کاربر:Sorkehe/صفحه تمرین

از ویکی شیعه

پرسش: آیا شهادت در راه خدا اجل حتمی است؟ شهادت در راه خدا، زمان آن نامعين و تغییرپذیر به واسطه عوامل،اجل مُعَلَّق است. اجل، همان طور که علامه طباطبایی گفته، به‌ معنای زمان پایان زندگی در دنیا است.[۱] اَجَل انسان در قرآن کریم به دو قسم تقسیم می شود:

خداوند در سوره انعام آیه ۲ قرآن کریم می فرماید: ما شما را از گِل افریدیم و پس از آن برای شما اجلی قرار دادیم و اجل معین نزد ماست[۲].امام صادق(ع) در تفسیر این آیه می فرماید که مقصود از اجل دو اجل‌اند؛ اجل مشروط که خدا در آن هر چه بخواهد می‌کند و اجل محتوم» [۳]

شهادت یعنی کشته شدن در راه خداوند است.[۴]شهادت بالاترین نیکی[۵]و گرامی‌ترین مرگ[۶] دانسته شده است.

شهید با انتخاب خود، سرنوشت خودش را رقم می‌زند و شهد شیرین شهادت را آگاهانه می‌نوشد. شهادت نوعی لطف از جانب خدا؛ كه شخص را سریعتر از دنیا می برد؛ هر كمالی كه بنا بوده با طول عمر به دست آورد به اواعطاء می شود.

﴿وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ﴾
(ای پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.[۷]

آثار شهادت

در آیات و روایات برای شهادت آثاری بیان شده است که برخی به شرح زیر است:

  • زنده بودن: بنا بر آیات قرآن، کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند نمرده‌اند؛ بلکه زنده‌اند[۸] و نزد پروردگارشان، روزی داده می‌شوند.[۹]
  • برخورداری از حق شفاعت. شهید در کنار پیامبران و عالمان از شفاعت‌کنندگان در قیامت است.[۱۰]
  • آمرزش گناهان و رحمت خدا.[۱۱]در روایتی که از امام باقر(ع) نقل شده، هنگامی که نخستین قطره خون شهید جاری می‌شود، تمام گناهان او به‌جز حق‌الناس بخشیده می‌شود.[۱۲]
  • ورود به بهشت.[۱۳] شهید از نخستین کسانی است که به بهشت می‌رود.[۱۴]

پانویس

  1. طباطبایی، المیزان فی تفسير القرآن، منشورات اسماعيليان، ج۷، ص۹. پایگاه کتابخانه مدرسه فقاهت
  2. هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ طِينٍ ثُمَّ قَضَىٰ أَجَلًا ۖ وَأَجَلٌ مُسَمًّى عِنْدَهُ ۖ ثُمَّ أَنْتُمْ تَمْتَرُونَ سوره انعام آیه۲
  3. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 5، ص 140، بیروت، مؤسسة الوفاء، 1404ق.
  4. محمود عبدالرحمان، معجم المصطلحات و الالفاظ الفقهیه، ج۲، ص۳۴۶.
  5. ابن حیون مغربی، دعائم الاسلام، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۳۴۳.
  6. صدوق، من لایحضر الفقیه، ۱۴۰۳ق، ج۴، ص۴۰۲، ح۵۸۶۸.
  7. سوره آل عمران، آیه۱۶۹.
  8. سوره بقره، آیه۱۵۴.
  9. سوره آل عمران، آیه۱۶۹.
  10. حمیری، قرب الاسناد، مکتبة نینوا، ج۱، ص۳۱.
  11. سوره آل عمران، آیه۱۵۷.
  12. شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۱۸۳.
  13. سوره توبه، آیه۱۱۱.
  14. علامه مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۴ق، ج۷۱، ص۱۴۴.

یادداشت

منابع