و مدنی، ناشی از تابع بودن آن از محیط خود باشد؛ اما قرآن همگام با واقیت‌های موجود در مکه و مدینه نازل شده تا بهتر بتواند بر مردم آنجا تأثیر گذارد.[۴۹]
پانویس
- ↑ رکنی، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۱۱۱.
- ↑ دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۶۵.
- ↑ رکنی، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۱۱۰.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۴.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۲۳۵.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۴.
- ↑ معرفت، تاریخ قرآن، ۱۳۸۲ش، ص۴۷.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.
- ↑ خامه‌گر، ساختار هندسی سوره‌های قرآن، ۱۳۸۶ق، ص۱۵۲.
- ↑ معرفت، التمهید، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۳۰.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۵.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۶.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۸۱.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۶.
- ↑ معرفت، التمهید، ۱۳۸۶ش، ج۱، ص۱۳۱.
- ↑ دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۷۱.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۲.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۱۲-۶۱۳.
- ↑ معرفت، تاریخ قرآن، ۱۳۸۲ش، ص۶۲.
- ↑ معرفت، تاریخ قرآن، ۱۳۸۲ش، ص۶۲؛ میرمحمدی، تاریخ و علوم قرآن، ۱۳۷۷ش، ص۳۱۱.
- ↑ دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۷۲.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۱۳.
- ↑ سیوطی، الإتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۶۰.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۱۰.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۱۰.
- ↑ رکنی، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۱۱۱.
- ↑ معرفت، تاریخ قرآن، ۱۳۸۲ش، ص۵۱.
- ↑ دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۷۳.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۲۳۵.
- ↑ دولتی، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، ۱۳۸۴ش، ص۷۴.
- ↑ احمدی، پژوهشی در علوم قرآن، ۱۳۸۱ش، ص۵۲-۵۵.
- ↑ احمدی، پژوهشی در علوم قرآن، ۱۳۸۱ش، ص۶۲.
- ↑ رادمنش، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۴ش، ص۱۷۰.
- ↑ رادمنش، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۴ش، ص۱۷۲.
- ↑ رادمنش، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۴ش، ص۱۷۱.
- ↑ رکنی، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۱۱۱.
- ↑ مظلومی، پژوهشی پیرامون آخرین کتاب الهی، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۱۸۸.
- ↑ رادمنش، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۴ش، ص۱۷۲.
- ↑ رکنی، آشنایی با علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۱۱۱.
- ↑ مظلومی، پژوهشی پیرامون آخرین کتاب الهی، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۱۸۹.
- ↑ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۶۰۷.
- ↑ جوان آراسته، درسنامه علوم قرآنی، ۱۳۸۰ش، ص۱۳۲.
- ↑ نکونام، درآمدی بر تاریخ‌گذاری قرآن، ۱۳۸۰ش، ص۱۱.
- ↑ نکونام، درآمدی بر تاریخ‌گذاری قرآن، ۱۳۸۰ش، ص۱۲-۲۱.
- ↑ دهقانی، و مهدوی‌راد، «سیر تاریخی شناخت سور و آیات مکی و مدنی»، ص۶۹.
- ↑ معرفت، تاریخ قرآن، ۱۳۸۲ش، ص۵۲.
- ↑ ابوالشبهه، المدخل لدراسة القرآن الکریم، ۱۴۰۷ق، ص۲۳۳-۲۳۴.
- ↑ معرفت، تاریخ قرآن، ۱۳۸۲ش، ص۵۲.
منابع
- ابوالشبهه، محمد محمد، المدخل لدراسة القرآن الکریم، ریاض، دار اللواء، ۱۴۰۷ق.
- احمدی، حبیب‌الله، پژوهشی در علوم قرآن، قم، فاطیما، ۱۳۸۱ش.
- جوان آراسته، حسین، درسنامه علوم قرآنی، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۰ش.
- خامه‌گر، محمد، ساختار هندسی سوره‌های قرآن، تهران، سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۸۶ق.
- دولتی، کریم، تقسیمات قرآنی و سور مکی و مدنی، تهران، وزارت ارشاد، ۱۳۸۴ش.
- دهقانی، و مهدوی‌راد، «سیر تاریخی شناخت سور و آیات مکی و مدنی»، در مجله تحقیقات علوم قرآن و حدیث، شماره ۱۰، ۱۳۸۷ش.
- رادمنش، سید محمد، آشنایی با علوم قرآنی، تهران، جامی، ۱۳۷۴ش.
- رامیار، محمود، تاریخ قرآن، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۹ش.
- رکنی، محمدمهدی، آشنایی با علوم قرآنی، تهران، سمت، ۱۳۷۹ش.
- سیوطی، عبدالرحمن، الاتقان فی علوم القرآن، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۲۱ق.
- طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۴۱۷ق.
- مظلومی، رجبعلی، پژوهشی پیرامون آخرین کتاب الهی، تهران، نشر آفاق، ۱۴۰۳ق.
- معرفت، محمدهادی، التمهید فی علوم القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۸۶ش.
- معرفت، محمدهادی، تاریخ قرآن، تهران، سمت، ۱۳۸۲ش.
- میرمحمدی، ابوالفضل، تاریخ و علوم قرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۷۷ش.
- نکونام، جعفر، درآمدی بر تاریخ‌گذاری قرآن، تهران، نشر هستی نما، ۱۳۸۰ش.