توابین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== علت نام گذاری == | == علت نام گذاری == | ||
برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین (ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام (ع) سر باز زدند و او را در قیام [[عاشورا]]ی [[سال ۶۱ هجری]] تنها گذاشتند. | برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را در قیام [[عاشورا]]ی [[سال ۶۱ هجری]] تنها گذاشتند. | ||
آنان پس از واقعه [[کربلا]]، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی [[حسین بن علی(ع)]] و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.</ref> | آنان پس از واقعه [[کربلا]]، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی [[حسین بن علی(ع)]] و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۱۴
توابین (توبه‌کنندگان) عنوان گروهی از شیعیان کوفه است که در سال ۶۵ قمری به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی به خونخواهی امام حسین(ع) قیام کردند و بسیاری از آنان در جنگ با سپاه ابن زیاد در منطقه «عین الورده» به شهادت رسیدند.
قیام
قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از واقعه عاشورا است.[۱] که با هدف خونخواهی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، در سال ۶۵ قمری صورت پذیرفت.[۲] این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.[۳]
علت نام گذاری
برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او بیعت و علیه یزید بن معاویه قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را در قیام عاشورای سال ۶۱ هجری تنها گذاشتند.
آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش توبه خویش را خونخواهی حسین بن علی(ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.[۴]
توابین سرشناس
افرادی چون سلیمان بن صرد خزاعی، رفاعة بن شداد بجلی [۵]، مسیب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدی و عبدالله بن وال تیمی از سران توابین بودند.[۶]
پانویس
منابع
- ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر، بی‌تا.
- ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
- بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۴ق.
- سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، موسسه امام صادق، ۱۴۲۸ق.
- ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق.